Blues, blues, blues, blues, blues, blues! Als je het maar vaak herhaald ga je er zelf in geloven. Het bluestrio The Weepers, is slechts één van de weinige bluesbands die Den Haag momenteel heeft. Dit genre lijkt in onze stad de laatste jaren een ondergeschoven kindje te worden. Gelukkig zijn er nog initiatieven als het JP Blueslokaal en het Zeeheldenfestival waar deze twaalfmaten de broodnodige afwisseling zijn. Tijdens de donderdagavond van het Zeeheldenfestival slaat het trio The Weepers de spijker op z’n kop op het kleine podium van dit buurtfeest. Vooraan het podium blije gezichten van liefhebbers en de band weet de show te stelen met een overdosis spelplezier. Na afloop voelen we dit illustere trio aan de tand omdat we toch wel willen weten waarom een stel jonge kerels zo’n uitgekauwde muzieksoort als de blues weer opnieuw leven in blazen. “We houden alledrie van muziek uit de jaren vijftig, deze muziek is tijdloos en goed voor een feestje”, zegt bassist Ricardo Goldlabel nuchter. Voor gitarist/zanger en bandleider John Burki ligt het een stuk gevoeliger, “Het is een levenswijze, ik sta er mee naar op en ik ga er mee naar bed.” Het is dan ook logisch dat John min of meer de drijvende kracht achter The Weepers is. Het overgrote deel van zijn muziekcollectie bestaat eerder uit dode artiesten dan de hedendaagse aanwas. Voor hem is de stap van een bluestrio volkomen logisch. Een kleine twintig jaar maakte deze gitarist deel uit van de formatie Cadillac Walk vernoemt naar een nummer van Mink De Ville. Na het uiteenvallen en bij gebrek aan succes nam Burki het voortouw om zelf een band op te zetten, “Ik wilde altijd graag een driemans bluesformatie oprichten. Ricardo en ik kennen elkaar al heel erg lang en in we hadden regelmatig samengespeeld. Ricardo kende Robert (van Driesten, de drummer) weer en toen zijn we een keer de oefenruimte in gedoken en zo is The Weepers ontstaan. “We bestaan nu anderhalf jaar en hebben maar één keer geoefend.” Lacht Robert. Het geluid en repertoire van dit trio ontstaat letterlijk op het podium. “John zet vaak iets in en dan val ik of Ricardo in met iets en zo vullen wij de nummers in. Daarnaast proberen we het zo basic en simpel mogelijk te houden. Niet dat we het ons makkelijk maken maar binnen de simpelheid willen we wel goed zijn.” Met basic doelt Robert op de apparatuur en de samenstelling daarvan. Zijn drumkit is zo uitgekleed mogelijk en gitarist John gebruikt geen effecten maar haalt door zijn techniek en doorleefde gitaarspel het maximale uit de zes snaren. Robert vervolgt, “Hierdoor kunnen we op elke plek spelen. Zowel op een groot podium als in een kroeg of op een straathoek.” Het repertoire van The Weepers bestaat momenteel uit werk van grootheden als Eric Clapton, T-Bone Walker en Robert Johnson. “Dit was echt om een beetje een zoektocht. Eens kijken wat we kunnen en hoe we de nummers invullen. We zijn nu bezig met eigen repertoire. Ik heb een flink aantal nummers die we binnenkort gaan opnemen om daarmee de boer op te gaan” laat John weten. De band maakte eind vorig jaar opnames voor een eerste demo, bestaande uit bluesklassiekers. De opnames worden ook in eigen hand gehouden. “Ik ben in het bezit van een studio, waar we dingen kunnen opnemen en uitproberen.” “Aankomende tijd gaan we flink aan de nieuwe cd werken met eigen nummers”, vult Robert aan, die ook in het dagelijks leven veel met muziek te maken heeft. Beroepsmatig organiseert hij in Rotterdam vele evenementen en festivals als Bevrijdingsfestival en Metropolis. “De aankomende cd willen we goed promoten en als het lukt spelen op de grotere bluesfestivals als Ospel, Moulin en uiteraard onze eigen Haagse KoninginneNach.” Het enthousiasme laat Ricardo ook niet koud. “Daar horen we thuis!” Grootse plannen dus voor dit Haagse bandje wat echter bijna nooit in Den Haag speelt. “Hoofdzakelijk spelen we buiten Den Haag zoals op de Terneuzen Bluesroute, Bluescafé Esprit en Exit in Rotterdam. In oktober spelen we weer in Den Haag in het JP Blueslokaal van Jan Pet. Een begrip in Den Haag”, zegt John. “Vroeger kon je voor blues ook nog terecht bij Ned Kelly en de Pater. Maar na twintig jaar blues was Allard van de Pater het zat. Jammer, maar ook daar leg je je bij neer. JP lokaal is gewoon goed voor de blues en voor de stad en als Haagse Bluesband ben je hier gewoon trots op!”