Misschien is hij wel een musicians musician, Michael Landau. Het publiek in de Zoetermeerse Boerderij bestond vooral uit muzikanten en gitaristen in het bijzonder. Samen met drummer Gary Novak en bassist Chris Chaney gaf deze gitaarbeul een vlammend, gedreven en bij vlagen virtuoos optreden op deze dinsdag 1 april. Landau is een onbekende bij het grote publiek, maar toch heeft deze sessiemuzikant een aardige following. Niet vreemd als je bedenkt dat deze man met de grootheden der aarde heeft gespeeld; Miles Davis, Diana Ross, The Brecker Brothers, Seal, James Taylor, Ilse Delange, Michael Jackson en Joni Mitchell. Met zijn Michael Landau Group tapt hij uit het bluesrock vaatje met een smerig randje jazzrock. Denk hierbij aan de grotere gitaristen in dit genre: Robben Ford, Jeff Beck, Scofield, Lukather en Larry Carlton. Zijn techniek is een stuk eigener. Een mengeling van plectrum en fingerpickin’. Niels van der Steenhoven had de eer om de boel op te warmen. Dit deed de gitarist met fusionjazz met een flinke swingende ondertoon. Van der Steenhoven heeft zijn sporen verdiend met Focus en speelt ook met Van Velzen en Trijntje Oosterhuis. Verder bestaat zijn band uit drummer Arie Verhaar, Dave Breidenbach op bas en Berthil Busstra legt de warme klanktapijtjes neer achter zijn keyboard. Muzikaal gebeurd er niets spannends. Na drie stukken weet je waar deze band voor staat en krijg je de indruk dat dezelfde thema’s herkauwt worden. Toch is het niet slecht. Integendeel. Hier en daar swingt het kwartet erg lekker. Jammer is wel dat de band op safe speelt en nergens loos durft te gaan. Zeker Breidenbach maakt een ingehouden indruk op zijn vijfsnarige basgitaar. Aan het eind van het optreden is duidelijk waarom. Dit is het eerste openbare optreden van Niels van der Steenhoven en band. Als de band meer durf toont en wat grenzen op zoekt dan is een plaats op het North Sea Jazz festival niet ver weg. Dan het trio waar het publiek voor is gekomen; Michael Landau Group. Landau laat zich begeleiden door drummer Gary Novak en Chris Chaney op bas. Deze bassist valt in voor Andy Hess. Chaney, is bekend als ‘de bassist’ van Alanis Morissette en Jane’s Addiction en vanavond speelt hij van bladmuziek. Oké, Chaney trekt vanavond niet alle registers open, toch ontbreekt er niets, want Gary Novak weet de bassist mee te zuigen in het optreden. Novak een drummende duizendpoot met een grote staat van dienst is niet voor een kleintje vervaardigd. Corea, John Patitucci, Allan Holdsworth en David Sanborn maakten regelmatig gebruik van zijn kunnen. In de loop der jaren heeft zijn lange paardenstaart plaatsgemaakt voor een kalende kruin en is zijn drumwerk een stuk doeltreffender geworden. Subtiel werk is niet iets waar Novak te koop mee zal lopen. Maar wie van creatief hakwerk en een enorm stuwende drive houdt moet deze drummer maar eens gadeslaan. Tijdens de eerste twee stukken lijkt de band de zaal af te tasten. Vlakheid lijkt de boventoon te gaan voeren, totdat de vlam in de bluespan slaat en dit trio boven zichzelf lijkt uit te stijgen. Landau trekt alle registers open en blijkt zowel het subtiele werk als het stevige blueswerk te beheersen. Vooral op zijn doorleefde Fender Stratocaster spuugt hij vlammende solo’s de hemel in. Net op het moment dat je denkt dat het in gaat kakken, slaan de mannen een andere weg in. Weliswaar is zang niet het sterkste punt van Landau, maar dit wordt gecompenseerd door zijn krachtige gitaarwerk. De echte blueszanger heeft Landau niet in zich. De instrumentale composities daarentegen zijn goed verpakt met een uitgebalanceerd geluid en een eruptie van gitaargeweld, knallende drums en solide baswerk. Dit was al te horen op het live album uit 2006. Vanavond zijn het dezelfde uitschieters waar het publiek warm voor loopt; ‘Peaceful ride’, ‘Born in the rain’ en ‘Worried life blues’. Ondanks dat de band een soort van hogere school rockmuziek voorschotelt, is Landau ontspannen en heeft hij een goed gevoel voor humor. Zo laat hij weten dat de band een “angry stoner cowboy song” gaat spelen als ‘Johnny Swing’ wordt ingezet. Hier horen we een perfect gevoel van drama en een countryswing in zijn spel terug. Het stuk ‘Ghouls and the goblins’ is het prijsstuk. Hier worden alle remmen los gegooid en gaat de band in de hoogste versnelling. Aan een vulkaan die op uitbarsten staat wordt hier niets aan onder gedaan. In het slotstuk ‘Talk to you’ laat deze man nog even zien wat hij allemaal met een wahwah pedaal en met en slide kan doen. Landau heeft zichzelf weer bewezen aan het Nederlandse volk En heeft ons laten zien wat het nou precies inhoudt om een sessiegitarist te zijn. Scherp op de snede en ronkend als het gas.