Het is een gure avond in Leiden city als we richting het centrum peddelen voor de Leidse versie van de Popronde. Na een grondige blik op het programmaboekje wordt duidelijk dat we never nooit alle bands kunnen zien en beluisteren. Er staan er maar liefst eenentwintig geprogrammeerd op twaalf verschillende locaties. Leuk voor toevallige voorbijgangers en vaste stamgasten maar moeilijker voor de gretige liefhebber. We beginnen met een warming up in Dranklokaal de WW waar het Friese kwartet Jean Parlette net het podium op gaat. Dromerige klanken, elektro-akoestisch gespeeld, vullen de ruimte. De zanger steelt de show met een vaste stem die de trommelvliezen streelt en die de luisteraars nog net met beide voeten op de grond houdt. De door de Popronde geselecteerde bands zijn op een aardig tot hoog niveau en goed genoeg bevonden om het publiek te entertainen. Jean Parlette bewijst dat met een ingetogen maar prima show. Renske en Edoardo, verantwoordelijk voor de Leidse organisatie, kunnen er nog weinig van genieten. Er komen telefoontjes binnen van een band die vast staat met een lekke band en een andere formatie heeft voor het ongemak zijn spullen thuis laten staan. Renske zucht, haalt haar schouders op en duikt met een glimlach de steeg in om de helpende hand te bieden op een volgend adres. Ook voor ons is het tijd om de laatste slok te drinken, fietsen van het slot te halen en te racen naar de Koppenhinksteeg. De eerste van de twee bands die Bar & Boos vanavond in huis gehaald heeft is, wederom een Friese band, Daily Bread. Een schattig meisje achter de philicorda en twee jonge jongens op bass en drums brengen een garageachtige set ten gehore met elektronische invloeden. Het geluid is niet altijd even zuiver en ook het rebelse meisje zit er soms net even naast maar de charme van de drie maakt veel goed. De brutale liedjes zijn vermakelijk om naar te luisteren. Stil staan is er ook al niet bij want het enthousiasme van de band en de swing in de sound werkt zeer aanstekelijk. De langste rit gaat vanavond naar In den Oude Marenpoort waar de Haagse delegatie van F is neergestreken. We zijn net op tijd om uit te vinden dat de setlist van vanavond een unieke is. Alle titels zijn in de verveling van de wachttijd veranderd en zanger/bassist Nik weet dan ook even niet meer welk nummer in te starten. Ondanks dat het niet druk is in het café, werkt de band hard om ook Leiden te besmetten met het virus. Met ‘Fantastiez’ wordt duidelijk dat dat in zekere zin ook gelukt is. Alle bezoekers zingen uit volle borst mee en er worden ook nog wat cd’s verkocht. Net op tijd komen we aan in het LVC op de Breestraat waar De Staat staat te trappelen van ongeduld. 3VOOR12 stelde al dat ‘Josh Homme met een stijve tegen zijn speakers aanrijdt bij het beluisteren van de plaat’ van de band, en ook de Belgische bands dEUS en Triggerfinger zien brood in de band door ze als hun supportact te laten spelen. De kracht waar door recensenten van is gesproken, is vanavond minder uitgesproken dan verwacht. Toch bewijst De Staat hoe dan ook stevig genoeg in zijn schoenen te staan om het publiek over de streep te trekken en hun liefde voor oude roots passievol en rauw over te brengen. Het optreden van neWax is van een hele andere orde. Is het riotrave of discopunk? Het maakt eigenlijk niet uit. De zanger danst, stampt a la wijlen Ian Curtis en springt woest over het podium. Hij zweet zich uit de naad. Zijn enthousiasme wordt vanuit de zaal beloond door de dansende menigte. neWax is een opgefokte versie van de Talking Heads waar fanatiek op bewogen kan worden. Een tikkeltje vals hier en daar in zijn wildheid maar puntig genoeg om de muzikanten de credits te geven die zij verdienen met deze vermakelijke show. Na afloop starten dj’s Maison Dull, Mich Jacquer en het duo Stereobrow bijna naadloos in met een set die het feestje nog tot diep in de nacht zal doortrekken.