Op 30 maart trad hij ook al in Paard van Troje. Dichter/singer-songwriter Gert Vlok Nel kwam op 10 oktober terug, dit keer met een begeleider: de Zuid-Afrikaanse muzikant Schalk Joubert. Gert is nog steeds mateloos populair in ons land, vooral bij veertigplussers en nog ouderen. Gelukkig konden zij zittend het concert bijwonen. Volkomen wereldvreemd staat Gert daar, op het grote podium van het Paard van Troje. Hij mompelt af en toe wat over wat hij gaat doen, waarvan de ene helft wel en de andere niet verstaanbaar is. Naast hem staat Schalk, die erg zijn best doet zijn schuwe broodheer zo goed mogelijk te begeleiden. Dat is niet eenvoudig, want Gert is duidelijk niet gewend om samen te spelen. Nu eens zet hij de jongere muzikant op het verkeerde been door nog een coupletje extra door te gaan, dan weer verandert hij iets aan het tempo aan het eind van een liedje. Schalk heeft een bijzonder instrument meegnomen. Het is geen gitaar, het is geen basgitaar. Vijf snaren zitten erop en door een druk op een van zijn voetpedalen kan hij het een bas- of een gitaargeluid geven. Hij heeft er nog een heleboel andere effecten bij, waardoor hij veel klankkleur toevoegt aan het gitaarwerk van Gert. Die heeft wat moeite met het stemmen van zijn g-snaar en roept af en toe de hulp in van Schalk om hem te stemmen. Helemaal zuiver wordt het vaak niet. Dan werpt Schalk Gert een blik toe van: het moet maar zo. Het is jammer dat Gerts artistieke bron wat zijn liedjes betreft al jaren geleden lijkt te zijn opgedroogd. We horen weer de bekende acht nummers van zijn cd Beaufort Wes Se Beautiful Woorde, waaronder ook het gesproken gedicht. Dit keer is er een mooi decor van vierkanten en driehoeken en een prachtige lichtshow, maar voor degenen die de cd niet hebben, is het lastig om de teksten te begrijpen. In maart werden de Afrikaanse en Engelse versie nog op twee schermen boven de singer-songwriter geprojecteerd. Maar het blijft mooi wat hij doet. Je merkt trouwens dat Gert zich laat beïnvloeden door de prachtige klanken van Schalk en iets meer moeite doet om zijn eigen primitieve gitaarspel op een hoger niveau te trekken. Wel blijft hij volkomen in zichzelf gekeerd en kijkt, behalve wanneer hij tussen de nummers door iets zegt, nooit het publiek in. Ook met Schalk heeft hij vrijwel geen oogcontact. Maar zijn repertoire staat nog steeds als een huis. Het publiek zuigt met volle aandacht zijn melancholieke teksten in zich op. Een concert van Gert Vlok Nel blijft een belevenis die je lang bijstaat.