Lawn
Als opening van de tweede avond heeft State X New Forms  een bijzondere act gepland. Speciaal voor de gelegenheid staat Lawn vanavond samen met het Fries Symphonie orkest op het podium. Rijen blaas- en strijkinstrumenten zijn er op het podium uitgestald. Zelfs de dirigent ontbreekt niet. Een mooie combinatie van klassiek en apocalyptisch rock is zojuist geboren. Sferische liedjes voeren de boventoon en worden in een zeer rustig tempo naar voren gebracht. Dit gezelschap verschaft het publiek de perfecte elementen om zich rustig op de melancholische tonen mee te laten deinzen. Dit is een unieke performance van een zeer geslaagde samenwerking.

Yuri Landman
Yuri Landman bouwt instrumenten en dit is om de een of andere reden ontzettend boeiend. Vergeet even een stuk muziek, op wat stukjes na waar hij de instrumenten laat horen. We hebben hier te maken met een lezing / presentatie van zijn werk. Op intrigerende wijze vertelt hij over hoe hij van een hobby werk heeft gemaakt, en ondanks dat het serieus is, neemt hij even de complete westerse muziek op de hak. Natuurkundig gezien klopt het niet, maar sinds Bach en Degussy met de originele ‘maatstaven’ aan de haal gingen is de westerse muziek geschapen. De Aziatische muziek klopt nog wel, ook al klinkt het voor ons als kattengejank. Hij laat echter zien dat bijvoorbeeld de Turkse Sitar en de Russische Balalaika andere klankschema’s hebben. Maar doel van deze lezing was natuurlijk om de handgemaakte instrumenten te laten zien onder andere gebruikt worden door The Liars en Sonic Youth en ook de Blood Red Shoes. Yuri demonstreert er ook een aantal en het dient gezegd, interessant! 

Skinnerbox
Vieze, grouwe, rauwe rock met een vleugje humor. In rare gewaden bestijgen de leden van Skinnerbox het kleine podium van het Paardcafe om luidkeels van zich te laten horen. Al snel komen zij erachter dat optreden zonder rare gewaden en een paardenmasker op hun hoofd eigenlijk veel gemakkelijker gaat. Zonder die poespas ogen ze niet alleen sympathieker, ze zijn ook beter te verstaan. Dat het geheel niet altijd even strak is of dat de pogingen tot harmonische samenzang vaak naar vals neigt, deert niet. Er spat zoveel energie en humor van het podium af dat het ze is vergeven. Zodra er personen in het publiek iet wat ongeïnteresseerd voor zich uit staren, grijpt de frontman in. Als een bezetene springt hij van het podium tussen het publiek om bijna op een opdringerig manier tegen het publiek aan  te spelen. De hoeveelheid mensen in de zaal getuigd dat niet iedereen het kan waarderen. “Bedankt dat jullie zijn gebleven”, verkondigt hij met een glimlach naar het  overgebleven publiek.

Mugison
Mugison uit Ijsland ontpopt zich tot een van de absolute highlights van State X. Misschien ietwat poppy voor zo’n festival, maar toch zijn de extremen ook weer opgezocht. Orn Elias Gudmundsson laat diverse grunts vallen tegen het einde van het optreden, als het publiek allang en breed ingepakt is. Dit is een soort rockende versie van The Frames. The Frames gone WILD. Mugison toont ook aan een beetje maf te zijn. Ze spelen een lied dat “It’s Allright” heet. Op zich een redelijk soft nummer, maar op het album is het een trash metal lied. De CD’s worden ook verkocht, maar wel voor 10.000 EUR want heel Ijsland is failliet, meteen spelen ze dan een nummer dat over zelfmoord gaat. Maar deze band is top. In Ijsland zijn ze al groot en hier lijkt het nog maar een kwestie van tijd. 

Stephan Gunn
Tijdens het optreden van Stephan Gunn heerst er een zeer aangename stilte in de zaal van het Koorenhuis die aan het eind van elk nummer uitmondt in een oorverdovend applaus. Gunn weet er niet zo goed mee om te gaan. Hij is verlegen en lijkt zich eigenlijk ook niet zo op zijn gemak te voelen op het podium. Dat is tot dat hij zijn gitaar aanslaat. Het blijkt een waanzinnige gitarist te zijn met een groot improvisatievermogen. Zijn serene stem past perfect op zijn ingetogen liedjes die veel blueselementen in zich hebben zitten. Hij straalt zoveel oprechtheid uit dat het net lijkt of hij zich helemaal bloot geeft aan het publiek.

Technician
Na een behoorlijke uitloop in het schema, klautert Technician dan eindelijk op het podium in de kleine zaal. De medewerkers van het Paard lijken de ombouwwensen van de verschillende acts maar net bij te kunnen benen. Technician begint zijn set vrij monotoon en kalm om al bij het tweede nummer over te gaan naar de orde van de dag. Hij legt daarmee een stevige basis voor de rest van zijn optreden dat rauw, genuanceerd maar ook nog dansbaar blijkt. De meester zelf lijkt in zijn element en buigt zich ingespannen over zijn apparatuur.

Organisms
Organisms is een vrij nieuw Haags-Rotterdamse band bestaande uit muzikanten Lennie (ex-Spider Rico) op gitaar en zang, Niels (Low Point Drains) op gitaar, Bart (ex-Incense/ex-Feverdream) op basgitaar en Robbie (ex-Solomen Only/Fine China Superbone) op drums. Vaak heeft de band nog niet opgetreden, slechts een keer of twee. Vanavond staan de vier heren in het Paardcafé, waar het vol staat van mensen, waaronder ex-bandleden die echt benieuwd zijn naar de band en uiteraard de muziek. Organisms komt op onder luid geschreeuw: “Spelen!” Allen zijn gekleed in een grijs joggingpak. Het is echt rock and roll wat de klok slaat met een punkrock attitude, heel pakkend. Vooral het drumspel van Robbie draagt daar aan bij, snel, strak en hoekig. Ook de nummers komen in snel tempo voorbij. Wat opvalt is dat alle nummers worden gezongen/geschreeuwd met een constante galm over de stem. Maar later verklaart Lennie dat dat bewust is gedaan vanwege het slechte geluid. Niet alleen op het podium gaat het los, ook het publiek. Er wordt een verwoede poging gedaan tot crowdsurfen door oud-bandlid van Spider Rico Dennis Weening. En zoals zo vaak gebeurde in het verleden van de bandleden, de emoties lopen hoog op. Met als gevolg dat de mannen op elkaar springen en monitoren het podiumgedeelte afvliegen. In dit stadium heeft Organisms al de interesse gewekt van een label, Beep Beep! Back Up The Truck, waar We vs. Death nu ook op zit. Lennie: “We zijn het aan het overwegen, maar het label verwacht ook dat we ons inzetten voor het label zelf. Dat maakt het lastig, want we zijn toch allemaal huisvaders met een druk leven.” 

Jack Rose
Jack Rose speelt in het Koorenhuis. OK, zal ik dan maar beginnen vraagt hij? Nee, nog even een paar minuten wachten wordt hem aangegeven. Prima, dan eerst nog even een sigaretje roken. Niet meer met de band Pelt, maar solo vanavond. Jack Rose komt een stukje gitaarles geven. Rose speelt echter vrij acoustisch en zo blijft het meer als singer/songwriter-esque liedjes zonder zang. Saai dus. Zonde, want natuurlijk kan deze man spelen, maar is dit nou de virtuose fingerpicker die magistrale en fenomenale gitaarskills laat zien? 

Shit & Shine
Voor het podium in de grote zaal staat een rij drumstellen opgesteld die bevolkt worden door een allegaar van drummers waartussen ook weer een muzikant van het Midi Fanfare-orkest wordt gespot. Op het podium drumt en bewerkt Shit & Shine de eentonigheid met electronica. Monotoon en bombastisch spelen alle muzikanten naar een hoogtepunt toe dat moet eindigen in een draaikolk van hypnotische drums en weirde toegevoegde geluiden. In die zin lijkt het op de sessie van gitaristen met Rhys Chatham op de vrijdag, ware het niet dat deze set een meer electronische ondergrond heeft en freaky types verkleed als haas-mensen een duister gevoel opwekken.

Peter Broderick
Peter Broderick wordt eerder op de avond nog aangekondigd door de heren van Mugison. Een must-see volgens de Ijslandse formatie, voor wie deze muzikant het voorprogramma veel opent. Jammer hier is dat de vibe tussen hem en het publiek niet ontstaat. Broderick heeft niet de meest spannende charisma en al gauw tettert het publiek tegen elkaar, schier onverstoorbaar gaat Peter verder, maar los komt deze ingetogen multi muzikant niet. Jammer, want sommige dingen die hij doet zijn best interessant. Hij weet door middel van het opnemen van zijn live gespeelde instrumenten (onder meer keyboard, viool, percussie) af en toe leuke songs te maken.
 
Harry Merry
Deze Rotterdamse komiek brengt  vanavond de komische noot in het festival. Gehuld in een matrozenpak en een stevige lading make up maakt hij nog voordat hij enige noot gezongen heeft een hilarische indruk. Op het podium wordt hij vergezeld door twee achtergrondzangeressen die net als hem, zich speciaal voor de gelegenheid apart gekleed hebben. Onderbegeleiding van beats uit een Ipod en zijn keyboard, zingt hij de vrolijkste liedjes terwijl hij vrolijk heen en weer beweegt. Hoe het komt dat het publiek niet zo los ging als dat hij gehoopt had, verklaart hij aan het feit: “Mijn Ipod stond waarschijnlijk niet hard genoeg.”

Ignatz
In het voetlicht van het Koorenhuis theater zit de Belg Ignatz op de grond tussen de hopen bedrading van zijn versterker. Met zijn rug deels naar het publiek gedraaid gaat hij volledig op in liedjes die  hij ten gehore brengt. Zijn gitaarspel is een afwisseling van venijnig en stil. De zang is volledig onverstaanbaar en monotoon. De kraak die hij in het spel verwerkt moet vermoedelijk doen denken aan een oude, bekraste langspeelplaat. Velen genieten in stilte, maar er rijzen ook wenkbrauwen. De sound geeft je het gevoel dat je beland bent in de publieke ruimte van een sekte waar Ignatz onder luid ‘ge-oooohm’  je geest probeert te indoctrineren.

Jazzsteppa
Deze britten hebben een aantal jaar terug meegedaan aan een wel heel bijzonder experiment. Hierbij probeerden dj’s jazz met elektronica te combineren. Jazzsteppa is een van de resultaten. Zwaarmoedige drum n bass en dubstep met een trompet en trombone die er het jazzingrediënt aan toevoegen. Het is een heerlijk danssensatie waar iedereen in de grote zaal van het Paard aan mee doet. De sound ontwikkelt zich een aantal keer van hardcore drum n bass tot het rustigere dub. Ook zijn er zo af en toe wat reggae elementen in te bespeuren.  Een waanzinnige vondst dat jazz met electronica!

Brutal Orgasm
Waar wij hopen dat het fenomeen-in-spe Harry Merry, die op Lowlands niet zou misstaan, zijn werk niet al te serieus neemt, is dit bij het duo van Brutal Orgasm waarschijnlijk wel zo. Een vrij korte sessie van iets van 25 a 30 minuten ontpopt zich geen seconde tot een interessant tafereel. Het blijft bij een voorspel wat tot iets heftigs zou kunnen ontwikkelen, maar het spetterende orgasme blijft heel ver weg. Als  we het in sexuele termen moeten uitdrukken, dan komt dit niet verder dan frigiditeit.

Banditos
Het Franse duo Pierre-Emanuel Braux en Sebastien Atoch vormen het succesvolle Banditos. Samen proberen ze de wereld te veroveren door zoveel mogelijk op te treden, in het begin moesten alleen Frankrijk en Canada eraan geloven, nu volgt de rest. Met minimal, techno, electro brengt het tweetal bovendien een groot aantal producties uit, 25 in acht jaar tijd. Op de tweede, tevens laatste dag, mag Banditos afsluiten in de kleine zaal van het Paard. Echt lonend is het niet, want de meeste mensen zijn al richting huis dan wel de grote zaal vertrokken voor Black Dog en Edu-K. Veel doet het duo er niet aan. Gewoon suf voor zich uit blijven staren of turen naar de schermen van hun laptop. Boeiend is het dus niet om Banditos aan het werk te zien. Maar de muzikale chemie tussen de twee zorgt soms wel voor een psychedelische en hypnotiserende sound, je zou er bijna van gaan blowen, ware het niet dat je binnen niet meer mag roken.

Edu_K
De afsluiter van een tweedaagse ontdekkingstocht van de uitersten en het hart van de muziek. Edu_K verschaft de bezoekers van State-X New Forms de beats om nog een keer helemaal op los te gaan. De dancemuziek van deze Braziliaan kent net als de meeste andere acts  van dit festival, vele elementen. Hij draait voornamelijk electrohouse met af en toe wat uitschieters naar techno en dubsteb. Veelvuldig sprint hij achter zijn draaitafels vandaan om zijn muziek eigenhandig van vocalen te voorzien.