Op zaterdag 1 maart sloot de Belgische band Hooverphonic met triphop-roots hun Nederlands-Belgische tour af in het Paard van Troje. Hun nieuwste album ‘The president of the LSD golf club’ staat centraal, maar ook oudere nummers passeren de revue. Het podium past perfect bij het hoesje van ‘The president of the LSD golf club’. Zwart en mysterieus. Zelfs het drumstel is bedrukt met de letters ‘LSD’. De rookmachine blaast de eerste wolkjes. Ronddraaiende spiegels die verspreid staan over het hele podium weerkaatsen felle witte lichtstralen. Het optreden start met ‘Stranger’. Ieder bandlid gaat volledig op in zijn eigen instrument, zonder met elkaar te communiceren. Dit gebrek aan communicatie over en weer wekt de indruk dat ze in diepe trance verkeren. De zang van Geike is zo perfect dat het bijna lijkt dat ze playbackt. Dit blijft echter zo gedurende het hele concert, dus het moet dan toch wel live zijn! Ze deint ondertussen zachtjes heen en weer op de muziek. De nummers hebben dezelfde volgorde als op de cd. ’50 Watt’ en ‘Expedition impossible’ volgen. Het grootste gedeelte van dit laatste nummer zingt Geike met gesloten ogen en gaat geheel op in de muziek. Ze is hier niet alleen in. Iedereen is druk aan het headbangen, eenmaal bij het instrumentale slot aangekomen. Bij ‘Circles’ horen we dreunende tonen tussen de maten door, alsof er op een reusachtige gong wordt geslagen. Soms is het stemgeluid van Geike net niet krachtig genoeg en wordt dan overstemd door het aantal decibellen dat de band produceert. Eindelijk een welkomstpraatje. Bassist Alex Callier vindt het erg fijn om weer in het Paard van Troje te spelen, maar ook wel triest aangezien dit het laatste optreden is van hun tour door Nederland en Belgie. ‘Gentle Storm’ is nu aan de beurt, waar Alex zelf ook in zingt. De mooie ballad ‘Cry’ wordt begeleid door toetsenist Remco Kühne (de enige Nederlander in de band) en bezorgt het publiek kippenvel. Aan het einde lijkt Geike daadwerkelijk een paar traantjes te produceren. Acteerwerk? De sfeer binnen de band komt wat meer op gang. Er worden onderling geintjes gemaakt en gelachen. ‘No more sweet music’ past daar goed bij, want volgens Alex slaat dit nummer op de onreinheden in de koets van onze koningin. De eerste zin ‘I was fooling around’ maakt duidelijk waar dit op slaat. Een rock ‘n’ roll nummer dat echt de pan uit swingt, dat heel enthousiast wordt neergezet en eindigt met een krachtige drumsolo. Ook klassieker ‘The magnificent tree’ van het gelijknamige album wordt niet vergeten. De drummer speelt een lekker off-beat tempo en het publiek staat al veel meer te dansen dan in het begin. Hierna belooft Alex alleen nog maar oldschool nummers. Tijd dus voor ‘The world is mine’, overduidelijk de publieksfavoriet. Wordt nu het laatste nummer al aangekondigd? Gelukkig komen de bandleden weer terug. Hierna schijnt het dan echt over te zijn, maar nee hoor, er wordt toch weer verder gemusiceerd. Iedereen haalt opgelucht adem. Gefluit en gejoel laat duidelijk merken dat niemand naar huis wil. ‘Mad about you’ komt ook nog aan de beurt. Hierna ‘Vinegar and Salt’. En nog een nummer! ‘Sometimes’ klinkt als de melodie van ‘Imagine’ van John Lennon. Na een muzikale storm dan toch het einde. Weer gefopt! Nu kennen we het trucje van verdwijnen en verschijnen wel! Dit ontkracht de toegift, maar toch is het gaaf dat iedereen om meer blijft roepen! Het allereerste nummer van Hooverphonic ‘Inhaler’ galmt door de zaal. ‘Bohemian laughter’ sluit de avond af. Dat dit optreden leuk is, is een understatement!