Belg Tom Helsen moet het afleggen tegen de populaire formatie Pete Philly & Perquisite die tegelijk met hem spelen in de grote zaal van het Paard. De ongeveer 35 aanwezige toeschouwers zullen er niet rouwig om zijn, want Helsen en begeleiding zorgen voor een degelijk en charmant optreden. Kleine domper is wellicht ook dat het voorprogramma niet doorgaat. Metal Molly-zanger Allan Muller zou de zaal komen opwarmen met een solo-optreden, maar moet wegens ziekte verstek laten gaan. Zanger/gitarist Tom Helsen toont zich begaan met het publiek. Tijdens een tweede “emo-moment” speelt hij het nummer Softly. Emo in de originele betekenis dan welteverstaan, dus zonder teenage angst, zwarte kleding, suïcidale neigingen en een fuck the world gevoel. De overige bandleden verlaten het podium en de zanger doet, schier impromptu, een stap naar voren om helemaal op het randje van het podium het volgende lied te spelen. Een liedje wat alleen wordt gespeeld in kleine (intieme) zalen. Op zich logisch, zo zonder microfoon en volledig akoestisch. Tedere en breekbare akoestische songs zijn toch een beetje de leidraad door zijn carrière, zo hij ons later tijdens de toegift bekent. Akoestische liedjes van een minuut of twee zoals Something great. Op iedere cd zal er zo’n liedje prijken, en dat totdat hij erbij neervalt. De 31-jarige Leuvenaar spot vooraan een meisje met een shirt van de Simpsons en koppelt dit meteen aan een van zijn eerdere liedjes, All you broken homers. De band is sowieso vrij ad rem, ook als zij de huidige single Change yourself als toegift besluiten te skippen. Het publiek bepaalt welk lied er wordt gespeeld. Bijna dan, want aan het nummer Rebecca wordt geen gehoor gegeven. When Marvin calls komt nogmaals voorbij. Wederom worden de grenzen van singer-songwriter en poprock overschreden als het lied uitmondt in een heerlijke gitaarsolo, net als bij de aanvankelijke afsluiter More than gold. Toch speelt het vijftal voornamelijk wat rustiger en blijft dit een van de weinige uitstapjes naar de rock. Het optreden is toch vooral ingetogen. Neem bijvoorbeeld ook Helsen zelf. Hij speelt veel liedjes met zijn akoestische gitaar, ondersteund door een handtekening van Amerikaanse komaf. Het instrument is namelijk verrijkt met de sierlijke halen van Juliette Lewis (Juliette & The Licks) die naast haar zangcarrière ook bekend is van films als Natural Born Killers en Kalifornia. Helsen is vrij populair in België, en heeft ook in andere landen al wat successen geboekt. De faam is hem verre van naar het hoofd gestegen. Tom neemt uitgebreid de tijd om persoonlijk zijn cd te verkopen, maakt een praatje, probeert de vragen des levens te behandelen en deelt zelfs zijn tray bier met het publiek. Na de tour zal hij weer gaan werken aan een nieuwe cd, hoewel Hilite Hotel pas net uit is. Hij zal dan eens andersom werken. Met een voltallige band liedjes samenstellen, in plaats van eerst de liedjes en dan de muziek erbij. Spijtig dat het publiek vanavond is uitgebleven, maar de eerste vijf rijen zijn bezet wanneer hij Den Haag weer zal bezoeken. Als tegenprestatie moeten de bezoekers a la de film Pay It Forward wel allen drie goede dingen doen en dit doorspelen aan drie bekenden, die dit ook weer moeten doorvoeren. Laat men vandaag beginnen in Den Haag, dan zijn wij zo in Groningen. Of in Leuven.