De belofte van 2009, zoals De Staat veelvuldig door critici wordt bestempeld, liet donderdagavond 2 april in het Paard zien waaraan ze deze benaming te danken hebben. Niet in de laatste plaats door het overweldigende stonerrock geluid met talloze uitstapjes naar blues, experimenteel en wellicht ook een snufje wereldmuziek door de uitzonderlijk creatief toegepaste ritmes.

Voordat frontman Torre Florim en de overige leden van De Staat zich het podium eigen maken, is het eerst aan voorprogramma The Routines om als opwarmertje voor het publiek te fungeren. Het dynamische electrorockduo doet daar tevergeefs zijn best voor. Het enthousiasme en energie van de zangeres is ongekend. Haar prestatie om zuiver te blijven zingen terwijl ze energiek door blijft dansen op de beats die door haar partner achter de draaitafel en synth naar voren worden gebracht, is daarom zeker een vermelding waard. Dat dit totaal geen effect op het publiek heeft ook. Deze blijft achteloos voor zich uitstaren of praat rustig verder met zijn gesprekspartner zonder het podium een lange blik waardig te gunnen. The Routines verdienen in zekere zin beter. Het enige verwijt is immers dat de set ietwat langdradig is. Bij het derde nummer volstrekt zich het gemeenschappelijke gevoel dat het eerste nummer weer opnieuw gespeeld wordt.

Van een geheel andere orde is De Staat die al bij de eerste scherpe gitaarriffs het publiek voor zich weet te winnen. Niet lang geleden schitterde De Staat ook al in de kleine zaal van het Paard van Troje, toen in het voorprogramma van het Vlaamse Triggerfinger. Vanavond is het hun eigen uitverkochte show. Het Paard van Troje is daarmee een van de vele popzalen op het lijstje van de Staat die als ‘uitverkocht’ afgevinkt kan worden.

Met vlijmscherpe gitaarriffs, rauwe akkoorden progressies en onverwachte breaks in dynamisch, creatief onderlegde liedjes, voldoet de band naadloos aan het hoge verwachtingspatroon dat door verschillende critici gecreëerd is. Doe daar de charme van frontman Torre bij, de toepasselijke koortjes en de kunde van de ‘koebel’-speler, een ware ritmetechneut die uit een groot arsenaal aan toeters en bellen, de meest uitzonderlijke ritmische toevoegingen haalt. Zo, nu heeft de thuisblijver  een heel klein idee van wat hij zoals is misgelopen.

Met name de variëteit in nummers en de verscheidenheid en combinatie van stijlen die er in te herkennen zijn, maken De Staat verrassend en boeiend om van begin tot eind, adembenemend met de mond open van verbazing, naar te kijken. Het overweldigende rockgeweld wordt precies op de juiste momenten afgewisseld met gedegen rustmomenten. Het  bluesnummer ‘Why we die’ is daar, compleet met bottleneck, een verrassend voorbeeld van.