Dat het Paard van Troje afgelopen donderdag 20 september beladen was met mensen, was niet zo gek: de Nederlandse urban hiphoptalenten Pete Philly & Perquisite kwamen de tent op zijn kop zetten. Een avond vol hiphop, jazz en klassiek gemixt tot sfeervolle dansbare nummers met een compleet eigen sound. Zowel de nummers van hun nieuwe album Mystery Repeats als oudere nummers van Mindstate kwamen voorbij. Afgezien van wat foutjes in de techniek werd het een typisch Philly optreden: altijd dezelfde relaxte doch opwindende sound, maar toch altijd nét even anders. Het almaar prijzenwinnende duo laat Den Haag niet in de steek op deze bewuste donderdagavond. Het is duidelijk dat bijna alle teksten van de nieuwe cd over het leven van Philly zelf gaat: niet alleen over het verloop van zijn emigratie naar Nederland en zijn verdere leven, maar ook over zijn gedachtegangen. Zo liet hij tussen wat nummers door weten wat hij van ‘fucking commercie’ vindt. Hij wordt er een beetje ‘ziek’ van. Het nieuwe album doet in elk geval in niets onder van het vorige: het duo lijkt gegroeid te zijn en dat zeggen ze er zelf ook bij. Relaxt, met de oude vertrouwde invloeden van jazz, klassiek en soul. Af en toe snel en funky, af en toe langzaam en smooth. Als de beat erin slaat dan is er ook écht op te dansen, met de klassieke cello als mysterieuze toevoeging. Bij dit optreden worden nog net iets meer klassieke tonen gebruikt dan anders. Maar dit is typerend voor Pete Philly: hij brengt dan misschien dezelfde nummers, maar stopt ze telkens in een ander jasje. De warme, relaxte stem van Philly lijkt zich ook verder te hebben ontwikkeld, waardoor de nummers niet onderdoen voor bijvoorbeeld een Q-tip. Perquisite heeft zich ook weer van een verrassende kant laten zien. Hij schuwt werkelijk geen enkele globale invloed op zijn beats, van Zuid-Amerikaans tot Afrikaans. In Womb to womb ontmoeten de Amsterdamse beats Ghanese percussiegrooves. Perquisite zoekt het desondanks allemaal iets simpeler dan op het vorige album, maar dit maakt het zeker niet minder interessant en pakkend. De zaal gaat dan ook compleet uit zijn dak op nummers als Time flies en Traveller, waarbij bij die laatste het muzikale experiment compleet wordt met de prachtige flamenco-invloeden. Dat de heren volwassen zijn geworden is na vanavond in elk geval duidelijk, wat zich doet blijken in zowel het optreden als de inhoud van de teksten. Het is voor eens en voor altijd duidelijk. Pete Philly & Perquisite blijven nog wel een tijdje, en hopelijk steeds zo vernieuwend als ze nu bezig zijn.