Dat de vrijdagavond al bijna een maand van tevoren was uitverkocht, is getuige de line-up van vanavond zeer terecht. Met acts als Fleet Foxes, Seasick Steve, The Swell Season, Shearwater, Tom Baxter en Tindersticks op het programma was het maar moeilijk om een keuze te maken. De grote ontdekking van vanavond én de zestiende editie van Crossing Border is de band A Silent Film, die voor een vrij select publiek een indrukwekkend optreden gaf.

Shearwater
Het festival is nog amper begonnen of we hebben het eerste hoogtepunt alweer te pakken, de Amerikaanse formatie Shearwater. De bijna sprookjesachtige liedjes van zanger Jonathan Meiburg laten je heerlijk wegdromen in de bovenzaal van het NTG. Naast het feit dat de band van de meest uiteenlopende curieuze instrumenten gebruik maakt, waaronder hakkeboord en zingende zaag, wordt er ook regelmatig van instrument gewisseld onder de bandleden. Daarbij spant ‘drummer’ Thor Harris absoluut de kroon. Naast de drums bespeelt hij ook klarinet, xylofoon, zingende zaag en hakkeboord. En vaak ook nog meerdere instrumenten tegelijk. Een waar muzikaal wonderkind dus. Toch doen zijn bandleden absoluut niet onder voor hem, en zorgen ze gezamenlijk voor een heerlijk begin van de tweede avond van Crossing Border.

The Ideal Husband
Een lieftallige zangeres met vijf musici in een keurige outfit. Als eerste in Paul’s room staat dit collectief met de naam The Ideal Husband. Het instrumentarium is deels akoestisch, zoals de ukelele, vibraphone, een contrabas en de gitaar. Toch pakt de band ook lekker los en iets rauwer uit. Zeker als het gaat om de songs die zich lenen voor een surfsound. Echter is er één geheim wapen, namelijk de pedalsteel. Deze geeft de invulling van de songs de juiste inkleuring mee. In het begin doet het allemaal een beetje mierzoet aan, maar dit is slechts schone schijn. Naast surf, een scheutje country met een vleugje melancholie horen we ook de hawaiian music (hula hula, dus) terug komen. Zeker zangeres Sandrine Collard is de vis in het water binnen dit gezelschap. Dit is een goede start voor een mooie avond.

The Swell Season
Naast Fleet Foxes, Tindersticks en Ben Folds was The Swell Season één van de publiekstrekkers deze avond. De band rondom Frames frontman Glen Hansard en Markéta Irglová, een Tsjechische pianiste/zangeres staat echt op de juiste locatie geprogrammeerd. De twee verschillende stemmen zorgen samen voor een harmonische sfeer. Ondanks de trieste liedjes, blijft de sfeer gezellig. Tussen de nummers door worden grapjes gemaakt en de liedjes op een leuke manier uitgelegd. De professionele en minimale werking van de lichtshow doen de rest. Het begin is vooral gewaagd als Hansard in zijn eentje het podium betreedt. Al snel wordt het bovengenoemde tweetal terzijde gestaan door een vierkoppige band waarvan drievierde bestaat uit The Frames. Van de grillige Ierse mentaliteit van Hansard is nu niets te merken. De muziek komt tijdens het optreden zo echt over, dat je er stil van wordt. Hansard gooit al zijn emotie in de strijd. Halverwege doet Hansard nog een solo uitstapje om zo rustig naar het eind van de set toe te bouwen. De titelsong van de film Once blijft gelukkig niet uit. Weliswaar in de vorm van de toegift maar dan is het optreden al meer dan geslaagd.

Olla Vogala
Niet Ella Vogelaar maar Olla Vogala  opent in de vroege avond het podium van Cuatro. Wellicht hebben meer mensen deze naamsvergelijking gemaakt. Een Vlaams orkest met als spin in het web een zangeres. Nederlandse teksten worden ten gehore gebracht met een overduidelijke Vlaamse tongval terwijl de eerste violist de rol van spreekstalmeester heeft opgeëist. Klezmer, Jazz, Country, Chanson als een hutspot door elkaar gehusseld tot één smakelijk ratjetoe. Deze muzikale invulling verteld het verhaal van ene Marcel. Waarbij het publiek zijn levenstappen volgen, de geboorte, studie en de liefde. Een Vlaamse Tango is wat de halfgevulde tent over zich heen laat komen. De hagelbui buiten die over de tent raast zorgt voor een stukje extra percussie.

J. Tilman
Josh Tillman is pas sinds mei dit jaar als drummer toegetreden tot Fleet Foxes maar is al veel langer solo actief. Door nu als voorprogramma van Fleet Foxes te mogen spelen krijgt ook zijn solocarrière een zetje. In de knusse Cuatro-tent speelt hij zijn verstilde breekbare liedjes voor een klein publiek, zittend op een kruk, gitaar in de hand en een tamboerijn aan de voet. Zijn stem en de liedjes zijn mooi en roepen beelden van uitgestrekte lege landschappen in je op. Prachtig maar veel van hetzelfde waardoor de liedjes toch niet echt kunnen beklijven.

Headphone
Door het uitvallen van The Fratellis mogen de uit Gent afkomstige heren van Headphone vanavond openen in de grote zaal van het NTG. Helaas is er niet zo heel veel belangstelling voor deze band, maar dat is misschien ook niet zo raar aangezien het vandaag al was uitverkocht voordat het optreden van Headphone bekend werd gemaakt en de fans dus geen kaartje meer konden bemachtigen. In België is de band namelijk al behoorlijk aan de weg aan het timmeren. Headphone maakt goed in elkaar stekende rocksongs waarbij veel gebruik wordt gemaakt van synthesizers en andere elektronica. Maar hoe goed de nummers ook in elkaar zitten, echt spannend wordt het nergens. Daar kan zelfs Studio 100 radiohit ‘Ghostwriter’ niets aan veranderen.

Chad VanGaalen & Women
Bij deze band is het moeilijk te zeggen wat voor muziek zij maken. De zanger staat met een extreem klein elektrisch gitaartje zonder kop op het podium. Daarnaast is er een basgitarist die bij sommige nummers zijn bas inwisselt voor een accordeon. Als laatste is er uiteraard een drummer. Tijdens het optreden is er nauwelijks verschil tussen de nummers. Toch is er iets aan de muziek wat maakt dat je er naar luistert.  De vreemde stem van de zanger zweeft over de muziek heen.  Tussen de nummers door is er tijd voor grapjes en nemen de drie mannen hun eigen naam op stang.

Seasick Steve
Zo weggelopen uit een film van de gebroeders Coen verzorgt deze man misschien wel het meest hilarische optreden op de vrijdag. Een baard, een afgeragde gitaar met drie snaren, een metalen schoenendoos; slechts drie kenmerken voor deze man met de naam Seasick Steve. Ooit leefde de man op straat en stond bekend als drankorgel, maar na zijn optreden bij Jools Holland lacht het leven hem toe. Serieus neemt hij het allemaal niet, zo ook vanavond op Stage 2 van het NTG. Gesteund door een beukende drummer in de categorie houthakker toont hij ons zijn kunsten. “Heb je ‘m door?” roept hij als hij midden in een nummer even laat zien welke trukendoos hij opentrekt als het gaat om een stukje sompige blues slidegitaar. Niet alleen het opzwepende werk maar ook lieftallige melodieën geeft hij cadeau. Hij vraagt of er een meisje naar voren komt, na enig aarzelen stapt er een dappere deerne naar voren en speelt hij speciaal voor haar ‘Walking man’. Een mooi lief en zoetig liedje. Dat is niet alles. Seasick Steve laat weten dat zijn Duitse herder is overleden en speciaal voor hem heeft hij ook een nummer geschreven. Emotie van een antiheld kan niet beter verwoord worden.

Johnny Flynn & The Sussex Wit
Anders dan de aankondiging doet vermoeden speelt Johnny Flynn vanavond niet met zijn band maar solo, zichzelf begeleidend op gitaar. Op zich jammer, maar Johnny kan het ook prima in zijn eentje. Mooie liedjes die recht uit zijn hart lijken te komen. Helaas komen we niet zo heel veel over hem en zijn liedjes te weten. Flynn is een sympathiek maar zwijgzaam type. Tussen de nummers door praat hij eigenlijk nauwelijks. Gelukkig spreken zijn liedjes voor zich en hoef je alleen maar naar zijn gitaarspel en teksten te luisteren.

Fleet Foxes
Dan is het eindelijk de beurt aan de band waar heel Crossing Border 2008 om lijkt te draaien. Het regende vijfsterren recensies voor de deze zomer uitgebrachte naamloze debuut cd en de vrijdagkaarten voor Crossing Border waren al een maand van tevoren uitverkocht. Al geboekt in februari is het nu aan Fleet Foxes om de hoog gespannen verwachtingen waar te gaan maken. Al tijdens Headphone stroomt de zaal langzaam vol voor Fleet Foxes. En wanneer de zaal dan helemaal tot de nok is gevuld gaat de deur dicht en blijven nog veel mensen teleurgesteld achter. Prima op tijd komen de relaxte mannen van Fleet Foxes het podium op. Ze nemen de tijd, kijken wat rond, pakken hun instrumenten, nemen nog een slokje water om vervolgens te beginnen. ‘We hebben maar beperkte tijd dus we zullen vooral de bekende nummers spelen’. Na elk nummer worden de instrumenten uitgebreid gestemd waardoor het tempo er niet in komt. Dit maakt niet uit, want zodra de band speelt is het een en al moois wat je oren streelt. ‘White winter hymnal’ wordt langzaam opgebouwd. Eerst de vocalen en vervolgens steeds meer instrumenten. Het is vooral die wonderschone samenzang die de al perfecte liedjes nog meer indruk laat maken. Na een half uur verlaat iedereen het podium. Robin Pecknold blijft alleen achter en speelt een bloedstollend mooie versie van ‘Oliver James’. Dan haalt Robin Pecknold twee meisjes uit het publiek. Het blijken de Zweedse zusjes Klara en Johanna Söderberg te zijn, die samen First Aid Kit vormen en bekendheid verworven met hun versie ‘Tiger mountain peasant song’. Verlegen naar elkaar kijkend zingen zij dit nummer nu mee met Robin Pecknold. Fleet Foxes heeft de verwachtingen meer dan waar gemaakt en gaf een geweldig optreden in een overvolle Stage 1 NTG.

A Silent Film
De band A Silent Film, is absoluut geen stil bandje. De vier frisse Engelse mannen maken een assortiment aan verschillende en nieuwe liedjes. De zanger speelt op een keyboard die is ingebouwd in een piano kast. Verder is het een normale opstelling voor een band: een gitarist, bassist en een drummer. Toch is de muziek anders en vernieuwend. De nummers zijn strak gespeeld met af en toe een zweverige zang eroverheen gezongen. Ook is de zang alles behalve monotoon te noemen. De zanger gaat zonder problemen van de ene toonhoogte naar de andere. Een zeer indrukwekkende band.

Kristin Hersh
Gekleed in smetteloos wit en geheel solo met elektrische gitaar. Hier staat een kleine legende op het podium van de bovenetage van het NTG. De naam is Kristin Hersh. Deze Amerikaanse singer-songwriter doet de naam van Crossing Border écht eer aan. Tussen haar liedjes door verteld ze een verhaal of is het juist andersom, kan je je afvragen; zo tweeslachtig is dit optreden van deze ex-Throwing Muses. In de jaren tachtig en negentig drukte deze band een grote stempel op het indiegeweld binnen de popmuziek toentertijd. Zo’n grote impact heeft haar optreden vanavond niet, maar desalniettemin wel van een zeer hoog niveau. Onterecht dat de zaal dan ook niet stampensvol zit. Maar wat wil je ook, beneden speelt Ben Folds en in de grote zaal staat de formatie Thindersticks hun melancholische songs te spelen. Jammer, want het materiaal van Hersh pakt je werkelijk bij je lurven. Verder zorgt het gele tussenschot achter haar voor extra cachet. 

Tindersticks
In Tindersticks heeft de organisatie een waardige vervanger van The Dears gevonden. De Royal Room van de Koninklijke Schouwburg blijkt de perfecte plek te zijn voor Stuart A. Staples en zijn band. Twee jaar geleden stond hij nog solo op Crossing Border, dit keer heeft hij zijn volledige band meegenomen met naast een toetsenist, bassist, gitarist en drummer ook een vijftal strijkers. Na het filmische instrumentale ‘Intro’ betreedt Stuart A. Staples het podium. Met donkere diepe stem zingt hij vooral veel nieuwe nummers van het laatste album ‘The Hungry Saw’ zoals het voor Tindersticks begrippen vrolijk klinkende ‘The flicker of a little girl’. De muziek is orkestraal, filmisch en altijd melancholisch. Mooie spannende arrangementen waarbij het heerlijk wegdromen is. Het klinkt allemaal heel mooi, maar de echte bezieling mist in het begin. Het is het eerste optreden van de Europese tour en dat merk je. Maar al snel zijn ze opgewarmd, is de bezieling er en blijkt Tindersticks een prima afsluiter van een fantastische dag.

Tom Baxter
De tweede avond van Crossing Border 2008 loopt langzaam richting het einde, maar voordat het zover is staat er nóg een topact op ons te wachten: de Engelse singer-songwriter Tom Baxter. Hij begint zijn optreden solo, maar vanaf het tweede nummer vergezeld pianist Danny Keane hem en bij het derde nummer komt ook Che Albrighton er bij op de cajon. De set begint ingetogen, maar Tom Baxter weet naarmate de set vordert ook regelmatig te swingen, zoals met het nummer ‘Night like this’. In zijn gitaarspel zijn dan ook veel invloeden van flamenco te horen. Geen standaard singer-songwriter dus. Niet alleen zijn gitaarspel is dik in orde, Baxter is ook nog eens een subliem zanger die je met zijn krachtige stem bij de keel grijpt. Een goed opgebouwde set met een grote variatie in de songs. En natuurlijk ontbreekt zijn bescheiden radiohit ‘Better’ ook niet.

Ben Folds
Een van de grote namen van de vrijdagavond. Na een korte vertraging en wat gejoel vanuit het publiek, komen de vijf heren het podium op. Wat meteen opvalt is dat er geen gitarist aanwezig is, alleen een bassist. Samen met de pianist doet hij de zang, die af en toe wel wat zuiverder had gemogen. Tijdens het optreden stond de bassist uitgebreid op zijn kauwgom te kauwen, het is een raadsel dat hij tijdens het zingen niet is gestikt. Het optreden van de Amerikanen verloopt verder goed. De mannen maken catchy liedjes met vrolijke en rare teksten. Zelfs de zanger kan af en toe het lachen niet bedwingen.