Tekst: Caroline Buser, Anna Keijzer, Remco van der Ham en Jeroen Thijssen Foto’s: Peter de Hoog, Ramond Jaggessar en Jeroen Pauwels De cafés aan de Grote Markt vullen zich met toestromende mensen die zich snel de warmte in haasten. De eerste band die speelt op het buitenpodium begint over een paar minuten. Een blik in de tent leert dat het nog vrij rustig is. Een twintigtal muziekliefhebbers en nieuwsgierigen verzamelen zich voor het podium. Wie een muts en sjaal om heeft of een paar borrels naar achter gooit, gaat een verrassend warme avond tegemoet. The Blues Junkies De mannen van de The Blues Junkies nemen geen tijd voor een rustige start, maar knallen meteen vol gas. Bij de gekozen bandnaam ligt het enigszins in de lijn der verwachting dat deze terugslaat op het type muziek. Geen van dit alles. Snoeihard, retestrak en vol gas. Ja, keiharde rock. Dat er nog weinig publiek is, zal dit trio een worst wezen. Gitaar, bas en drums, meer is er niet nodig. Alle drie nemen ze tezamen of beurtelings de vocalen voor hun rekening. Langzamerhand stromen er meer mensen binnen. Aangetrokken door het strakke geluid en spel. De energie spat van het podium. Wie nu nog kan stilstaan, begrijpt het niet helemaal. En ze zijn nog humoristisch ook. “We hebben nog vijf minuten, dus we kunnen nog een nummer of 17 spelen”. Dit klopt helemaal. Hun interpretatie van ‘Radar Love’ is al klaar terwijl het origineel nog halverwege zou zijn. Top. Punkture89 Punkture89 bestaat uit drie bandleden die, hoe verrassend het ook moge klinken, een potje komen punken. Drie jonge honden zijn het nog, want het zijn nog allemaal tieners. Overigens krijgen zij het ook voor elkaar om deze week op Crossing Border te staan. Dat belooft dus wat. Echt hooggespannen verwachtingen kunnen ze niet waarmaken, maar het is zeker niet onaardig wat ze doen. De voorbeelden als Finch en A Wilhelm Scream zijn niet altijd erg herkenbaar maar wel duidelijk. Het is allemaal wat standaard, maar hier en daar is het muzikaal best op orde en durven ze uitstapjes te doen buiten de punkrock. 3 Bees Blues Band De speciaal voor Langweiligkeit samengestelde bluesformatie 3 Bees Blues Band heeft een druk weekend. Ze spelen namelijk maar liefst vier keer in drie dagen. Op de donderdagavond speelden ze in ’t Hoekpandje, vanavond in Lokaal Vredebreuk en de Cremers en op zaterdagavond in de Ned Kelly’s. Het repertoire bestaat uit een mix van bekende en minder bekende blues covers van artiesten als Rolling Stones en Jimi Hendrix. Dit alles doen ze zeer verdienstelijk en is de 3 Bees Blues Band een leuke toevoeging aan het bluesgedeelte van Langweiligkeit 9. Psychedelic Shag Met een spacy intro gaat Psychedelic Shag van start. Het doet vermoeden dat ze buurtje geleend hebben bij Pink Floyd. Of is dit een tribute? Het klinkt lekker en dan maakt het eigenlijk niet erg veel uit. Een veelbelovend begin, maar niet veel mensen die er van kunnen genieten. De tent is nog niet voor een kwart gevuld. Na verloop van tijd treden de snaren en zang in. Het idee is leuk en de band speelt overduidelijk met passie. Jammer dat het geluid rommelig doorkomt. Bij een strakkere afstelling komt de muziek beter uit de verf. Spacy invloeden, effecten, rock met gitaarriffs en dromerige vocalen. Als alles samenkomt is het ongetwijfeld goed, maar vanavond kwam het niet helemaal uit de verf. Nirvananana “Wie als eerste pogood, krijgt een biertje. We hadden ons voorgenomen om iedereen die de teksten kent eruit te zetten, maar ik mag dus blijven”, aldus zanger/gitarist Duco. Niet een al te serieus coverbandje dus, en dat blijkt ook wel - de lol staat voorop. Maar toch staat hier een hele behoorlijke formatie; die ondanks de capriolen in het verleden een prima stukje muziek aflevert. De stem van zanger Duco Scheltes leent zich prima voor een avondje grunge en komt goed uit de voeten met het wat hardere gedeelte, al blèrend weet hij op zijn eigen manier Kurt Cobain goed te vertolken. Sinister tijdens ‘Rape me’, maar juist ook weer geraffineerd bij de wat gevoeliger gedeeltes. Mudfoot Het proeflokaal is gevuld met mensen. Een andere sfeer dan bij de Grote Markt. Een stukje meer relaxed en intiemer. Voordat Mudfoot het podium betreedt, wordt er eerst een gedicht over componisten voorgedragen. Het publiek waardeert de ode en komt helemaal in de sfeer. Mudfoot staat dicht op de aanwezigen en van een echt podium is eigenlijk niet te spreken. Een man en zijn gitaar. Meer is eigenlijk niet nodig. Dit blijkt al vrij snel, want zingen uit het hart staat als een huis. Na ieder nummer volgt een luid geklap en gejoel. Niet in de laatste plaats door de aanwezige Haagse nachtburgemeester Bom. Zeer terecht, want het ingetogen spel is een ware verademing om naar te luisteren. Manar Tussen alle harde gitaar- en elektronica-acts is Manar op het buitenpodium toch wel een vreemde eend in de bijt, maar dan wel een hele leuke. Manar is een zeskoppige Marokkaanse muziekgroep die gebruik maakt van traditionele percussie-instrumenten als de Tbel, Krakeb en Hajhouj. Al snel staat het aanwezige publiek lekker te dansen en mee te klappen met deze zes heren. Blijkbaar zijn de bezoekers ook blij met deze afwisseling in het programma. Lucid De band Lucid is vast iets geniaals, maar zal na het optreden vanavond in de Zwarte Ruiter nog een groot raadsel blijven. Wat hier gespeeld werd is een raadsel, maar de herinnering dankzij permanente gehoorbeschadiging blijft. Rampzalig dat geluid. Heel erg spijtig, want wat er wel van te volgen was, leek bij vlagen heel erg top. Flarden van Motorpsycho invloeden zijn te herkennen, van Tool en ook uitstapjes naar jaren '70 rock. Gaarne een herkansing voor dit trio. Kees Kingsize In het Proeflokaal in de Oude Molstraat staat even na elven blueszanger/gitarist Kees Kingsize op de planken. Het is volle bak en erg gezellig. Ook het repertoire van Kees ‘Kingsize‘ de Heijer bestaat uit bluesklassiekers en die brengt hij precies zoals het hoort, vol emotie. Apzolut In café Rootz is het vanaf twaalf uur ‘s nachts een dolle boel. Met de programmering van Apzolut, een breakcore-artiest uit Nijmegen, staat de tent op zijn kop. De langharige, breedgebouwde dj brengt een smeltkroes van gebroken beats, metal, salsa en nog een heel arsenaal aan stijlen ten gehore. Tof trouwens om te zien hoe hij uit zijn dak gaat achter zijn laptop. Het publiek doet vrolijk met hem mee! Hellfurycockpenis Hellfurycockpenis, een groep mensen met een steeds wisselende samenstelling, maakt de Rootz onveilig tussen één en twee uur ’s nachts. Ditmaal hebben ze zich verkleed als zwarte pieten en gooien met stukken prei. Dat daardoor de vloer vies en spekglad wordt, neemt het publiek voor lief. Er wordt naar hartenlust gedanst tot in de vroege uurtjes, terwijl achtereenvolgens FFF en Thye het roer overnemen.