Tekst: Jeroen Thijssen, Leontine de Reede, Ramon Keyzer en Susanne Kooijman Foto’s: Ron van Varik, Michella Kuijkhoven, Joost le Feber en Peisam Tsang Het Steadion Stage is een van de twee hoofdpodia van Parkpop en tezamen met haar tegenhanger getuigt dit programma voor een verrassend samenspel met ideaal weer en een relaxende zomerse zondagmiddag. Mala Vita is een heerlijke opener die je langzaam weet te overwinnen en je in de festivalstemming brengt. Alle bands die hierna volgen weten dit vast te houden, hoewel het zelden echt spectaculair wordt. Mala Vita De energieke band Mala Vita heeft de eer om 13.00 uur Parkpop te mogen openen op het gele podium. Het is dan nog vrij rustig op het veld, maar daar komt al snel verandering in. Deze multiculturele zigeuners van de 21e eeuw spelen een mix van balkan, gipsy, mestizo, latin, punk en meer. Een optreden van dit internationale gezelschap is altijd een feestje, maar dat er op dit vroege uur al een dansende massa met bijbehorende pit zou ontstaan mag toch wel een prestatie genoemd worden. The Hoosiers The Hoosiers (spreek uit: ‘hoeziers’) laten het diverse publiek van Parkpop met gemak uit hun hand eten. Het is onmogelijk niet te reageren op de humoristische benadering van de Londense band. Oorspronkelijk met zijn drieën brengt de band nog twee enthousiaste blazers mee en een toetsenist in Spiderman-pak. Zanger Irwin Sparkes communiceert veelvuldig met het veld waarmee de toon al snel is gezet. Humor en energie maken van de show voor velen een onvergetelijke ervaring. Het geluid valt toch wel een beetje onder de noemer ‘indie’ maar er wordt ter compensatie wel creatief omgesprongen met de keuze van het instrumentarium. Het maakt The Hoosiers niet bijzonder uniek, maar de podiumpresentatie is er één van een speciale soort die aansteekt tot een veld vol blije gezichten. Jason Mraz De Amerikaan Jason Mraz staat bekend om zijn originele sound. Zijn albums zijn een mix van pop, folk, jazz en zelfs rap. Als hij, heel nonchalant met een hoed op zijn hoofd, het podium opwandelt, lijkt hij verbaasd naar het enthousiaste publiek. Misschien wel omdat hij hier slechts twee bescheiden hitjes heeft gehad, ‘I’m yours’ en ‘The remedy (I won’t worry)’. Met het laatstgenoemde nummer opent hij zijn set. Veel vrolijke songs, met hier en daar wat blazers en Mraz op akoestische gitaar. Met nummers als ‘Butterfly’, ‘Make it mine’ en ‘Live high’ in combinatie met zijn fijne stem is het genieten geblazen. De interactie met het publiek is erg leuk. Er wordt veel meegeklapt en gezongen en Mraz babbelt er lekker op los. Het publiek heeft hij in zijn zak en de zon schijnt net even feller als Mraz zingt. The Proclaimers De eeneiige tweeling Charlie en Craig Reid stond onlangs al in het Paard en nu ook op Parkpop. Met ‘I’m gonna be (500 miles)’ gaat het publiek helemaal mee met de sympathieke Schotten, uiteraard als afsluiter van het optreden. Hier staat overigens een prima band te spelen, het is alleen niet echt heel spectaculair wat de heren doen. ‘Letter from America’ biedt ook nog wat herkenning en het nieuwe nummer van de gelijknamige cd ‘Life with you’ mag er zowel muzikaal als vocaal ook wel zijn. Met ‘Whole wide world’, een cover uit de jaren 70, wordt er nog verrast (hoewel ze het wel vaker spelen) maar een echt knallende act staat hier niet. Wel fijn zo op de middag, rustig genieten van het festival. Racoon De Zeeuwen staan voor het eerst in hun carrière op Parkpop en lijken nu toch wel zo’n beetje alles te hebben gehad. Dit is ze ook af te lezen. Racoon is in de afgelopen jaren al een metamorfose ondergaan en is eigenlijk ontwikkeld tot een middle-of-the-road Top 40 band. Al lang niet meer zo eigenwijs en fris als ze in de tijd van ‘Till Monkey Fly’ en ‘Here We Go, Stereo’. Inmiddels moeten we het vooral doen met brave liedjes als ‘Love you more’, ‘Laugh about it’ en ‘Brother’. Gelukkig doen de heren wel hun best, en nodigen twee swingende meiden uit het publiek uit om lekker onstage te komen en daar verder te dansen. Ook nog even aandacht voor de vrijheid. In Tibet is een Tibetaan in de gevangenis gezet omdat hij een documentaire heeft gemaakt over de Europese Unie. Maar er is niet alleen slecht nieuws, Bart haalt ook nog z’n zoontje naar voren die ook mag mee kijken naar het massaal aanwezige publiek. Racoon is haar wilde haren allang verloren en is duidelijk tevreden met het huidige succes. Sheryl Crow Ook op deze Parkpop editie is er dus geen tekort aan grote namen. De grote Sheryl Crow staat in het Zuiderpark en dat is toch iemand die we niet iedere dag mogen aanschouwen. Er werden op internet zelfs illegale ‘entreekaarten’ voor Sheryl Crow in het Zuiderpark verkocht voor een slordige 130 euro per stuk. Daar werd gelukkig als snel hard tegen opgetreden. Zoals het op een festival betaamt komen er veel bekende liedjes voorbij en zingt het publiek uit volle borst mee met ‘All I wanna do’, ‘The first cut is the deepest’, het prachtige ‘Run baby run’ en ‘If it makes you happy’. Het publiek vindt het prima, wellicht door alle omstandigheden, maar het is toch een beetje de standaard van deze Parkpop editie. Allemaal een beetje braaf, een achtergrondmuziekje terwijl je lekker in het gras ligt te zonnen met een hapje en een drankje.