Een van de meest bijzondere muzikale talenten die de muziekwereld de afgelopen jaren heeft mogen ervaren is de Britse zangeres Amy Winehouse. Ik ben zelf helemaal geen fan van de vaak laffe gladde jazzy soul en bluesachtige muziekacts van deze tijd, maar iedereen heeft zijn voorkeur. Ik hou nu eenmaal van alternatieve pop, rock en noise. Mijn eerste kennismaking met deze getatoeëerde zwartgelokte rock&roll dame was bij Later with Jools Holland (nog steeds het beste muziekprogramma op TV). Zij stond de door haar zelf geschreven songs te zingen op een ongewoon natuurlijke manier, even natuurlijk als men eet en drinkt, en bracht een tijdloos soulgevoel naar voren die bij mij de rillingen over de rug deden lopen. Een talent op een niveau als een Otis Redding, Marvin Gaye, Johnny Cash of Jimi Hendrix. Ik was blijkbaar niet de enige die er zo over dacht, want Winehouse is inmiddels uitgegroeid tot een levende spraakmakende legende, een van de best verkopende en meest gevraagde artiesten “tout le monde”. Groot is dan ook de tragiek, haar verval in drugs, drank en destructief gedrag. Hoe herkenbaar is een dergelijk scenario als we kijken naar Jim Morrisson, Kurt Cobain en Keith Moon. Om er maar een paar te noemen. Er kan geen dag voorbij gaan of de kranten melden weer een gebeurtenis. ‘Amy drukt peuk op wang uit’, ‘Amy snuift wodka’, ‘Amy snijdt in haar armen’, ‘Amy vervuilt in hotelkamer’, ‘Amy stomdronken op podium’, Amy dit en Amy dat. Vooral kranten als De Telegraaf smullen van deze gebeurtenissen. Het lijkt wel een dagboek der destructie die met veel plezier wordt samengesteld door de roddelpooiers van de paparazzipers. En de muziek dan? Die doet blijkbaar niet meer ter zake. Bijna geen woord over hoe er muziek wordt gemaakt. ‘Amy neemt overdosis’, ‘Amy valt te pletter in rivier The Thames’ of ‘Amy vliegt in de fik en overlijdt’. We wachten met z'n allen op het overlijdensbericht en blijkbaar niet op haar volgende cd. Zolang de hele wereld speculeert over het aanstaande onvermijdelijke moment doet niets anders meer ter zake. Ik doe hier niet meer aan mee en doorbreek de vicieuze cirkel. Ik zeg tegen iedereen dat het een van tevoren bedachte mediastunt is die Amy Winehouse zelf heeft bedacht om haar sterrendom te vereeuwigen. Hierbij de oproep om het zelfde te doen. Save Amy Winehouse! Tot slot breek ik een lans voor een voor velen totaal onbekende muziekheld die helaas te vroeg is overleden, D. Boon van de magistrale Minutemen uit California, USA. Vernieuwer en meester van de ‘agitpop’, een uniek soort groovy en funky punkpop die ongemerkt een generatie alto's en punkbands heeft beïnvloed. D. Boon stortte december 1985 met een busje het ravijn in. Zijn legende leeft voort in de muziek van ondermeer Red Hot Chili Peppers, Sonic Youth en R.E.M., die Minutemen erkennen als een belangrijke invloed. In het kader van “vroegah was alles beetah”, check dit YouTube linkje van de clip ‘King of the hill’ dat begin jaren ‘80 door de Amerikaanse muziekpers werd geweerd vanwege de maatschappij (lees: USA) kritische inhoud. Rock ‘n’ roll will never die!!!