Tekst: Leontine de Reede, Cok Jouvenaar en Ramon Keyzer Foto’s: Michella Kuijkhoven, Peisam Tsang, Cok Jouvenaar en Ron van Varik Al ruim voor de optredens zie je gezinnetjes her en der een goed plekje zoeken waar ze zich met hun kleedjes nestelen voor een heerlijk dagje zon, muziek, maar vooral mensen kijken. Het zonnetje en de klanken van Silkstone proberen net na 13:00 uur de slaap van de vroege bezoekers bij Dommelsch Green Stage te verdrijven. Dit lukt maar moeizaam maar de sfeer is wel meteen goed. Vanaf het optreden van Moke blijft het gezellig druk bij het podium en blijft de sfeer vriendelijk en, mede door het zonnetje, zeer relaxed. Vooraan staan de fans te genieten van hun helden en hoe verder naar achter hoe meer de muziek bijzaak wordt. Het gaat toch vooral om de sfeer op Parkpop! Silkstone Degelijke rock van Hollandse bodem; de Dommelsch Stage lijkt er vandaag patent op te hebben met het in huis halen van Silkstone en Moke. Tam, gedreven en sympathiek. Drie woorden die amper bij elkaar passen maar wel de kernwoorden zijn voor het optreden van die eerste band op de Green Stage in het Zuiderpark. Er schort weinig aan de vriendelijke performance van de vijf heren maar het geluid is weinig ‘edgy’. Voor velen is het echter genoeg om de warme dag op prettige wijze in te luiden. Wie het niet gelijk wil zoeken in de explosieve set van de buren (Mala Vita, red.) die af en toe duidelijk hoorbaar is en zijn oren daarvoor kan sluiten zit bij Silkstone op de eerste rij. Moke Net voor half drie, strak op tijd en als altijd strak in het pak is het de beurt aan Moke. Een show van Moke is vaak hetzelfde, retestrak en gewoon erg goed. Maar meestal mis je net dat beetje extra waardoor een optreden je bijblijft. Dit keer niet. Zanger Felix Maginn is vrolijk en duidelijk erg blij op Parkpop te mogen spelen. Hij praat voor zijn doen erg veel tussen de nummers door, en dat voegt iets toe. “Jammer dat vanavond er niet anders uit ziet” (doelend op het door het Nederlands elftal missen van de EK finale), “maar dit is ons voetballied”, waarmee publieksfavoriet ‘Last chance’ wordt aangekondigd. De grootste verrassing wordt tot het laatste nummer ‘The long way’ bewaard. Felix kondigt het ‘Moke-quartet’ aan, een strijkkwartet, en een extra bandlid speelt de uileann pipe, een traditioneel Iers instrument, een soort kleine doedelzak. Dit geeft een extra dimensie aan het toch al zeer goede nummer, en doet dit optreden toch boven de talloze andere Moke-optredens uitstijgen; een optreden dat bij blijft. Matt Bianco Een rake zet om Matt Bianco strak in de middag te programmeren. Terwijl de zon op het publiek schijnt hoort de menigte in het Zuiderpark de laidback sound van deze Britse formatie. Een maand geleden was Matt Bianco al te gast in onze hofstad tijdens The Hague Jazz. Dit keer had frontman Mark Reilly zichzelf gestoken in een strak blauw kostuum, maar dit gegeven zorgt er niet voor dat hij los komt. De band gaat zelf wel goed los en laat, zoals ook op The Hague Jazz het geval was, zichzelf van zijn beste kunnen zien. Echter lijkt de frontman er totaal geen zin in te hebben en tijdens het gehele optreden blijft Reilly ietwat stuurs kijken. Het is echter achtergrondvocalist Weston Foster die voor de apotheose zorgt tijdens het nummer ‘Wam-bam-boogie’. Hierdoor wordt dit optreden toch iets heel speciaals deze middag. Monte Montgomery Rond de klok van vijf uur, als het overgrote deel van het publiek zich te goed doet aan patat, staat gitaarvirtuoos Monte Montgomery op het podium. Met zijn trio geeft deze man een overweldigend optreden cadeau in het Zuiderpark. Zelfs de grootste criticaster staat versteld bij de kunsten van deze man. Montgomery speelt blues op een poppy manier en laat zijn nummers lekker compact klinken. Hij bouwt er ook nog een showtje omheen. Zo laat hij zien dat je ook virtuoos kan zijn op een akoestisch instrument en ook de ritmetandem is alles behalve ingekakt. Dit maakt dat dit optreden één van de beste performances is deze middag. Als klap op de vuurpijl laten Montgomery en zijn trio een bloedstollende instrumentale versie horen van Jimi Hendrix’s ‘Little wing’. Zelden hebben we zo een geweldige uitvoering gehoord. Kula Shaker Kula Shaker stond afgelopen herfst nog in de Koninklijke Schouwburg tijdens Crossing Border en is nu alweer terug in Den Haag als afsluiter op het groene Parkpop podium. Blijkbaar bevalt het de heren in de residentie. Dit keer is het podium en het publiek aan de voeten vele malen groter, en dit past de band eigenlijk veel beter. Op het eerste gezicht lijkt het publiek ongeïnteresseerd, maar als je goed kijkt zie je dat er volop stilletjes genoten wordt. Kula Shaker is ook geen band voor springende fans of een heftige pit. Wel wordt er hier en daar stiekem meegedanst op de vaak zweverige door oosterse sferen beïnvloedde muziek. De vier stuk voor stuk karakteristieke bandleden spelen een prima mix van minder bekend werk en hits zoals ‘Hey dude’, ‘Mystical machine gun’, ‘Tattva’, ‘Hush’ en ‘Govinda’. In het midden van de set wordt het nummer ‘Witches & wine’ zelfs voor het eerst live gespeelt, een leuke primeur voor Parkpop. Geen knaller, maar wel een volkomen terechte en zeer goede afsluiter van een heerlijk warme parkpop zondag.