Woensdag 12 maart werd het programma van het ‘nieuwe’ jazzfestival van Den Haag, The Hague Jazz, bekend gemaakt. Klinkende namen als McCoy Tyner, Randy Brecker en Stanley Clarke staan er op de bill. Echter geen Yellowjackets. Na het zien van dit concert in de Zoetermeerse Boerderij kunnen we concluderen dat dit een gemiste kans is. Op deze donderdag 13 maart gaven de vier heren een huzarenstukje jazzrock cadeau in het Zoetermeerse. Zeker ‘jonge’ drummer Marcus Baylor lijkt de band op te trekken tot een levendig niveau. In zijn bevlogen spel weet hij de rest hierin fantastisch mee te trekken. De oude garde heeft soms de neiging om op de automatische piloot te gaan waardoor een optreden van de Yellowjackets soms bloedeloos overkomt. Maar vanavond in de Boerderij lijken de heren er zin in te hebben en wordt er zelfs gelachen naar elkaar, iets dat de laatste jaren nauwelijks leek voor te komen. De band heeft zich hervonden in het lol maken van musiceren. Het niveau is beduidend een stuk hoger dan de laatste keer toen we de Jackets aan het werk zagen. Er zit weer progressie in de zaak, zo lijkt het, waardoor de mannen compleet in topvorm functioneren. In het verleden wist oud-saxofonist Marc Russo de band de benodigde peper in de reet te geven. Na zijn vertrek nam bassist Jimmy Haslip deze taak op zich. Maar nu is Marcus Baylor toch echt de smaakmaker van het viertal. Huidige saxofonist Bob Mintzer lijkt niet warm of koud te worden en maakt een stoïcijnse indruk. Dat is ergens wel logisch, want hij komt vanavond moeizaam in zijn spel. Baylor maakt dit allemaal goed en zijn spel is in de loop der tijd binnengedrongen in de bandsound weer als één geheel naar buiten komt. Hoewel de jaren van succesvolle albums als ‘Politics’, ‘Four Corners’, ‘Like A River’ en ‘Run For Your Life’ ver achter hun liggen en het laatste teken van leven uit 2006 stamt, is het een Zoetermeerse traditie dat de Yellowjackets jaarlijks voorbij komen. Als om klokslag half negen het optreden gestart wordt, zien we een band die zijn sporen heeft verdiend en een set begint met een licht swingende beweging, kalm en relax, maar altijd weer die onvolprezen sound die hun albums de moeite waard maakt. Het nieuwe album van deze mannen staat halverwege dit jaar op stapel. Hierop werkt dit viertal samen met meestergitarist Mike Stern. Het optreden vanavond staat een beetje in het teken van de oude doos. Veel van de set is terug te vinden op de jubileumplaat van de band, ‘Twenty Five’ uit 2006. Er wordt maar minimaal naar nieuw materiaal gegrepen. Het publiek hoort nou eenmaal het liefst krakers als ‘My old school’, ‘Greenhouse’, ‘Free day’ en ‘Red sea’. Toch klinken deze nog steeds zo goed als nieuw. Het is nou eenmaal zo dat Marcus Baylor aan deze oude instrumentale juweeltjes een nieuwe impuls heeft gegeven. Met zijn swingende en bewegelijke drumwerk lijken deze stukken eerder van vandaag dan van gisteren te zijn. Baylor’s passionele drummen trekt vooral Jimmy Haslip weer ouderwets naar voren. Gaandeweg de eerste set wordt de bebrilde bassist opgejut om mee te gaan. En deze oudgediende laat er dan ook geen gras over groeien en spuugt het ene basloopje naar de andere uit zijn zessnarige monster. Hoe hoger hij op de hals speelt des te krachtiger lijkt zijn spel te worden. Voor toetsenist Russell Ferrante genoeg reden om zo nu en dan een prachtige stukje pianospel te laten horen, maar vooral te laten zien. Tijdens het hele optreden lijkt zijn glimlach er niet af te slaan. In een kleine twee uur durende performances wordt deze alleen maar groter. Na een korte pauze vervolgen de vier heren hun optreden weer. Hier valt het op dat Mintzer vandaag zijn dag niet heeft. Doorgaans blaast hij de stukken stevig de hoek in, maar op een praatje na en een hoofdrol in het bluesstuk ‘Bad boy’ doet de saxofonist een paar stappen achteruit. De melodieën uit zijn EWI (een elektronisch blaasinstrument) brengen daar helaas geen verandering in. Gelukkig voor hem staan tijdens het slot van het optreden de grootste successen op de setlist. Het ingetogen ‘Geraldine’ is met een fenomenale solo van Russell Ferrante één van de hoogtepunten. Maar de échte knaller van de avond is ‘Jackettown’. Tijdens dit nummer lijkt ritmetandem Haslip/Baylor elkaar muzikaal te lijf te gaan. De mimiek van de drummer verraad dat het geen K.O. wordt. Hierna is het tijd geworden voor de vaste prik ‘Claire’s song’. Wederom als toegift, waardoor het publiek alleen maar enthousiaster wordt en na de reguliere speeltijd om nog een toegift vraagt en zowaar op haar wenken wordt bediend. Beter kan de avond niet eindigen.