Tekst: Rik ’t Jong (Fixkes, Dirtmusic, Johnny Dowd, The Posies) en Cok Jouvenaar (Leine, Hayward Williams) Foto's: Kees Jan Kolb (Fixkes, Dirtmusic, Johnny Dowd, The Posies) en Cok Jouvenaar (Leine, Hayward Williams) Dit jaar zijn echter de grote namen het grote gemis voor de BinneNach, dit is gelijk te merken aan het aantal bezoekers wat een kaartje heeft aangeschaft voor een relax avondje ‘akoestische’ muziek. Gaandeweg de avond wordt het toch op sommige gezellig druk en is de sfeer prima ontspannen. Zeker de optredens van White Sands, André Manuel, The Posies, Johnny Dowd en Hayward Williams mochten rekenen op meer aanhang. Leine Een gebruikelijk ritueel, dat de opening van de BinneNach wordt verzorgd door de winnaar van de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer/songwriter. Dit jaar is het aan Leine de eer om in de Foyer van het Theater aan het Spui de muzikale fijnproeverij binnen te openen. Leine doet dit met een boeiend en daadkrachtig optreden. Dat deze dame geen onbekende is voor het Haagse publiek is duidelijk, in de zaal staan enkele diehard fans die haar EP ‘Songs At The Dinner Table’ van haver tot gort kennen. Veel nieuwe liedjes staan er op haar programma. Zelfs Nederlandstalig komt langs en ook ‘The vow’ het liedje wat ze onlangs ten gehore bracht bij De Wereld Draait Door. Gelukkig staat ook ‘Birds in flight’ op de setlist. Hier horen we haar veelzijdigheid als liedjesmaker met een jazzy en bossanova invloed waarvan wordt gezegd Mathilde Santing meets Astrud Gilberto. Hoe dan ook, je wordt er erg vrolijk van. Al was het alleen maar door haar bloem op de gitaarband. Fixkes Terwijl Leine en John Dear Mowing Club al aan het spelen zijn, heeft Fixkes de eer deze BinneNach af te trappen in de Grote Zaal. Na een aardige indruk achter te hebben gelaten tijdens een optreden in het Paard, december vorig jaar, lijkt de band wat onwennig te beginnen in de theaterzaal. Hun sympathieke luisterliedjes worden netjes voorgedragen, zonder ook maar één moment ruw of ongecontroleerd te raken. “We willen graag een plonske doen in een badje van pakweg Jack Johnson, G. Love en Everlast doen” valt te lezen op hun MySpace. Vanavond voegen ze daar met hun uitvoering van ‘Watje’ ook nog even Doe Maar aan toe. Gaandeweg raken de zes succesvolle Vlamingen uit Stabroek (nog geen drie kilometer van de Nederlandse grens) meer in hun element en mogen ze op de verdiende bijval van het -mondjesmaat toegestroomde - publiek rekenen. Een bijkans frisse opener tussen het veelal zwaarmoedige programma van de rest van de avond. Dirtmusic Op papier is Dirtmusic een interessante groep, met een brede staat van dienst. Deze drie mannen uit de Verenigde Staten en Australië speelden onder andere bij Nick Cave & The Bad Seeds, The Walkabouts en Willard Grand Conspiracy. Als Dirtmusic maken ze sinds vorig jaar stoffige Americana, of urban folkblues. Het gitaartrio, met af en toe wat toetsen of een banjo tussendoor, worstelt zich door een set vol depressieve, monotone en dissonante composities. De verre van hapklare brokken wordt door het merendeel van het amper aanwezige publiek totaal niet geslikt, wat resulteert in een steeds leger rakende tribune. Er zullen ongetwijfeld wel ergens liefhebbers van deze muziek te vinden zijn, maar vooralsnog lijkt Dirtmusic een grote misser op deze editie van de BinneNach. Johnny Dowd Met zijn zestig jaar is Johnny Dowd verreweg de oudste artiest van de avond. Door de jaren heen bouwde hij een bijzondere band op met Nederland, waardoor hij een graag geziene gast is binnen bepaalde muzikale kunstenaarskringen. Vanavond speelt hij met zangeres Kim Sherwood-Caso, aangevuld door een drummer en toetsenist. Het levert een bizarre mix van rock, jazz, funk en country op, die zich ergens tussen Frank Zappa, Tom Waits en Pere Ubu bevindt. De eigenaardige New Yorker schroeft het volume behoorlijk hoog op, zodat zijn muziek extra impact krijgt. Met het virtuoze spel van de drummer, de freaky schema’s van de toetsenist en de onzekere toon van de zangeres creëert Dowd een desgewenste chaos van geluid, waarin hij als stralend en lachend middelpunt fungeert. Na zijn inspanningen tijdens de overdonderende show van een klein uur, laat hij echter bij velen aanwezigen in het publiek grote vraagtekens op het voorhoofd achter. Hayward Williams Klokslag half twaalf is het tijd voor Hayward Williams. Tijdens deze toer wordt de jonge bebrilde Americana bard terzijde gestaan door een violiste en een gitarist. Dit geeft het cachet aan de pakkende liedjes. Het BinneNach publiek krijgt echt één van de beste optredens van de avond te zien. Ook solo staan zijn liedjes recht overeind. De Grote Zaal ligt aan zijn voeten en wordt volkomen ingepalmd door de ietwat doorleefde stem die nu weer schoon geslepen, dan weer ruw, maar enorm los klinkt. De zaal is muisstil en blijft het grote gedeelte van het optreden goed gevuld. Het cynisme met een vleugje sentiment druipt van zijn teksten en melodieën af. Soms is het net of je een jonge versie van Tom Waits voorbij hoort komen. Met zijn single ‘Red woods’ en tweede plaat ‘Another Sailor’s Dream’ is de naam van Hayward Williams gevestigd. De nieuwe Americana aanwinst. The Posies Na een aantal jaren van afwezigheid vieren The Posies dit jaar hun twintig jarig jubileum. In Europa doen ze dat middels een akoestische clubtoer, die hen vanavond naar de BinneNach brengt. De grootste publiekstrekker staat, vanzelfsprekend, als laatste in de Grote Zaal geprogrammeerd. Oprichters en kernleden John Auer en Ken Stringfellow geven met enkel akoestische gitaren (en voor deze gelegenheid een drummer) een aardige dwarsdoorsnede van hun acht albums behelzende loopbaan. Naast de wat nieuwere songs uit dit millennium, mogen de klassiekers van weleer uiteraard niet ontbreken. Songs als ‘Solar sister’ en ‘Dream all day’ blijven zonder een muur van distortion net zo gemakkelijk overeind in deze verstilde, breekbare uitvoeringen. De sympathieke songsmeden uit Kent, Ohio tonen daarmee hun klasse en terechte plek als hoofdact van deze onderhoudende editie van dit Haagse singer-songwriters festival.