Het mag bekend zijn dat cultuurpodium De Boerderij in Zoetermeer regelmatig bekende acts boekt. Zo ook op zaterdag 9 februari, toen de legendarische rockband Focus op het programma stond. Dat een naam met faam niet altijd garant staat voor hoge kwaliteit, bewees Focus ongelukkigerwijs deze avond. Waar zich dat in uitte? Laten we de feiten eens op een rijtje zetten… Vlak voor het optreden officieel van start gaat, staat bandlid van het eerste uur Thijs van Leer op zijn gemak buiten te telefoneren. Het lijkt typerend voor wat er komen gaat: gemakzucht en ‘op de automatische piloot gaan’ zijn trefwoorden die op vrijwel het gehele concert van toepassing zullen zijn. Niet dat Thijs (orgel/fluit), Pierre (drums), Niels (gitaar) en Bobby (bas) er geen zin in hebben, maar echte bergen worden er niet verzet. Het inzetten van de klassieker ‘Hocus pocus’, het tweede nummer in de set, roept heel even enthousiaste reacties op vanuit het publiek, maar die verstommen snel als na een kleine twee minuten het nummer alweer uitgeklonken is. Het komt over alsof Focus het spelen van deze oldtimer als een verplichting beschouwt; in de trant van “we spelen hem wel, maar liever hadden we het niet gedaan.” De afwezigheid van gitarist Jan Akkerman, die in een grijs verleden de band groot heeft gemaakt met zijn virtuoze gitaarspel, wordt ook niet bepaald goedgemaakt met jonkie Niels van der Steenhoven. Hij speelt dan misschien foutloos, maar uitstraling heeft hij niet. Hij doet zijn partijen zonder poespas en zonder enige vorm van emotie. Als Thijs bij het derde nummer vanachter zijn orgel vandaan komt en in het midden vooraan op het podium gaat staan, is het de eerste keer dat er iets gebeurt. Terwijl de overige drie muzikanten de basis vormen, gooit Thijs er een waardige fluitsolo uit. Het up-tempo ‘Ajajippiejee’, twee liedjes verder, zet muzikaal ook wel enige voeten aan de grond. Helaas houdt de formatie deze energie niet lang vast en nadat een tweede klassieker, ‘Sylvia’, is voorbijgekomen, is het tijd voor een welverdiende pauze. Omstreeks vijf minuten voor tien is het tweede gedeelte van het optreden begonnen. Wat overigens niet even duidelijk is aangegeven voor de mensen die in het cafégedeelte van hun drankje genieten. Tenzij ze het scherm goed in de gaten hebben gehouden, waarop het podium geprojecteerd is. Songs met nietszeggende titels als ‘Focus 2’ en ‘Focus 3’ passeren de revue, waarna bij het vierde nummer voorlopig een hoogtepunt bereikt wordt; ingeleid door een Latijnse tekst wordt er driftig op los gemusiceerd, waarbij duidelijk veel geïmproviseerd wordt. Wanneer de set vervolgd wordt, is de energie opnieuw verdwenen. Bij het zevende nummer ‘Harum scarum’ speelt gitarist Niels een ellenlange solo, wat later dunnetjes wordt overgedaan door bassist Bobby. Enige vorm van expressie valt er niet af te lezen van hun gezichten. Alsof ze de matige uitvoering van ‘Hocus pocus’ in het begin willen herkansen, zo volgt er aan het eind van het optreden een megalange versie van het nummer. Thijs zoekt nu trouwens voor de eerste keer openlijk contact met het publiek, door ze aan te sporen om het jodelstukje te mee te zingen. De doorgewinterde fans geven gehoor aan zijn verzoek en doen vrolijk mee. Overigens valt het op dat Thijs de hoge noten niet meer haalt en misschien daarom wel de microfoon richting publiek houdt op de desbetreffende momenten. De band wordt voorgesteld, waarna er een drumsolo uit handen van Pierre komt. Zo heeft ieder een beetje zijn persoonlijke ding kunnen doen en is het slot aangebroken. Met zijn vieren maken ze een diepe buiging, waarna het podium er verlaten uitziet. Sommige mensen kunnen er geen genoeg van krijgen en vanwege hun gefluit keert Focus terug in het zadel voor een toegift. Na afloop van het nummer volgt opnieuw een gezamenlijke buiging en is het concert eindelijk ten einde gekomen. Wat je allemaal niet moet doorstaan als muziekliefhebber!