Sinéad O'Connor, niet te verwarren met de bij AH te verkrijgen miniatuur-Gargamel, gaat zingen op Night of the Proms. Ik lees het net. Nu vraag ik je, Sinéad, altijd een grote bek en voorstander van alles wat ethisch is. Priesteres Mother Mary Bernadette in een religieus verdeeld Ierland. Lekker complex en artistiek voor de dag komen, iedere keer maar weer. Clips maken waar de kijker zich dol van schrikt. Stills van Sinéad's gemillimeterde hoofd en een traan die dramatisch haar wang afrolt. Ik werd er toen al niet goed van. Scheurde nog even ter illustratie van haar opstandigheid én niet aflatende vraag naar aandacht een foto van de Paus door. Je begrijpt er gewoon weinig van. De term borderline schiet door mijn hoofd. In 2003 verkondigde de rebelse Sinéad aan dat ze de muziek zou verlaten. Opluchting alom, bij mij thuis dan in ieder geval. Ze ging het geloof overbrengen aan kinderen. Daar was ik het minder mee eens. Wat zouden ze van haar schrikken, die tere zieltjes. Als je bedenkt dat ze zelf ooit afstand nam van haar eerste kind, en het overigens met terugwerkende kracht zonder enig recht probeerde te 'kidnappen', vraag je jezelf toch af waar die intuïtieve beslissing ineens vandaan komt. Maar enfin, we spreken van muziek en niet van het huishouden O'Connor. Eigenlijk is ze heel bescheiden en verlegen, Sinéad. Doet het goed op zo'n bedrijvenfeest als De Heeren van Amstel live. Excuus, dat was flauw, ik bedoel natuurlijk The Night of the Proms. Eens kijken hoe Sinéad daar op reageert, een paar duizend gesponsorde lampjes op haar kanis gericht door het voltallig winkelpersoneel van Dirk van der Broek. En maar zwaaien met die armen, allemaal! Zou ze dan ook nog met zo'n pijnlijk dramatische blik het publiek in blijven loeren? Krijgt Ahoy de ‘Nothing compares to you’-traan terwijl Sinéad zwaarmoedig voor het koor Fine Fleur rondslentert alsof ze het kruis van Jezus zelf op haar rug mee torst in deze boze wereld? The Night of the Proms lijkt soms een beetje op een reünie van terugkerende uitgerangeerde artiesten. In de trant van 'kennen jullie deze nog?' worden de handjes in de lucht gestoken en zingt zowel de groenteafdeling als de sectie vakkenvullers lekker mee met Wet Wet Wet's grootste hits. En wat leuk toch hè, al die gratis goodies en zo apart zoals al die nummers zo eh, ja, zo klassiek maar toch als bekende muziek van de radio worden gedaan. Daar zullen ze van opzien thuis, als ik het ze vertel! Anja van het vlees juicht uitbundig naar Marianne van de zuivel, beiden een broodje knaks in de knuisten met vierkant gevijlde nepnagels met bling bling. Ik geef toe, ik ben er ook twee keer geweest. Roger Daltrey komt nu eenmaal niet iedere week een deuntje zingen en het leek me toentertijd ook fijn om Chrissie Hynde te horen en dat was het ook. En vorig jaar ging Di-rect ook al met de organisatie in zee voor een serie van shows. Ahoy ligt lekker om de hoek en het moet ongetwijfeld een uitdagend en interessant project zijn geweest, het bepalen van de arrangementen en het spelen met zo'n orkest en zo. En dat publiek? Ach, Nederlanders zijn nu eenmaal Nederlanders. Die zien zij dagelijks bij de buurtsuper en de afhaalchinees en dan weet je wat je kunt verwachten. Maar Sinéad weet dat nog niet... Ik kan alleen maar raden wat er gebeurt als ze het podium op komt. Een ijselijke kreet uit duizenden monden en dan een verlammende stilte in Ahoy.