Het publiek wordt meegenomen in een reis door de tijd. Van Eisenhower tot Stalin en van de Engelse middeleeuwen tot de jaren vijftig in Amerika, je kan het zo gek niet bedenken of Stewart heeft er wel een liedje over gemaakt. Tussen de nummers door neemt hij de tijd voor een praatje. Elk liedje heeft zijn eigen verhaal en elk verhaal wordt door hem uitgebreid verteld. Stewart’s begeleider Dave Nachmanoff bewijst een meesterlijk gitarist te zijn. Hij presenteert ook niet geheel onverdienstelijk zijn eigen liedjes wanneer Stewart een plaspauze in lijkt te lassen. De voormalig filosofiedocent voelt zich duidelijk thuis op het podium en speelt Stewart regelmatig naar de achtergrond. Stewart lijkt daar op zijn beurt totaal geen problemen mee te hebben en gunt zijn podiumgenoot zijn plekje in de spotlights. In een razend tempo passeren ruim dertig jaar songs de revue. De babbeltjes tussendoor en de interactie met het publiek doen je vergeten dat veel van de nummers wel heel erg op elkaar lijken. Stewart’s stem is nog even folky en melancholisch als toen en al met al is het een strak optreden waar weinig op aan te merken valt. En toch heeft het iets triestigs. Een zestiger die nog steeds de wereld rond reist om liedjes te zingen over vervlogen tijden en die het succes dat hij bijna dertig jaar geleden had nooit meer heeft kunnen evenaren. Zou het inderdaad nog steeds zo leuk zijn als Al Stewart ons wil laten denken of is hij al die mensen die naar hem komen kijken omdat ze ‘Year of the Cat’ zo’n leuk liedje vinden inmiddels kotsbeu?