Twee jonge Dutch Nu-Jazz bands; Monsieur Dubois en State of Monc trakteerden Den Haag op vrijdag 4 april op een setje frisse en populaire Nu-jazz. Zo’n 70 man waren getuige van twee puike optredens in de kleine zaal van het Paard van Troje. Beide acts hadden dan ook een geheim wapen, namelijk Joseph Bowie en Ben van den Dungen. Met het initiatief Nu-Jazz movement hebben Monsieur Dubois en State of Monc de krachten gebundeld om een brug te slaan tussen jazz en dance. Beide bands bestaan uit hoofdzakelijk jonge honden. Als we terugdenken aan de jazzdagen van zo’n vijftien jaar geleden zien we dezelfde gedrevenheid en raakvlakken als toen bij ondermeer The Houdini’s en de band van Ben van den Dungen en Jarno Hoogendijk. Een feest der herkenning dus om oudgediende Ben van den Dungen in State of Monc te zien. Aan Monsieur Dubois de eer om het spits af te bijten. De set bestaat uit werk van de vorig jaar verschenen cd ‘Soul Intergration’. Materiaal van het debuut ‘Ruff’ blijft achterwege. Jammer, want door dit album wist de band menige criticaster omver te krijgen met de zelfbedachte term danceable hardjazz. In 50 minuten mag de band een indruk neerzetten. Als de band opent met ‘Murw’ is de sfeer nog afwachtend, maar op het moment dat Joseph Bowie wordt aangekondigd is het publiek al om. Bowie heeft een enorme staat van dienst speelde onder andere in het legendarische Defunkt. Samen met deze legende en trombonist werd de tweede plaat opgenomen. De invloed van Bowie is zondermeer aanwezig, maar toch is het een echte Monsieur Dubois plaat geworden. Alleen speelt de band nu een standje steviger. Verder is het toetsenwerk van Maarten Meddens intens aanwezig. Dankzij de combinatie van het geluid van zijn Fender Rhodes en het blazersduo Wirtz (saxofoon) en Beets (trompet) swingt de band als geen ander. Na de ballad ‘You got me thinking’ gezongen door Joseph Bowie, is het gedaan met de rust. Invloeden uit de funk en jungle verenigen zich met Afrogrooves in één grote kolkende swingmachine. Af en toe gaat de power wat omlaag om sterk uit te pakken. Het uptempo ‘Pulpo’ en vet groovende ‘Gasoline from Babylon’ zijn zonder meer de prijsnummers van de set. Vooral drummer Rudi Sanders komt hier goed los. Na Monsieur Dubois zit de sfeer er meer dan goed in en de verwachtingen voor State of Monc zijn dan ook hoog. Dit is de eerste performance in Den Haag van SOM. De tweede langspeler ‘Clipperton’ staat momenteel in de jazzwereld volop in de belangstelling. Dit septet doet het een stuk avontuurlijker en schuwt het experiment niet. SOM mixt jazz, drum ‘n bass, elektronische beats en soundscapes. Een grote rol is weggelegd voor de man van de hardware, Hielke Praagman. Deze creatieveling legt de basis neer, waar de rest zijn aan- en invulling op geeft. Al snel blijkt dat Arthur Flink de grote man is. De trompettist neemt vaak het voortouw, waarbij van der Dungen en Milan Bonger (altsax) bij aanhaken. SOM maakt het spannend. Met een lichtshow en opbouwende klanken wordt er langzaam opgebouwd tot een ejaculaties van jazzklanken en andere beats. Het is soms maar moeilijk gadeslaan wat er gebeurd op het kleine podium. Eén ding is zeker, er wordt geswingd en gefleurd om de immense muzikale vulkaanuitbarstingen. Van vlakheid is geen sprake. Er wordt geperst, geduwd en vrijzinnig geïmproviseerd in de stukken als ‘Hand to mouth’ en ‘The song formely known as Tarzan’, welke zeer tot de verbeelding spreken. Toetsenist Johan Hendrikse en bassist Jörgen Fleskens lijken niet echt moeilijk te willen doen. Toch is Fleskens goed op dreef en maakt mooie geluiden op zijn Fender Jazzbas en zijn fretloze bas. Na titelsong ‘Clipperton’ en ‘Hit’, krijgt de band het voor elkaar om een toegift af te dwingen. Met verve wordt ‘Stop faster’ vertolkt. Hierna is ook dit korte optreden ten einde en heeft Den Haag kennis gemaakt met twee uitstekende jonge jazzacts, die over niet al te lange tijd voor uitverkochte zullen spelen.