Jelle Paulusma is na het in 2003 uit elkaar vallen van Daryll-Ann solo gegaan en heeft nu zijn tweede album iRecord uit. Compleet met rockband, bestaande uit zeer ervaren muzikanten, toert hij momenteel langs de Nederlandse poppodia. Zaterdag 18 april liet hij Den Haag in het Paard kennismaken met zijn band en de twee muzikale gezichten die Paulusma blijkt te bezitten.
Joosk mag het voorprogramma verzorgen. De wat verstrooid en rommelig ogende singer-songwriter begint vrij matig. Zijn eerste drie nummers weten de slechts vijfentwintig aanwezigen niet te overtuigen. Vooral de schreeuwerige zang valt in negatieve zin op. Dan weet hij een leuk catchy gitaarloopje te spelen en blijkt hij toch een goede stem te hebben, zolang hij maar blijft zingen en niet vervalt in het schreeuwerige. Net als het interessant lijkt te worden weet Joosk de plank volledig mis te slaan door een volledig misplaatste cover van 'Last Christmas' ten gehore te brengen. Waarom? Als afsluiter volgt een soort medley met een ratjetoe aan covers van 'Radar love' tot 'I'm still standing'. Het lijkt een wanhopige poging toch nog een reactie los te krijgen van het publiek. Verrassend genoeg lukt dat. Is het uit medelijden of zou het zijn omdat het toch nog een beetje grappig is?
Het contrast kan bijna niet groter wanneer Paulusma het podium betreedt. Paulusma is niet slechts Jelle Paulusma, voormalig zanger, gitarist en songsmit van Daryll-Ann. Hij heeft een aantal zeer goede en ervaren mensen uit bands als Alamo Race Track, Moke en Good Dog Happy Man om zich heen verzameld. Broer Coen is samen met Jelle afkomstig uit het helaas opgedoekte Daryll-Ann. Hij neemt achtergrondzang en diverse kleine instrumenten (tamboerijn, houtblok, e.d.) voor zijn rekening. Paulusma wordt regelmatig als singer-songwriter in het americana hokje geplaatst maar met zo'n ervaren band om je heen dekt dat allang de lading niet meer.
De opening is direct imposant, het geluid is groots. Maar vooral de diepe donkere zang van Jelle maakt indruk. Meteen wordt er gefreakt op gitaren en vliegt de band alle kanten op zonder uit de bocht te vliegen. De kwaliteit druipt er vanaf. Soms heeft het iets theatraals dan weer iets statigs. Ondanks het bombastische en soms weirde geluid met vaak gecompliceerde songstructuren is het toch op een bepaalde manier toegankelijk en soms zelfs catchy.
Na een half uur laat de band plotseling een ander gezicht zien. 'Ik ben Jelle Paulusma en ik ben een singer-songwriter' introduceert Jelle zich. En inderdaad er volgen enkele typische singer-songwriter liedjes. Ingetogen en duidelijk bedacht met (akoestische) gitaar op schoot. Niet alle bandleden hebben hier een rol in en het tempo ligt meteen een stuk lager. Anders maar nog steeds van hoog niveau.
Vloeiend gaat het stapje voor stapje over naar meer het bandgeluid van het eerste half uur. In veel nummers spookt de geest van Daryll Ann nog rond. Heel logisch als je bedenkt dat Jelle daar één van de twee zangers en liedjesschrijver was. Zelf vindt hij dat ook helemaal geen probleem getuige de mooi gebrachte Daryll Ann cover ‘Serenades for the lonely’.
Het is erg jammer dat zo’n goede band nog geen vijftig man weet te trekken. Het aanwezige publiek reageert op het eerste gezicht niet, op een enkeling na, die de innerlijke drang om op de muziek te bewegen niet kan weerstaan. Maar iedereen staat te genieten. Jammer dat er niet meer getuigen zijn geweest van dit verbluffende optreden.