Na het instore optreden van vorig jaar in platenzaak Velvet waren The Tellers op donderdag 13 maart terug in Delft. De sympathieke jonge Walen gaven een volwaardig optreden in een half gevulde Speakers. Als voorprogramma speelde een andere zeer getalenteerde band; het Haagse Johnny’s Landing. Waar hebben we deze beide bands eerder samen gezien? Inderdaad, tijdens The Music In My Head van afgelopen voorjaar. Blijkbaar heeft het optreden van Johnny’s Landing indruk gemaakt op de jonge Belgen van The Tellers, want op hun verzoek is het Haagse trio als voorprogramma geboekt. Zangeres Dominique van Dijkhuizen is hier erg blij mee, en verteld na het optreden dat ze ook al gesproken heeft met de boeker van The Tellers over een eventueel vervolg hierop. Met Johnny’s Landing is het snel gegaan. Deze indierockband bestaat pas sinds november 2006, maar stond vorig jaar wel al op de beide Haagse kwaliteitsfestivals The Music In My Head en Crossing Border, en speelde in het voorprogramma van internationale acts als Five O’Clock Heroes en 1990’s. Het grootste optreden was zelfs al in de HMH als voorprogramma van Razorlight. Vanavond iets kleiner in Speakers. De band brengt knap in elkaar zittende indierockliedjes waarbij vooral de zeer specifieke stem van zangeres Dominique erg opvalt. Haar lange uithalen drukken een groot stempel op de muziek. De tempowisselingen en ingenieuze gitaar en basloopjes zijn zeer typerend voor deze band, die verder bestaat uit een ogenschijnlijk zeer makkelijk drummende Taco Fens en bassist Jimmy van Dijk. Tijdens het optreden komt zanger Ben van The Tellers ook even kijken en is direct duidelijk waar de over het algemeen jonge meisjes vanavond voor komen. Zijn verschijning levert lichte onrust op, er wordt onderling gefluisterd en de aandacht is even niet meer bij de band op het podium. Johnny’s Landing is een zeer goede band, krijgt veel welgemeend applaus en bleek vanavond een erg goede keuze als voorprogramma voor The Tellers. Direct na het optreden van Johnny’s Landing stormen de jonge meisjes naar voren om maar zo dicht mogelijk bij hun helden van The Tellers te kunnen staan. The Tellers zijn van oorsprong een duo bestaande uit zanger/gitarist Ben en gitarist Charles die ook de mondharmonica bespeelt. Om het live geluid beter te kunnen brengen is dit duo inmiddels uitgebreid met een bassist en drummer. Deze Walen zijn inmiddels in vrij korte tijd uitgegroeid van een verlegen jonge band naar een veel spelende en zelfverzekerde groep. The Tellers openen met het nummer ‘I confess’, waarna zanger Ben verteld dat het een speciale avond voor ze is. “It’s a very special night tonight, ‘cause our bass-player is dead”, zegt hij met een glimlach. Dan blijkt al snel dat hij niet dood is, maar sinds een dag vader (dad) is geworden. Grappige spraakverwarring. Al snel in de set worden de singles ‘More’, ‘Hugo’ en ‘Second category’ gespeelt. Halverwege barst het feest echt los tijdens het meeklapnummer ‘He gets high’. De drummer is achter zijn drumstel vandaan gekropen en springt samen met de bassist vrolijk rond op het podium met een tamboerijn in de hand. Zanger Ben heeft zijn gitaar weggelegd terwijl Charles zijn uiterste best doet tegelijkertijd gitaar en mondharmonica te spelen. Het geluid staat vanavond net iets te hard en ook het tempo waarop de nummers gespeelt worden is te hoog. Hierdoor komen de makkelijk in het gehoor liggende folkrockliedjes niet helemaal tot hun recht. Ze worden wat weggeblazen door het tempo en volume. De kracht van de liedjes licht vooral in de catchy gitaarloopjes op akoestische gitaar en de licht hese zwoele stem van de zanger. Dit maakt de nummers op cd heerlijk zomers en laid back, maar helaas komt dit er dus niet helemaal uit vanavond. Naast de folkrockliedjes doen sommige nummers, en ook het uiterlijk van de band, weer denken aan de jonge hippe Britse bandjes als Baby Shambles, maar ook The View. Het spelplezier spat van het podium af en vooral de bassist is duidelijk erg blij dat hij mee mag doen. Dit enthousiasme maakt alles goed. Het grootste deel van de titelloze debuut EP en het album ‘Hands Full Of Ink’ wordt gespeelt. De afsluiter is ‘Girls of Russia’, dat naadloos over gaat in ‘Tainted love’, vooral bekend geworden als hit van de eightiesband Soft Cell. Al snel komt zanger Ben solo terug voor een toegift; ‘The darkest hour’ waarbij hij zichzelf begeleid op akoestische gitaar, één van de hoogtepunten van de avond. Als afsluiter wordt de Otis Redding cover ‘Dock of the bay’ gespeelt. Al stond het geluid wel erg hard en lag het tempo van de nummers iets te hoog, het was wel gewoon een heel erg leuk optreden van één van de meest getalenteerde jonge bands uit België. Vooral door het enthousiasme, charme, goede spel, mooie stem en natuurlijk de sterke catchy songs.