Hoewel ook de eerste avond van Crossing Border volledig is uitverkocht, lijkt het vanavond toch vrij rustig. Nergens is het moeilijk om binnen te komen en een goed plekje is vrij makkelijk te veroveren. Blijkbaar was er zoveel te zien dat het publiek zich goed kon verspreiden over de vele zalen. Hoogtepunten van deze eerste dag waren Rachel Unthank, Van Dyke Parks & Inara George, de uitvoering van Vreeland en Death Cab For Cutie.
Frightened Rabbit
In de Eenhoorn mag vanavond de band Frightened Rabbit het startschot geven. De vier Schotse mannen komen erg verlegen over en praten niet tot nauwelijks met het publiek. En dat terwijl ze de avond ervoor voor maar liefst 8000 man optraden als voorprogramma van Death Cab For Cutie. De zanger vraagt wel schuchter of wij nog naar laatstgenoemde gaan kijken: ‘They’re all right’. Wat een kleine lach doet ontstaan bij het publiek. Goed, van hun podiumpresentatie moeten ze het zeker niet hebben. Muzikaal gezien staat de show wel als een huis. Heerlijke indierock die het ook goed zal doen op de grotere festivals. Maar dan moet de band nog wel wat aan de presentatie doen.
PunkTure89
“Ik wil even zeggen dat we het echt supervet vinden dat we op Crossing Border mogen spelen. Bedankt dat jullie zijn komen kijken en tof dat ik zoveel bekende gezichten zie!” Zanger Juul van PunkTure89 doet weinig moeite zijn enthousiasme te verbergen. PunkTure89 ziet het als een grote eer om op het festival te mogen spelen. Eerder vandaag speelde het Haagse trio ook al in de Koninklijke Schouwburg ter ere van het project MultiMediale Mythen, waarvoor ze ook speciaal een nummer componeerden gebaseerd op het thema ‘Het Kind en de Kat’. De muziek van PunkTure89, springerige punkrock, zou je niet zo snel verwachten op Crossing Border, en misschien dat het daarom ook niet heel druk is in de Cuatro. Het enthousiasme van de bandleden is er gelukkig niet minder om en staan ze te spelen alsof ze voor een volle Schouwburg spelen. Muzikaal rommelt het nog steeds bij deze band, maar wel zijn de drie jonge heren enorm vooruit gegaan de afgelopen jaren. Deze koers aanhouden dus.
Ra Ra Riot
Ra Ra Riot komt uit New York en speelt indierock. De celliste en violiste, de twee dames die de band rijk is, geven de band een speciaal tintje en maken het geluid net even anders dan dat van de zoveelste indieband. Het spelplezier van de band is groot maar het geheel is, op de rockende celliste na, allemaal zo tuttig. Dat ligt niet aan het schelle geluid. De liedjes zijn aanstekelijk, de bandleden werken hard en bewegen zelfbewust maar zij stralen een keurigheid uit die doet denken aan een christelijke popband. Het verloop in het publiek dat tijdens de set is toegestroomd, is desondanks groot. Slechts weinigen blijven echter tot het einde geboeid door de Amerikanen.
Alela Diane
Tussen kwart over acht en negen uur speelt Alela Diane in de Royal Room van de Koninklijke Schouwburg. Deze wonderschoon ogende jongedame komt uit Nevada, Californië en reist vrijwel de hele wereld over om haar liedjes te vertolken. Ze speelt vaak solo, maar vanavond wordt ze muzikaal ondersteund door een vierkoppige band. Wat opvalt is dat de begeleiding subtiel gebracht wordt. En dat de stijl vooral in het hokje ‘americana’ te plaatsen is. Het nummer ‘Pirate’s gospel’, waarbij het publiek wordt gevraagd te staan en mee te klappen, is absoluut een hoogtepunt van haar show te noemen. Wanneer de formatie het podium verlaat, wordt ze teruggeroepen en speelt Alela een nummer over haar moeder - ‘Oh my mama’ - daarbij zichzelf begeleidend op gitaar en ondersteund door een tweede stem.
Rachel Unthank & The Winterset
Bij Rachel Unthank and The Winterset is het gedurende de hele show erg druk en vooral erg heet. Dat mag de pret echter niet drukken. De dames weten het publiek makkelijk naar hun hand te zetten en zo mee te nemen naar Ierse sferen. Ze komen wellicht uit Noord Engeland, de Ierse invloeden zijn overduidelijk. De folkmuziek, inclusief vioolpartijen en pianoklanken zweven door de zaal. Er wordt zelfs Iers gedanst door de dames! Als het publiek wordt uitgenodigd een refrein mee te zingen is het feest compleet. Uit volle borst wordt gehoor gegeven aan de oproep. Een daverend applaus tot besluit en dan snel weer naar buiten om af te koelen.
Fabian Beghin & Didier Laloy
Bij aanvang van het optreden klinkt het allemaal erg veelbelovend. De twee Belgische accordeonisten Beghin en Laloy, de een op chromatische en de andere op diatonische accordeon, maken samen een zeer aangenaam duo met een muzikale mix van folk, pop en jazz. Echter, na een paar nummers heb je het wel gehoord. Daarbij is het ook nog zo dat de heren continu Frans spreken en er dus voor de meeste mensen niks van te begrijpen valt. Waarschijnlijk zouden deze heren met een volledige band om zich heen een veel groter publiek aan kunnen spreken met hun energieke spel, want spelen kunnen ze wel!
Vreeland met Jerry Goossens en The Group
Bij het nieuw verschenen boek van Jerry Goossens hoort de soundtrack ‘Free Land’, een muzikale vertaling van de roman Vreeland. Gem-zanger Maurits Westerik, Ronald Visser (The Comedown en The Faraways), Anne Soldaat (Do-The-Undo), Marien Dorleijn (Moss) en Erik de Jong (Spinvis) werd gevraagd twee hoofdstuktitels uit ‘Vreeland’ te vertalen naar muziek. Hun liedjes worden, tussen de voordrachten uit het boek door Goossens zelf, vanavond gespeeld. De kracht van de vermakelijke set zit ‘m in het concept, het enthousiasme van Goossens en de unieke sound die elk van de muzikanten meebrengt. Westerik zou nog wel wat harder willen. Hij lijkt de switch van frontman naar gitarist lastig te vinden en uit elkaar te knallen van ingehouden energie maar de zang wordt voornamelijk op indrukwekkende wijze verzorgd door Visser. De tent is niet eens voor de helft gevuld en dat is vooral een verlies voor degenen die dit speciale optreden hebben moeten missen.
Stef Kamil Carlens
The Gates Of Eden, zo heet officieel het gezelschap rondom Stef Kamil Carlens. Deze Belg kennen we natuurlijk van zijn vroegere deelname aan dEUS en als huidige frontman van Zita Swoon. Maar vandaag is het allemaal net even anders; Stef en zijn vrienden brengen namelijk louter en alleen Bob Dylan-songs. Omdat Stef zelf niet tot de Dylan-generatie behoort, maar pas inhaakte bij het latere werk, is gekozen om de wat minder bekende songs ten gehore te brengen. In een interview een tijdje terug gaf hij al te kennen: “Ik vind die eerste platen echt goed, maar het recente werk boeit me meer. Het is persoonlijker, intiemer en spreekt me meer aan.'' Dus wie gekomen is om de radiohits van Dylan te horen, komt helaas bedrogen uit. Maar goed, het achttal muzikanten weet de aandacht goed vast te houden en wordt getrakteerd op een flink staaltje folky songs. Waarbij Stef af en toe zijn gitaar wegzet en zich 100 procent concentreert op de zang.
Van Dyke Parks & Inara George
De eerste avond van Crossing Border wordt in de Koninklijke Schouwburg afgesloten met een optreden van de legendarische componist, arrangeur en producer Van Dyke Parks. De pensioengerechtigde Amerikaan werkte in het verleden met artiesten als Grace Kelly, The Byrds en The Beach Boys. Zijn meest recente samenwerking is met zangeres Inara George. Samen treden zij vanavond op onder begeleiding van het Mondriaan Extended orkest. Met zo’n unieke samenwerking kan het bijna niet meer mis gaan, en dat gaat het dan ook niet. Werkelijk alles klopt en het publiek droomt dan ook heerlijk weg op de prachtige klanken van het orkest en George. Haar stem doet af en toe een beetje denken aan Björk. Eén van de hoogtepunten van het optreden is de cover ‘Trouble’ van Llowel George, oud-frontman van de band Little Feet en de vader van Inara. Memorabel optreden.
Rauwe Uiwe
De afsluiter in de sfeervolle tent Cuatro zijn de heren van Rauwe Uiwe. Vier jonge schrijvers en dichters laten hun werk horen onder begeleiding van een aantal muzikanten. Jammer genoeg begint de show 25 minuten later dan gepland was en is voor sommige aanwezigen het wachten wel erg lang. Het is dan ook niet bepaald druk in de tent als de show eindelijk op het punt staat te beginnen. De mannen maken hun entree onder de muziek van de film Rocky. Muziek uit een laptop, dat wel. De muzikanten laten later pas van zich horen. De show blijkt een combinatie van humor en dichten. Een soort stand-up comedy met een cultureel verantwoord randje. Ondanks het enthousiasme van de mannen op het podium blijft de act toch een beetje een vreemde eend in de bijt en vertrekken veel mensen richting andere acts.
Dead Stereo
De Haagse band Dead Stereo is inmiddels één van de populairste bands uit de regio geworden, wat er zeker aan zal hebben bijgedragen dat ze vandaag als afsluiter in de Eenhoorn mogen spelen. Helaas maakt het trio het vanavond niet helemaal waar. De set is rommelig, de zang zit er regelmatig naast en ook bij het gitaarwerk vallen veel fouten te ontdekken. Daarom ook extra veel lof voor drummer Clemens den Exter, die ondanks alles zeer strak door blijft spelen. Misschien had de band toch wat last van zenuwen om op het Crossing Border festival te spelen, waardoor het vanavond allemaal niet zo lekker liep. En dat tijdens de opbouw ook de synthesizer het even lijkt te begeven zal ook niet mee hebben geholpen. Volgende keer beter dan maar.
Carolina Chocolate Drops
Het optreden van het Amerikaanse trio Carolina Chocolate Drops in de Paradise-zaal op de bovenste verdieping van de Koninklijke Schouwburg brengt een gemoedelijke sfeer teweeg. De drie muzikanten spelen blues, folk en gospel op banjo, viool en een aantal ondefinieerbare mondinstrumenten. Daarbij wisselen ze onderling bij vrijwel ieder nummer van instrument. Rhiannon Giddens heeft bij de aankondiging van ‘Two time lover de lachers op haar hand doordat ze grapjes maakt over wie de tekst precies gaat. Hoogtepunten van het optreden zijn het castagnettennummer en de cover ‘Hit ‘em up style’, een aantal jaren geleden de hitparades ingezongen door Blu Cantrell. Jammer genoeg volgt er geen toegift, maar voor wie meer wil horen van Caroline Chocolate Drops zijn er cd’s te koop in de hal.
Death Cab For Cutie
Het gewicht ligt vanavond, muzikaal gezien, vooral op Death Cab For Cutie. De verwachting dat de zaal van het Nationaal Toneel uit zijn voegen gaat barsten, wordt later op de avond werkelijkheid. De band heeft heuse groupies aan zich weten te binden in de Lage landen. Death Cab For Cutie mag rekenen op een hysterie die je normaal gesproken alleen bij de gladde boybands terug ziet. De band uit Seattle rond Ben Gibbard heeft duidelijk goede zin en geeft een beheerst concert weg wat zich uit in een goed gespeelde set die in het theater tot zijn recht komt en het publiek grotendeels kan bekoren. Heel spannend is het allemaal niet maar het strakke samenspel en de zichtbare emoties van frontman Gibbard maken het totaalplaatje van de show mooi genoeg om geboeid te blijven.