Vier middagen lang trokken Femke, Eva, Katbite en White Sands door de Haagse bibliotheken die voor het eerst locatie waren tijdens de Haagse Popweek. Achtereenvolgens werden Loosduinen, Scheveningen, Segbroek en de Centrale Bibliotheek aangedaan. Een beetje onwennig was het nog wel maar eigenlijk is het vreemd dat het er nu pas van komt. Den Haag is immers popstad bij uitstek en ook in de bibliotheek staat menig Haagse pop cd te leen. In Loosduinen hebben de singer-songwriters meteen de smaak te pakken als ze voor het optreden nog even een duik in de bak afgeschreven boeken nemen. Van Katbite weten we inmiddels dat zij op haar tiende de jeugd en jongerenafdeling van de plaatselijke bibliotheek al leeg had gelezen en zich maar tot de volwassenenboeken wendde voor spannender literatuur. De bibliotheek is dus geen vreemde plek voor Kat en dat was te merken aan de ontspannen manier waarop zij haar optredens geeft. Speciaal voor deze gelegenheid speelt ze voor het eerst live samen met contrabassist Leo. Deze wetenschap in combinatie met het spelplezier doet de enkele uitglijder, die Kat en Leo met humor weten op te vangen, onmiddellijk vergeten want de combinatie staat als een huis. Zeker in de nummers waar Katbite zichzelf op de elektrische piano begeleid en het totaalgeluid ondanks de sobere bezetting door de contrabas lekker vol en warm wordt. Katbite is daarbij ook nog eens een begaafd tekst en liedjesschrijver. Het nummer Foreign Exchange, over haar vertrek uit Nieuw Zeeland naar Den Haag, is puur, persoonlijk en als song prima in orde. In Scheveningen en op de Centrale laat Kat zich begeleiden door percussionist Jeroen. Ook deze combinatie is erg geslaagd en na vier optredens blijft het licht swingende Get another go in je hoofd hangen als een potentiële indiehit. Eva neemt eveneens moeiteloos bezit van de bibliotheek. Met name in Segbroek en op de Centrale, waar zij een echte vleugel tot haar beschikking heeft, weet zij indruk te maken. De piano, heeft in haar muziek een hoofdrol, evenals haar frêle opvallende stemgeluid. Haar muziek heeft de neiging soms een beetje te wringen maar dat maakt het nu juist spannend. Het ongemakkelijke gevoel past bovendien bij de inhoud van de liedjes waarin nogal eens met het leven wordt geworsteld. Die worstelingen weet Eva gelukkig in prachtige zinnen en melodieën te vangen. Onder anderen in een zeer ontroerend Nederlandstalig nummer met de dood als onderwerp. Het nummer maakt een ijzingwekkende indruk en dwingt het aanwezige publiek tot stilte. Femke van Remmelt, Muus en Femke zet een totaal ander geluid neer. Minder ingetogen en agressiever. Haar songs hebben een ongepolijst karakter en zijn daardoor heel direct. Het zijn vaak droevige songs die Femke schrijft maar het enige vrolijke ‘bloemennummer’ komt ook voorbij. Droevig of niet. In tegenstelling tot Katbite en Eva klinkt Femke niet melancholiek, maar is het pure kracht die je naar de keel grijpt. Slechts een wat oudere bibliotheekbezoekster in Loosduinen wordt dat teveel wanneer het gehoortoestel niet opgewassen blijkt tegen de overtuigende stem van Femke. Van de vier optredens komt Femke het beste tot haar recht op het filiaal Segbroek. Daar wordt des te meer duidelijk dat ondanks de krachtige uithalen Femke ook op ingetogen momenten gewoon een fantastische zangeres is. Het singer-songwriter project White Sands rondom Pascal Hallibert doet alleen mee op de laatste optredens in Segbroek en de Centrale. De muziek van White Sands is sterk geworteld in de Amerikaanse rootsmuziek. Zanger-gitarist Pascal klinkt als een mistroostige prairiebewoner die mijmerend op zijn veranda een onpeilbare vlakte aanschouwt. De songs slepen zich voort door de tijd en ruimte en Pascal klinkt getergd maar tegelijkertijd spreekt ook een zekere berusting uit zijn stem. Die stem is overigens meer dan in orde. De traag voortbewegende songs, het slepende ritme en de melancholie doen af en toe denken aan bands als Sun Kil Moon. Wanneer de zon tegen het eind van de middag alweer opvallend laag staat en de klanken van White Sands de ruimte bezweren, begint het te dagen dat het alweer bijna herfst is. Herfst in het wereldse Den Haag van de eenentwintigste eeuw waarin een Amerikaans klinkende zanger, tussen de nummers door, met een licht accent een Franse achtergrond verraad.