Op de Bands On The Run Stage, geprogrammeerd door Ready To Play en het Koorenhuis wordt nieuw talent ontdekt en gewaardeerd. Na de ellende van vorig jaar, toen het podium de zee in waaide, gaat het dit jaar gelukkig een stuk beter. In plaats van regen is er dit jaar vooral veel zonneschijn. Dat het programma op dit podium flink uitloopt wordt dan ook maar voor lief genomen.
Oorspronkelijk zou Squirrel & The Hazelnuts het festival openen, maar door technische problemen mag het viertal tegen 14.00 uur, na Miss Montreal, hun opwachting maken. De band, met zanger/gitarist Carlos, bassiste Elske, drummer Joost en Wietse op sax en toetsen, heeft het prachtig zomerweer aan hun zijde. De muziek laat zich het best omschrijven als jazzy ska, maar kan ook nog in het hokje reggae en pop gestopt worden. Met deze stijl voldoet de band aan het ultieme zomergevoel op het Scheveningse strand. Deze leuke band met de zang in verschillende talen, waaronder Frans en Spaans, mag licht verrassend genoemd worden. De vertaling van de titels worden voor de zekerheid door de frontman voorgekauwd. We weten nu dat ‘hoy’, vandaag in het Spaans betekend en ‘fête dans ma tete’ Frans is voor feest in mijn hoofd. Squirrel & The Hazelnuts heeft, op een wat chagrijnig kijkende bassiste na, ook veel interactie met het publiek. Met af en toe een valse noot, toch een gezellig showtje voor een warme zaterdagmiddag en het begin van een enorme uitloop in het schema van het kleine podium. (AE)
De heren van Kangaroo Dynasty wonnen vorig jaar nog de voorrondes voor Schollenpop 2008. Helaas viel hun optreden letterlijk in het water omdat het Bands on the Run Stage in zee was gewaaid. Vandaag zien de kansen voor het Leidse viertal er beter uit. Allereerst prijzen ze De Staat en het lijkt lastig om na dat mooie optreden zelf het podium op te klimmen. De heren zelf zijn er niet minder enthousiast om. De gitarist, Thomas Weitenberg, heeft helaas een griepje en het publiek wordt verzocht er voor te zorgen dat hij het einde van het optreden haalt. Naast de, zoals ze zelf zeggen ’up-tempo rock met een funky twist, weet frontman Jochem Jones, het publiek aardig te bespelen en te betrekken bij het optreden. Zelfs het slecht idee om met het warme weer zwart te dragen wordt met de toeschouwers gedeeld. De opkomst vlak voor het podium valt wat tegen, maar het strand zit vol. Met een mini-tribute aan Michael Jackson, met een korte vertolking van Bad, ontkomen we niet aan de zoveelste band die deze truc uithaalt. Al met al een enthousiasmerende podiumpresentatie van de groovy rocknummers. (AE)
De jonge band Moore lijkt zo uit de schoolbanken geplukt. Het oogt erg schattig, maar schattige muziek maken ze zeker niet. Teksten als “I’m dying” komen voorbij en het zingen heeft vaak veel meer weg van schreeuwen. Dat is ook meteen een nadeel van de band. De zanger heeft nog nauwelijks volledig de baard in de keel en zijn stem klinkt dus ook nog niet geheel ontwikkeld. Af en toe klinkt het dus nog onzuiver en het is te vaak te schreeuwerig. Wat hij wel al bezit, is het talent om het publiek te bespelen. Hij praat zonder enige verlegenheid met het publiek en dat is erg leuk om te zien. Daarnaast maakt de band goede liedjes en is het waarschijnlijk een kwestie van tijd tot het plaatje geheel compleet is. De potentie is in ieder geval aanwezig en zoals een bezoeker al opmerkte: de Stones zijn ook zo begonnen. (SK)
Na de volwassen poprock van Johan volgt op het kleinere podium een optreden van The Levi’s. Ze ogen geconcentreerd en vooral enthousiast. Ze krijgen het publiek dan ook gemakkelijk mee. De rock van de jongens ligt gemakkelijk in het gehoor. Nadeel is wel dat zanger Marcus een wat vervelende tril in zijn stem heeft die op den duur wat gaat irriteren. Verder laten de jongens helaas niets zien wat de band de stempel ’13 in 1 dozijn’ kan doen ontstijgen. Het is allemaal leuk en aardig, maar niet iets wat we niet al kennen. En dat is toch erg jammer, want muziek maken kunnen ze zeker en het publiek bespelen lukt ook meer dan aardig. De EP’s die van het podium het publiek in worden gegooid worden dan ook gretig opgevangen. Toch mist de band net dat ingrediënt om echt indruk te maken. (SK)
De heren van No Comment zorgen voor wat steviger werk als de zon het strand langzaam heeft verlaten en de avond haar intrede doet. Gelukkig blijft het de hele avond nog heerlijk weer en blijft het gezellig druk. Dankzij de goede positionering en het wat grotere podium dan voorheen kunnen nu ook de local acts wat meer hun gang gaan en trekken ze ook meer bekijks. No Comment doet zijn best om je weer een beetje wakker te schudden en we horen zowaar zelfs een stukje ‘Killing in the name of’ van Rage Against The Machine. Dit uitstapje is maar kort. Aan de ene kant jammer, want dit briljante nummer krijgt bijna iedereen aan het dansen en springen. Aan de andere kant kennen we dit nummer nu ondertussen wel, daar het al ontelbare malen wordt gecovered. (JT)
Jaaaaaa, daar zijn ze weer. Suburbs. Het interieur van Schollenpop. Er gaat geen editie voorbij of de heren treden weer op aan het strand. Onlosmakelijk verbonden. En ach, je kunt je vervelendere bands voorstellen. De lokale legendes staan inmiddels voor de tiende keer op het Noorderstrand. De heren hebben een nieuwe cd uit en ze spelen uiteraard flink wat materiaal van inmiddels het vierde album ‘What You Gonna Do About It?’. Origineel is het allemaal niet wat het gezelschap naar voren brengt, maar het klinkt allemaal wel lekker en het is een leuke festivalact. Suburbs lijkt een iets rockier weg te hebben ingeslagen en lijkt hierin een goede keuze te hebben gemaakt. (JT)