De zestiende editie van Crossing Border vindt plaats van 18 tot en met 22 november in de Koninklijke Schouwburg en het Nationaal Toneel Gebouw. 3VOOR12 Den Haag zal tot die tijd uitgebreid voorbeschouwen op het festival door verschillende optredende acts uit te lichten door middel van interviews. Als vierde is het de beurt aan de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter Liam Finn.
Misschien gaat er niet direct een belletje rinkelen bij het horen van de naam Liam Finn. Maar als zoon van Neil Finn, bekend van Split Enz en Crowded House, moet dat toch wel wat zeggen. Sinds Crowded House weer bij elkaar is, is hij tevens bandlid als die band op tour is. In de herfst van dit jaar tourt hij ook met The Black Keys door Europa. De jonge Liam Finn (geboren: 24 september 1983) wordt een multi-instrumentalist genoemd. In 2007 debuteerde hij met zijn solo debuut ‘I'll Be Lightning’. Hij bevestigt daarmee zijn status als singer-songwriter.
Alhoewel... “Ik neem aan dat ik een singer-songwriter ben, maar die term maakt me huiverig. Ik vind het veel fijner om mijn keel te schapen en bloed te zweten terwijl ik uithaal naar mijn drumkit dan dat ik met een akoestische gitaar hard zit te huilen over hoe moeilijk het leven is. Voorheen heb ik acht jaar lang een alternatieve rockband gehad genaamd Betchadupa, maar ik heb toen besloten om solo te gaan, juist om meer te kunnen experimenteren in de studio en live op het podium. In de studio heb ik echt een passie voor analoog materiaal, dus ik heb geen enkele computer gebruikt voor mijn album I'll Be Lightning. Live gebruik ik diverse looping apparaten om de liedjes zo op te bouwen dat het net klinkt alsof een hele band staat te spelen. Jaren geleden heb ik iemand gezien, Jon Brion, die dat ook deed en hij heeft me zo geïnspireerd, ik heb zoveel ideeën gekregen. Dat één man zoveel kan met geluid. Gelukkig heb ik nog een vrouw die het testosteron in evenwicht kan houden.”
“Mijn liedjes zijn, denk ik, behoorlijk autobiografisch. Op I'll Be Lightning was het een verzameling van werk dat verhaalt over het verhuizen met de band en vriendin naar Londen een paar jaar geleden en hoe alles uiteindelijk uit elkaar valt.” De liedjes liggen wat dat betreft dicht bij Liam. “Nummers zien een ander licht als ze direct zijn en eerlijk. Het is goed om te geloven wat je zingt. Ik denk dat mensen zich daar beter in kunnen vinden en een stukje van zichzelf terugvinden. Er komt een moment in het leven dat we allemaal dezelfde dingen meemaken.”
Wat muziek schrijven en optreden betreft, geeft Liam zich voor de volle honderd procent. “Ik hou van elk aspect dat komt kijken bij muziek maken. Je moet een balans vinden, zodat je elk facet kan uitbuiten eer je aan een nieuwe kan beginnen. Bijvoorbeeld muziek schrijven totdat je hersenen exploderen, dan opnemen in de studio totdat je niet meer kan wachten om ze live uit te voeren. En daarna touren totdat je lever het begeeft, zodat je eigenlijk weer nieuwe nummers wil gaan schrijven.” Dat klinkt als een kringloop. “Ja, maar ik leer er ook heel veel van. De hele wereld rondtouren en zoveel mensen leren kennen. Tuurlijk, het is vermoeiend, maar ik ben echt een bofkont dat ik dit voor mijn werk kan doen.”
En wat is daarin dan een moment geweest in Liam's carrière? “Een memorabel moment voor mij was dat ik dit jaar een show deed in Washington DC en dat Ian Mackaye en Brendan Canty van Fugazi aan de zijkant van het podium stonden toe te kijken en uit hun dak gingen. Na het optreden ben ik thee met ze gaan drinken. Het was een bijzondere ervaring, zeker omdat Fugazi een van mijn favoriete bands aller tijden is.”
Om zichzelf te vinden heeft Liam daarbij grenzen overschreden. “Ik heb meerdere grenzen overschreden en daarbij zijn er veel onverwachte dingen gebeurd. Maar ik denk dat de grootste stap tot nu toe is geweest dat ik van het ene naar het andere land ben verhuisd. Een ongelooflijk intense en nederige ervaring dat leidt tot allerlei gekke situaties, zoals slapen onder bruggen en bergen afstruinen op zoek naar een schuilplaats.”
Na wat omwegen is Liam teruggegaan naar Nieuw Zeeland. Hoe is daar nu het muziekklimaat? “Nieuw Zeeland heeft een ongelooflijke muziekscene... zoals overal in de wereld hebben ook wij ons aandeel in mainstreamshit. Maar de indie en alternatieve muziekscene is echt bloeiend op het moment en steeds meer bands maken daar ook naam mee overzees. Het is moeilijk om alleen op muziek te overleven, maar de overheid heeft bijvoorbeeld ook subsidies en beurzen om mensen in een vroeg stadium te helpen. Alhoewel... dat gezegd hebbende, ons land heeft zojuist de conservatieve Nationale Partij gekozen met de verkiezingen. Dus ik zou er niet van opkijken als ze veel van die subsidies gaan stopzetten, de klootzakken.
Ook op het Crossing Border festival treedt Liam Finn op met Eliza-Jane Barnes, dochter van Jimmy Barnes, een bekende Australische rockmuzikant. “De manier waarop EJ en ik samenspelen, zo pakt elk optreden anders uit. Live dicteren de loops de nummers en dat maakt een optreden heel spontaan, waarin echt alles kan gebeuren. Het houdt ons beiden scherp en voegt een risicofactor toe, dat ook heel vermakelijk is voor het publiek. Eigenlijk kan het helemaal misgaan op elk moment, maar dat zorgt juist voor plezier.”
Op Crossing Border wordt ook veel aandacht besteedt aan literatuur. “Ik zal mezelf nooit poëet noemen, dat laat ik aan Jewel over. Maar ik neem zeker ook veel tijd voor mijn teksten, want die betekenen veel voor me. Mocht ik ooit een boek vertalen naar muziek, dan zal dat denk ik Demian zijn van Herman Hesse. Ik hou echt van die horrorachtige atmosfeer. Het zal wel een duistere opname worden met mysterieuze en donkere elementen en vreemde seksuele verlangens. Ja, dat klinkt als een goede basis voor een opname. Maar dat zal dan wel Queen Of The Stone Age-achtig klinken.”
“Wat ik aan literatuur zeker kan aanraden, zijn boeken geschreven door de experimentele instrumenthervormer Yuri Landman. Hij maakt echt te gekke snaarinstrumenten en heeft al wat meesterwerken gemaakt voor onder andere Lee Ranaldo van Sonic Youth.
Liam Finn speelt op zaterdag 22 november om 21.15 uur op Stage 1 in het NTG.