Als je tot nu toe alle recensies van Come With Us naast elkaar legt, ontkom je er gewoon niet aan, Lof alom! Hoe eentonig het ook zal klinken, dit wordt er ook zo één van hetzelfde laken een pak. Want dit derde album van Venus Flytrap overstijgt alle verwachtingen en is er een waarbij woorden te kort schieten. Zelden kwam er in onze stad een cd uit van dit niveau. Deze band lijkt met dit meesterwerkje klaar te zijn om alle landgrenzen en ver daarbuiten te betreden.

Het allereerste wat opvalt is uiteraard de hoes van deze digipack. Geïnspireerd op The Beatles’ Sgt. Pepper, zoals de band zelf laat weten. Een flink aantal handpoppen en ander speelgoed staart ons, al dan niet vrolijk, aan in een decor van wolkenkrabbers. Drummer Bob Koning schiet met deze vormgeving weer helemaal in de roos. Deze past perfect bij de muziek die op het schijfje te horen is. Spannend, drukkend, maar toch open en fris.

In het verleden werd Venus Flytrap wel eens verweten dat ze een beetje bleven hangen. Men kon het kunstje wel en de opbouw van de songs hadden de neiging om saai te worden. Op de vorige cd Hoovering sloeg deze band al een nieuwe weg in. Dat album had veel weg van een Radiohead-achtig product en de bandleden durfden al verder te kijken dan de geijkte paden van songstructuren. Maar op Come With Us lijkt de ware Venus Flytrap te zijn opgestaan. Gitarist Gijsbert Diteweg heeft plaatsgemaakt voor Bart Schotman. En de inbreng van deze man is meer dan een leuk partijtje gitaarriffs en verassende akkoordenschema’s. Het lijkt er zelf op dat Schotman de band naar zich toe heeft getrokken en de overige bandleden een fikse injectie durf heeft gegeven. Je zou bijna zeggen dat dit de nieuwe band van Bart Schotman is. Deze man is dan ook verantwoordelijk voor het compositorische gedeelte op Come With Us.

Het geluid op dit album is heel gewaagd, sferisch en bovenal meeslepend. Het geheel klinkt erg spannend en de productie is gelaagd maar nergens overgeproduceerd, bombastisch of gemaakt. Net als bij de andere Venus Flytrap cd’s is de productie verzorgd door good-old Corno Zwetsloot. Deze Zwetsloot heeft er weer een juweel van een plaat van gemaakt. Met een uitgebreid kleurenpalet aan bonte geluiden wordt Come With Us na iedere luisterbeurt alleen maar beter en kruipen de nummers stuk voor stuk onder je huid. Misschien heeft dit wel te maken met de combinatie Schotman-Zwetsloot. In ieder geval heeft dit enorm goed uitgepakt en heeft Venus Flytrap nu goud in handen.

Zonder enige twijfel is dit de beste plaat van Venus Flytrap tot nu toe. Er is dan ook enorm veel aandacht besteed aan het geheel. Niet alleen hebben de bandleden nagedacht over de invulling van de composities. Maar zoals gezegd moet producer Corno Zwetsloot ook een enorme vinger in de pap hebben gehad. Zo laat hij de zang veelal overstuurd en onherkenbaar klinken. Overigens maakt de zang nu echt onderdeel van de band uit, iets wat je bij weinig bands tegenkomt. Flarden zang worden afgewisseld met een muur van gitaren en andere geluiden. Het doet de ene keer heel filmisch aan, de andere keer weer heel erg Belgisch a la dEUS. Zelfs een enkele keer horen we een new wave-achtig geluid dat weer refereert aan de band The Sound. Deze Hagenaars hebben dit keer leentjebuur gespeeld bij acts als Sonic Youth, Velvet Underground, Dinosaur JR en Motorpsycho en kunnen zich best meten met de betere noisepopbands van het moment.

Het nummer wat volgens alle recensenten er uitsprint is Don’t mean to bug en dit is zonder meer waar. Hier lijkt het wel of Bart Schotman de zang voor zijn rekening neemt en muzikaal klinkt Venus Flytrap als stadsgenoten Hallo Venray. Een droge beat in combinatie met wat platte zang wat vervolgens lekker dynamisch voortkabbelt. Daarentegen heeft het slotnummer Salieri op zijn beurt weer veel weg van de oer Pink Floyd. Met deze nieuwe cd past Venus Flytrap prima op de nieuwe en hedendaagse festivals en kan de band de weg naar het buitenland verder uitbreiden. Zonder meer een prachtig en veelzijdig album van ongekende klasse dat maar blijft boeien en boeien.