De Canadese zangeres Alannah Myles bracht in 2007, na bijna 10 jaar zonder nieuw plaatwerk, het album ‘Black Velvet’ uit, genaamd naar de gelijknamige hit die alweer zo’n 20 jaar oud is en die in een nieuwe bewerking het album opent. Op dinsdag 23 september stond Alannah in de Zoetermeerse Boerderij, aangekondigd als singer-songwriter, maar was ze niet meer een rockin’ chick? De band opent met ‘Comment ca va’ van de nieuwe plaat en al snel schuifelt la Myles zelf het podium op. Aanstaande kerst wordt ze 50, maar Alannah oogt broodmager en beweegt zich op een houterige wijze die eerder duidt op nog wat jaartjes erop. Na de oudjes ‘Love is’ en ‘Living on a memory’ richt ze het woord tot het publiek en verhaalt ze over een ongeluk waar ze een permanente whiplash aan over gehouden heeft (ze kan haar nek dus niet meer draaien). “Het is een wonder dat ik uit de rolstoel gekomen ben. En als ik dan toch pijn heb, dan sta ik liever met mijn geliefde band op het podium voor mijn fans dan dat ik op de bank zit te kniezen.” Tja, dat verklaart wel een en ander, al is het gebeuren blijkbaar erg goed uit de pers gehouden, want er is op internet vrijwel niets van terug te vinden. De volgende vier nummers maken duidelijk waarom Alannah tegenwoordig ook als singer-songwriter aangeduid zou kunnen worden. De akoestische gitaren, piano en cello worden door de band ter hand genomen; op het eind van ‘Song instead of a kiss’ neemt Alannah zelf plaats achter de cello, maar het lijkt meer een pose want erop spelen lijkt ze niet te doen. Alannah, die ongetwijfeld vanwege haar lichamelijke conditie het halve optreden op een kruk zit, houdt wel van het theatrale, geeft zelf aan een gevoel voor humor te hebben dat de meeste mensen niet snappen (drummer Paul Brennan wordt geïntroduceerd met zijn Indiaanse naam: Hole In My Pants Going Higher) en converseert uitvoerig en soms emotioneel met het publiek. Wat Alannah allemaal ook meegemaakt moge hebben, zingen kan ze nog altijd als de beste. Dat blijkt vooral in ‘Lover of mine’, waarbij de hoge uithaal moeiteloos eruit komt. Het optreden van vanavond draait om de muziek. Van een flitsende podiumpresentatie is geen sprake. Wat dat betreft had ze misschien net zo goed in een theatersetting kunnen staan, waarbij het publiek kan zitten. Verder zijn veel nummers lang uitgesponnen. De tien nummers van de reguliere set klokken samen al 85 minuten. Daarmee blijft een beetje tweeslachtig gevoel hangen. Enerzijds respect voor wat Alannah neerzet, anderzijds is het soms gewoon te langdradig en gaat de aandacht verloren. “Zijn we soms iets vergeten?” vraagt Alannah als de band voor de toegift weer terugkomt. Uiteraard kan het optreden niet compleet zijn zonder ‘Black velvet’. Ook hier een lange versie die weer voor een babbeltje onderbroken wordt. Wanneer Paul naar Myles’ zin verkeerd invalt, volgt een woordenwisseling over het uittrekken van zijn broek, waar de beste man uiteindelijk maar zelf toe besluit en daarvoor nog even op zijn drumkrukje klimt. De overige vier toegiften die nog op de setlijst prijken worden niet gespeeld, maar daar is men eigenlijk niet rouwig om. Het is wel goed zo.