Tekst: Jeroen Thijssen, Lilian van Dijk, Remco van der Ham, Cok Jouvenaar en Susanne Kooijman Foto’s: Ramond Jaggessar, Eefje Lammers en Thomas Heye Lekker weer, goede sfeer en fijne muziek. Wat kun je nog maar willen als festivalorganisator? Weinig waarschijnlijk, waardoor Kaderock 2008 als zeer succesvol de boeken in kan gaan. Op de zonnige zaterdag 7 juni maakten in de middag vooral The Death Letters, Jean Paul Rena & Terrawheel en Mala Vita veel indruk. Dit jaar is het voor Kaderock alweer de dertiende editie en is het festival in die tijd uitgegroeid tot één van de grootste festivals in de regio. En toch houdt Kaderock een beetje de sfeer van een uit de kluiten gewassen buurtfeest, wat de sfeer alleen maar ten goede komt. Het mooie van Kaderock blijft ook de grote diversiteit in het publiek. Alles is er te vinden, van jong tot oud en van punker tot studentenbal. En dan zit het weer ook nog eens mee, waardoor het plein achter Musicon al vroeg vol staat met mensen genietend van de zon, de bands en natuurlijk een lekker koud biertje. The Socks “KadeSock”, riepen de dames nog voor het festival. De openingsact op het buitenpodium mag het doen voor een nog niet heel erg warmgelopen menigte. De dames blijven echter enthousiast en hoe meer ze optreden, hoe zekerder ze eigenlijk worden. Dit geldt ook zeker voor leadzangeres Loan de Ruiter. Met onder meer ‘Trouble’ en ‘Last holiday’ brengen de meiden geen fenomenale muziek, maar genoeg om het publiek een beetje in de mood te krijgen voor The Clarks en de rest van de dag. The Clarks en Cesar Zuiderwijk Om half twee staat zoals ieder jaar de Haagse coverband The Clarks klaar, met als speciale gast Cesar Zuiderwijk . Echte Haagse rock ’n roll, dat is wat we voorgeschoteld krijgen. Cesar kennen wij natuurlijk als drummer van Den Haags meest bekende band: Golden Earring. Veel klassiekers komen voorbij, waaronder ‘Shake, rattle and roll’, ‘Beds are burning’ en ‘Walking on sunshine’. Mooie drumsolo’s, inclusief het gooien van drumsticks maken het ook nog leuk om naar te kijken. Ze spelen ook veel liedjes van, hoe kan het ook anders, de Golden Earring. Dat The Clarks niet het niveau halen van de Earring maakt in dit geval niks uit. Geswingd wordt er toch wel. The Death Letters Binnen in het Musicon is het tijd voor de winnaars van de Highschool Music Competition. Zanger/gitarist Duende is 17 en drummer Victor is 15. Deze jonge gasten spelen echter als volleerd muzikanten en zetten het binnenpodium totaal op z’n kop. Het heeft bij vlagen wat weg van The White Stripes. Bij vlagen, want deze heren spelen ook diverse stijlen door elkaar. Het lijkt op blues, maar het is het niet. Het lijkt op jazz, maar het is het niet. Het lijkt op punk en grunge, maar het is het niet. Het leuke is dat ze ook nog eens weten wat ze aan het doen zijn en het is zwaar kicken. Eén van de beste bands van Kaderock 2008! Ken Parsons Van de rock op het buitenpodium naar de muziek van Ken Parsons in de tent. Een groter contrast is haast niet mogelijk. De Engelsman heeft een voorliefde voor Ierse muziek en dat is zeker terug te horen in zijn show. Hijzelf bespeelt de harp en akoestische gitaar en medemuzikant Mick speelt cello en dient als tweede stem. Ze openen met een Franstalig, rustig lied wat meteen doet denken aan chansons van weleer. Daarna gaat hij over op zijn geliefde Iers/Keltische sound. Met zijn zachte en subtiele stem in combinatie met de harp en cello is het soms net of je je echt in een Ierse pub bevindt. Jean Paul Rena & Terrawheel Net na de klok van drieën is het tijd voor bluesrock zonder opsmuk van Jean Paul Rena & Terrawheel. Zoals verwacht doet onze Haagse gitaarbeul precies waarvoor het gekomen is. Twee weken geleden gaven Jean Paul en band al een weergaloos optreden tijdens The Hague Jazz. Vandaag een reprise en ook nu geniet het publiek weer met volle teugen in het zonnetje en doet zich te goed aan een flinke dosis bier. Mondharmonicaspeler Bas Kleine is vanmiddag helemaal in bloedvorm en laat fikse doorleefde solo’s horen. Ook ‘Voodoo chile’ van Jimi Hendrix komt voorbij als slotakkoord van de set. JIP De bandleden van JIP hebben dan de pech dat ze na het duo The Death Letters mogen spelen op het binnenpodium, maar ze doen het aardig. Op zich niet echt muziek waar je veel mee kan, maar is een van de belangrijkste dingen aan muziek maken niet dat je plezier hebt? En tja, toch weten de heren er een leuk optreden van te maken en grossieren zij vooral in scherpe teksten. Die teksten dan, daar blijft de band mee overeind. Toch is het geïntegreerd met Arctic Monkeys-achtige klanken. Leuk wordt het ook nog even als de zanger van The Dead Rudolfs (Leo) tijdens ‘Suïcidaniël’ mee doet. Goede toevoeging en een goede zanger! M-Jo De Amsterdamse Mark de Jonge (M-Jo) is de volgende act in de tent. Met zijn vrolijke en melodische popmuziek weet hij veel publiek te trekken. Zelf speelt hij gitaar en wordt hij begeleidt op de drums. Het blijkt een goede combinatie. Het subtiele gitaarspel en de strakke drums liggen erg goed in het gehoor. De stem van De Jonge is ook nog eens heel prettig om naar te luisteren. Gevoelig, maar niet melodramatisch. Zijn teksten gaan over de liefde, maar dan op een originele manier. Het kan dus! Mooie zomerse songs waar je een fijn gevoel aan overhoudt. Mala Vita Als er één band in de lift zit, dan is dat Mala Vita. Een Essent Award, Parkpop, Lowlands, het kan niet op en de stijgende lijn blijft zich voortzetten. Om nog maar niet te spreken van tours door het buitenland, waar de multiculturele band ook met open armen wordt ontvangen. En terecht, want als Mala Vita speelt, schijnt het zonnetje nog blijer dan daarvoor. Vanaf het allereerste begin staat het plein achter Musicon ineens helemaal vol. In vijf talen zingt deze band, waarvan er vier voor de meeste mensen onbegrijpelijk zijn, maar dat maakt niets uit. Gedanst en meegezongen wordt er alsof iedereen ze vloeiend spreekt. De opzwepende klanken, met een hoofdrol voor de accordeon, laten geen toehoorder onberoerd. Een bonte mix van stijlen maakt het feestje genietbaar voor een breed publiek. “Tot Parkpop”, roept zanger Mickael aan het eind van het optreden. Graag, want al regent het daar pijpenstelen, met Mala Vita vergeet je al je zorgen. Arthur Adam In de tent van DHSSG speelt Arthur Adam tussen de dansbare beats van Mala Vita door een stel prachtige liedjes die vooral vocaal tot een uitzonderlijk niveau worden gestuwd. In de hogere regionen doet deze Arthur denken aan Jeff Buckley. Dit verraad gelijk de invloed van deze in van oorsprong Enschedese bard. Het gitaarspel van deze man is niet echt verrassend of subtiel maar zeer effectief en weet hier zelfs mee te rocken. Een prima combinatie en hij weet hierdoor een goede indruk achter te laten, zelfs als hij zijn laatste nummer in het Duits en Engels zingt.