Tekst: Annelies van Es, Jade Yorks, Anna Keijzer, Remco van der Ham, Cok Jouvenaar en Jeroen Thijssen Foto’s: Ramond Jaggessar, Peter de Hoog, Linda Bruggeman, Ron van Varik en Jeroen Pauwels Voor even was de Grote Markt verandert in een oase van alternatieve muziek en dichtkunst. Een grote tent sierde de Grote Markt dat er zonder het terras vaak troosteloos uitziet. Langweiligkeit schepte verandering. Kleurige posters, leuzen en typische Langweiligkeit symbolen zorgden voor een intieme en gezellige sfeer dat deze zomer door geen enkel festival geëvenaard is. Langweiligkeit is een vrijplaats voor elke artiest die iets kunstzinnig te melden heeft. Het festival lijkt werkelijk iedereen een platform te geven. Aan de ene kant zorgt dit voor een grote variëteit aan artiesten met verschillende stijlen. Je zou zeggen voor elk wat wils. Toch is het jammer dat de vele diamanten door sommige rotte appels niet altijd even goed te vinden zijn. Bij sommige acts wordt hardop afgevraagd wat de programmeurs gedacht moeten hebben toen ze hem een plekje op hun festival gegeven hebben. Jammer, maar dit neemt niet weg dat er heel wat moois te bespeuren is. Heel wat mooie onbekende artiesten waarmee het publiek dankzij Langweiligkeit eindelijk mee kennis heeft kunnen maken. Starsy Hoe kan je als artiest van jouw publiek verwachten dat hun ogen op jou gericht zijn als je ze zelf niet eens een blik waardig gunt. Rapper Starsy creëert zo zijn eigen frustratie. Tussen elk nummer door roept hij om aandacht van het publiek. Tevergeefs. Het schaars aanwezige publiek in September let nauwelijks op de podiumact die voornamelijk met zijn gezicht naar de muur toe gericht staat. Zijn teksten zijn niet te volgen en haast onverstaanbaar. Het dieptepunt van de act moet echter nog komen. Zodra de rapper een sein geeft aan de geluidsman om een bepaald nummer op te zetten, is het einde zoek. Het is een nummer van Kempi. Met de stem van Kempi nog duidelijk op de achtergrond hoorbaar, rapt Starsy erover heen. Een nagesynchroniseerd rapnummer is het gevolg. Wat een muzikale wanvertoning. Carrera Het drietal uit Utrecht speelt vroeg in de middag op het buitenpodium. Nu is het buitenpodium een kleine tent, en zanger Johan Perk kan wel lachen om het feit dat hij naar eigen zeggen elke 20 seconden een elektrische schok krijgt. De band zegt zelf punkrock te spelen, maar soms neigt het naar americana rock ‘n roll. Het klinkt lekker en het rockt, ook al bestaat het publiek uit twee honden en een paardenkop. De heren hebben er, ondanks de opkomst, zichtbaar zin in. Twee minderjarige roze pieten gaan volledig uit hun dak. Maar op de vraag van de frontman of ze meer liedjes moeten spelen reageren ze negatief. Ondanks dat rocken ze volleerd op volle snelheid door en weten ze meer mensen de tent in te lokken. Ken Parsons Een cabaretier met een instrument aan zijn zijde staat meestal wel garant voor goed vermaak. Zo ook Ken Parsons met zijn gitaar en harp. Het geluid dat hij al pingelend uit zijn harp weet te halen is bijna magisch te noemen. Jammer dat zijn stemgeluid er behoorlijk storend bij klinkt. Het ligt ergens tussen praten en zingen in, maar weet niet overtuigend iets toe te voegen aan de naar voren gebrachte muziek. Zijn komische inslag maakt alles goed. Elke anekdote die hij vertelt tovert tenminste een glimlach op het gezicht van de aanwezigen in de VaVoom. Femke Met een half uur vertraging begint singer-songwriter Femke om half vier in de Boterwaag. Van tevoren begint de Boterwaag al wat voller te stromen met toeschouwers. Helaas wordt het niet superdruk maar dat zal door het tijdstip komen. Normaal gesproken treed ze in haar eentje op of in het trio Remmelt, Muus en Femke. Vandaag stonden er echter vier stoelen op het podium. Femke start de set alleen, maar al snel krijgt ze ondersteuning van bassiste Mireille van Hilten en vervolgens van haar twee zussen Edda en Anneloes op zang. Op het repertoire stonden wat klassiekers, zoals ‘Bring me a flower’ waarbij er door het publiek ijverig werd mee gefloten, maar ook nieuwe nummers. Een mooi optreden waar ook het publiek zeer enthousiast op reageert. Cindy Perres De uitstraling van de zangeres is niet zo exotisch als haar naam doet vermoeden. Maar haar mooie warme stem, met enorm volume, maakt dat meer dan goed. Ook straalt deze dame niet de depressiviteit uit van een singer songwriter die je zou verwachten. Deze veramsterdamste Amerikaanse heeft haar sporen in de muziek meer dan verdient in verschillende formaties. Ze speelde onder andere in het voorprogramma van bijvoorbeeld The Greatfull Dead en Van Morrison. Deze middag in kroeg September, geniet het publiek onder het genot van een kopje koffie van haar muzikale kunsten. Dead Stereo De electrorock van dit jonge drietal is niet onbekend in de regio en de tent van het buitenpodium staat vol bewonderaars. Meteen bij de eerste noten barst het geweld op en voor het podium los. De wat harde variant van de Britpop met een sausje van synthesizer geluiden doet het bij de vooral jeugdige bezoekers goed. Deze maken van de gehele voortent een pit. Af en toe rammelt het optreden een beetje en horen we daar nu wat valse noten? Al met al zijn deze rockende gasten, met vervelend showtje, zeker een bezoekje waard. Starcatcher Onder de noemer ‘Bands on the Run’ speelt vanmiddag de band Starcatcher in de Zwarte Ruiter. De band was dit jaar één van de genomineerden voorde Haagse Popprijs voor aanstormend talent en de vier heren laten vanmiddag weer even zien dat dit meer dan terecht was. Het is bijzonder om te zien wat een volwassen act deze jonge band al neerzet. Het niveau van de nummers is nog niet heel erg constant, sommige nummers springen er echt tussenuit, maar dit kan ook komen door een korte repertoirelijst. Het zou goed zijn als de band het niveau van de hele set net een niveau hoger kan tillen. Verder weinig op het optreden aan te merken, vooral niet op zanger/bassist Jesse die naast goed spelen en zingen ook nog eens weet hoe je publiek aan je moet binden tijdens een optreden. The Dust Bowl Drifters Het Haagse drietal maakt gebruik van verschillende instrumenten zoals een akoestische gitaar, banjo en contrabas. Dit ondersteund door meerstemmige zang. Meteen bij de eerste noten denk je aan een paard, lasso en cowboyhoed. Sommige bezoekers van September kunnen het dan ook niet laten, dit beeld uit te beelden. De country/bluegrass nummers hebben een lekker tempo en liggen goed in het gehoor. Later wanen we ons iets meer in een Ierse pub en lijkt de muziek meer naar folk te gaan. Het tempo en de vrolijke klanken zijn er uit. Helaas komen deze ook niet echt terug in de show. Maar over het algemeen swingt het en het doet gezellig aan, hier nemen we nog een biertje op! Yiha! ReBelle Vier meiden met pit die ook nog eens goede muziek en leuke liedjes maken. Dat is ReBelle. Met een kruising tussen rock en soul weten ze het publiek van de Zwarte Ruiter met gemak voor zich te winnen. Onlangs kondigde bassist Rudi aan de band te verlaten. ReBelle zag een opvolger in Janneke, de zus van gitariste Laura. Wat er sinds de bandwisseling veranderd is? Niet veel, behalve het feit dat ze nu net iets strakker zijn dan dat ze al waren. De grootste kracht van de band zit in de meerstemmigheid. Bijna altijd bloed zuiver! The Icons Met de cover ‘Reach’ van Eyes Set To Kill en het nieuwe afsluitende nummer ‘So much for all promises’, wat gaat over mensen die je denkt te kunnen vertrouwen maar misbruik maken van jouw goedheid en vertrouwen, speelt dit drietal eindelijk weer eens wat nieuws. Het totale materiaal is nog wat karig, maar ze lijken de tijd te nemen om nieuwe liedjes te schrijven. Dit zorgt er in elk geval voor dat The Icons muzikaal steeds veranderd ten opzichte van voorgaande bezettingen. Het nieuwe nummer en bijvoorbeeld ook ‘Facedown’ zijn muzikaal gezien prima te versmaden. Hoogtepunt van het optreden blijft echter het excentrieke dansende duo vooraan, bravo. Markowski De in zwart geklede zangeres van Markowski heeft een kapsel dat eruitziet alsof er een rotje in een vogelnestje ontploft is. Als hier maar muziek uit komt… Deze vrouw wordt begeleid door drie mannen op contrabas, elektrische gitaar en mondharmonica. Het nieuwe album zal begin 2009 verschijnen. Met het inzetten van ‘Buy me a ticket’ zijn we meteen aangenaam verrast. De poppy countrymuziek die ze spelen wordt opgeleukt door de warme rockende of bijna fluisterende stem van de frontvrouw. Muzikaal is het niet vernieuwend, maar spelen kunnen ze zeker. Mooi! Run With The Kittens Het zou zomaar eens de nieuwste sensatie uit Canada kunnen zijn. Gehuld in gouden jasjes en barstens vol energie bestijgt het viertal van Run With The Kittens het buitenpodium. Wat zij brengen is strak, groovend, rockend en raar (in de positiefste zin van het woord). De kleine komische frontman is de gekste van het stel. Met rare, maar ritmische bewegingen laat hij zien dat zijn band niet alleen de moeite waard is om naar te luisteren, maar ook om naar te kijken. Even viel de stroom uit, maar het kon de mannen niet deren. Onder begeleiding van luid geklap vanuit het publiek, wordt de show voortgezet.