Van maandag 22 tot en met vrijdag 26 oktober was de Scheveningse band Suburbs voor een drietal optredens naar Liverpool. Ze traden op met de Engelse band The Affection, en eind november zal deze band ook naar Nederland komen voor een aantal optredens. Suburbs maakte voor 3VOOR12 Den Haag een tourverslag van hun trip naar Engeland. Maandag 22 oktober “You can’t do that!“, dat was de eerste Engelse zin die we hoorden. Een stewardess van EasyJet wilde ons duidelijk maken dat fotograferen op de landingsbaan verboden is. Al zwaaiend stonden we op een rij op de vliegtuigtrap voor een leeg vliegveld. Op de foto zou het lijken dat de langverwachte rocksterren eindelijk waren gearriveerd voor de wachtende menigte. De waarheid was echter dat een langverwachte Suburbsdroom in vervulling kwam, namelijk optreden in Engeland. Stiekem maakte Wouter, onze roadie, toch de foto. Aangekomen op John Lennon’s Airport in Liverpool strompelden we met tassen en gitaren de taxi in, op weg naar het hotel aan de rivier de Mersey in het centrum van de stad. We waren vergeten hoe vroeg het was, en omdat we nog niet konden inchecken stonden we op maandagochtend om 11.00 uur tevergeefs op de deur te kloppen van Grapes, de beroemde kroeg in Matthewstreet. Daar dronken de Beatles hun biertje. Groupies ontmoetten ze na hun optreden in The Cavern. The Cavern, naar eigen zeggen ‘The most famous club in the world’, was wel open. Van binnen is de club heel herkenbaar. Dat komt door die live filmpjes van The Beatles, die iedereen wel kent. Een mooie tent en heilige grond voor iedere muziekliefhebber. Helaas zal Suburbs er deze week niet spelen, want het podium is al een jaar vooruit volgeboekt. Onderweg naar het hotel viel ons op dat Liverpool een stad is in opbouw (of in afbouw?). Het centrum lijkt wel een grote bouwput. Veel vergane glorie, een beetje grauw en armoedig soms. Geen wonder dat er zoveel goede muziek komt uit die grote Engelse steden, wat moeten ze anders? In 2008 is Liverpool de culturele hoofdstad van Europa. Nou, dan mogen ze wel opschieten. ’s Avonds ontmoetten we de jongens van de band The Affection. De Liverpoolse band die de optredens voor Suburbs heeft geregeld en die eind november naar Den Haag komt. Hele aardige jongens, bleke koppies met donker haar en een beetje verlegen. Dat was na een half uurtje wel over. Het klikte goed met ons. Suburbs staat bekend als een ‘voetbalelftalachtige’ band met veel humor en gezelligheid. Vandaar dat men nogal verbaasd kan zijn over de heftige en donkere rock die we met Suburbs maken. De jongens van The Affection namen ons mee naar de zalen waar we gaan optreden deze week: Korova, The Revolution en Metropolitan. Allemaal clubs met veel stijl ingericht. Die Engelsen hebben smaak! Een apart stel trouwens. De drummer lijkt wel een neefje van Paul McCartney met zowat dezelfde babyface, de gitarist is behaard en lijkt een goeie lobbes, de bassist kan zo naar de Efteling het sprookjesbos in en de zanger heeft een ondeugend engelengezicht. Wat zouden ze van ons denken? Dinsdag 23 oktober “Come together!”, riep Lejo, onze (oude) tourmanager die ook mee is, om een uur of twaalf, “we gaan Engels ontbijten”. Inmiddels was de groep uitgebreid met nog twee vrienden uit Scheveningen, die waren gearriveerd. Pieter en Wim zijn gekomen voor de lol en om foto’s te maken. De Suburbs clan in Liverpool bestaat nu uit acht man: vier bandleden en nog vier anderen. De band is nu wel het vertrek van tweede gitarist Bram, een maand geleden, te boven gekomen. Bram kon zich niet meer vinden in de muzikale koers en wilde andere dingen gaan doen. Absoluut zonder ruzie is hij gestopt met Suburbs. De laatste weken hebben we veel geoefend om dit op te vangen en inderdaad: ieder nadeel heeft een voordeel. Suburbs klinkt transparanter en muzikaler. De nieuwe nummers komen er beter uit en met het oog op een nieuw album wat voor de zomer klaar moet zijn, is dat een opluchting. Suburbs is nu Johan ter Schegget (zang), Eric Agterdenbosch (drums), Erik Schurman (gitaar) en Arie Spaans (bas en zang). In Liverpool kun je goed shoppen, dus deze middag hebben we onze garderobe aangevuld met kleren die je in Nederland niet zo gauw ziet hangen en zeker niet voor die prijs. Om 17:30 uur gingen we naar Korova voor de soundcheck. We waren te laat, maar toch de eersten. De muzikanteneigenschap om te laat te komen is dus ook hier een traditie. De Engelse mode qua kleding en muziek is oud en nieuw tegelijk. Alle stijlen van de afgelopen veertig jaar zie en hoor je terug. Er zijn geen punks, Britpoppers of gothics. Het is allemaal in één en iedere nieuwe stijl voegt weer iets toe. Goed te merken in Korova. Om half 9 begon de eerste band. Een tweemansformatie met een drumcomputer. De gitarist opende door in zijn eentje op een stoel te gaan staan spelen en met een enorme feedback ondefinieerbare tonen de zaal in te slingeren. Na zijn openingsact pleurde hij de stoel tegen een muur en de stoel brak in tweeën. Toen kwam de bassiste/zangeres erbij, maar na een nummer werd het optreden stil gelegd. De geluidsman zei door de speakers: “Sorry, your performance is over, you broke a chair and that is not allowed. I think you should know that.” Voor ons een aparte kennismaking met de Liverpoolse underground bandjescultuur. Daarna speelde The Affection, onze gastheren. We waren aangenaam verrast, want ze zijn goed! Best origineel en vol energie. Ze spelen een mix van The Strokes en Stone Roses-achtige rock. In Den Haag zullen ze dat over een maandje wel waarderen. Daarna waren wij aan de beurt. De basversterker was al voor het optreden kapot gegaan en dus werd de bas direct de PA ingeprikt. Niet prettig voor de sound, maar dankzij de uitstekende geluidsman klonk het geluid in de zaal en op het podium te gek. In het begin waren we zelfs een beetje zenuwachtig, maar na drie nummers was dat weg en rockten we er op los. Niet eerder hebben we voor uitsluitend Engelstalig publiek gespeeld, dat direct verstaat wat je zingt. Voor een ongeveer zeventigkoppig publiek speelden we onze set en met succes. Woensdag 24 oktober Ons hotel ligt aan de Mersey en het eerste wat we deze morgen zagen was het amfibievoertuig van het Beatles museum. Dat ding moet de Yellow Submarine voorstellen en het vaart en rijdt de hele dag op en neer. Het Beatles museum ligt een paar honderd meter van ons hotel en vanmiddag zijn we er naar toe gegaan. The Beatles zijn hét exportproduct van Liverpool sinds de haven eind zestiger jaren aan lager wal is geraakt. Ze zijn de trots van de stad en iedereen houdt van hun muziek van jong tot oud viel ons op. Het gaat ze dus niet vervelen, ondanks dat je overal hun koppen ziet, op bussen, billboards en muren. Het museum is gelegen aan Albert Dock. De plek waar zeelui vijftig jaar geleden grammofoonplaten meenamen uit Amerika. Daardoor kwam rock ‘n’ roll naar Europa en gingen Engelse jongeren de muziek verder ontwikkelen (o.a. Beatles en de Stones). En dat was de reden dat ook wij in Den Haag in bandjes wilden spelen en waardoor wij nu hier in Liverpool zijn. Holy ground dus. Het museum is vrij commercieel, maar zeker de moeite waard. Op een hele duidelijke manier laten ze de ongelofelijke creatieve en snelle ontwikkeling van de beste band ooit en hun verovering van de wereld zien. Om 18:00 uur gingen we naar The Revolution voor de soundcheck. Een mooie tent, maar niet echt ingericht voor live muziek. Daar aangekomen kwamen we erachter dat er nog niets was aan geluid, alleen een paniekerige geluidsman, die verder ook van niks wist. Hetzelfde zou zijn wanneer een Engelse band op een doordeweekse avond zich zou melden in een grand café in Den Haag met “we gaan hier vanavond optreden”. Pas om 19:30 uur meldden de jongens van The Affection zich, vol met verontschuldigingen. Er zou nog een band spelen en een singer-songwriter. De geluidsapparatuur en PA werden druppelsgewijs binnengebracht. Heel vaag allemaal en na een paar biertjes besloten we de boel de boel te laten en om te gaan eten in het oude postkantoor van Liverpool wat was omgebouwd tot een romantische balzaal. Ook weer zo’n prachtige tent met goed en niet te duur eten. De dames in Liverpool gaan vanavond ook uit en dat laten ze zien ook. In groepjes gaan ze zeer schaars gekleed van club naar club en laten zich helemaal vollopen met bier. Je zou er als man verlegen van worden en we merkten niets van de Engelse gereserveerdheid. Terug in The Revolution zag het er allemaal veel serieuzer uit. Een echt podium met PA. Na de singer-songwriter, die overigens zeer vervelende muziek maakte, was Suburbs aan de beurt. De andere band die zou spelen (niet The Affection) was inmiddels afgehaakt. Ze zijn niet zo moeilijk hier. Wij waren dus ‘hoofdact’ en de jongens van The Affection hadden gezorgd voor een vijftigkoppig publiek. We begonnen gelijk heftig en dat viel goed in de smaak, maar bij het derde nummer sloeg Eric het basdrumvel kapot en dan kan je als drummer eigenlijk niet meer spelen. Ja, wat moet je dan? Precies, we gingen toch door. Na een paar nummers was Eric gewend aan zijn ‘amputatie’ en sloeg hij zijn partijen op toms, snare en bekkens. Ik vond het wel wat hebben, al was te zien dat het voor hem een moeizaam optreden was. Toch vond het publiek het geweldig. “You were really rockin’!” Altijd leuk om te horen. Voor ons had het optreden met betere apparatuur beter gekund en daarom hadden we een onbevredigend gevoel over het optreden. Na het optreden namen ze ons mee en werd het feest. Wat een leven in die stad op een woensdagavond. Waar is die saaie, grauwe stad gebleven? De jongens van The Affection zijn geweldig. De hele tijd zijn ze er met z’n vieren en ze doen hun best om ons een mooie tijd te laten beleven. Ze hebben gestudeerd, maar zijn werkeloos of hebben kantoorbaantjes. Ze hebben weinig geld en ze gaan helemaal voor de muziek. Dat zien ze als ontsnapping aan het saaie leven in Liverpool. Het lijkt me echter helemaal geen saaie stad, maar wat weten wij ervan. We zijn hier maar vijf dagen en tot nu toe heb ik alleen maar één vierkante kilometer centrum gezien. Donderdag 25 en vrijdag 26 oktober “Fuck man, I need some sleep!” Dat was het sms’je dat Arie kreeg van Crisy, de zanger van The Affection, die al weer een ochtend gewerkt had. In de McDonald aan de overkant van het hotel probeerden we onze kater weg te lunchen. Pas in de trein naar Manchester kwamen we een beetje bij. Manchester ligt zo’n drie kwartier rijden met de trein van Liverpool. We wilden een kijkje nemen in de stad waar naar Arie’s mening de beste Engelse bands vandaan komen, o.a. The Smits, Oasis, The Verve, Stone Roses en Joy Division (New Order). Dat de film van Anton Corbijn “Control’ over Joy Division deze week ook in Engeland uit is gekomen en genomineerd wordt voor vele prijzen, is bijzonder toevallig. Ook hij is een Hagenaar die hier naar toe ging voor de muziek (hij ging er wonen en wij komen voor een paar uurtjes). Manchester is anders dan Liverpool. Je hebt het gevoel in een multiculturele miljoenenstad te wandelen. Wat direct opvalt is het geordende en met veel stijl ingerichte mix van nieuwe en oude gebouwen. In de hypermoderne stationshal voelde Arie nattigheid. De enige aanwezige duif scheet van dertig meter hoogte zijn hoofd onder met een natte drap. “It will bring you luck!” hoorde Arie later die dag van een paar Liverpoolse dames. Maar op dat moment kon hij die shit niet echt waarderen en die duif wel schieten. Manchester was indrukwekkend, maar er was geen spoor te bekennen van al die bijzondere bands of de sfeer van hun muziek. Alhoewel, wel veel posters en krantjes met Ian Brown (Stone Roses), die net een nieuw album heeft uitgebracht. The Metropolitan is de thuisbasis van The Affection. Boven de club hebben ze hun eigen oefenruimte met de meest gore wc en keuken die we ooit hebben gezien. Ongelofelijk smerig en onze enthousiaste reactie toen ze zeiden dat we hun ruimtes als kleedkamer mochten gebruiken, was niet echt gemeend. De club is vrij groot en doet alternatief aan. Er was geen podium en de instrumenten en een klein PA stonden gewoon op de grond. Het leek wel een heel grote huiskamer. Nadat we de Chinees ernaast onterecht hadden vertrouwd (“zet maar wat lekkers neer…”) en we allemaal minimaal vijfentwintig pond lichter waren, gingen we optreden. De laatste gig van onze trip. Het geluid was goed. Met weinig kunnen ze een goeie sound maken. Dit optreden was het beste van Suburbs in Liverpool. Het was niet erg druk (zo’n zestig mensen), maar het publiek was zeer enthousiast. Het was goed en dat voelden we ook. Alsof we iets goed moesten maken met de avond ervoor. Wanneer je als band dagenlang bij elkaar bent, dan ga je steeds beter spelen. Na ons speelde The Affection. Ze speelden best goed, maar waren erg moe en blij dat het voorbij was. Ze hebben hun energie de laatste dagen in ons gestoken. In Engeland spelen onbekende bands nooit langer dan een half uur of veertig minuten. Dit om de aandacht van het publiek vast te houden, voordat het gaat vervelen. We hebben de drie optredens niet meer dan tien nummers per optreden gespeeld en dat was prima. We speelden bijna alleen nieuwe nummers en daardoor voelen we ons weer een nieuwe band, terwijl we al twaalf jaar bestaan. Suburbs heeft indruk gemaakt in Liverpool. Om dat te vieren gingen we met z’n allen (de twee bands met aanhang) naar een club waar we de boel op stelten hebben gezet. Wat hebben we gelachen (zie de filmpjes op You Tube). Op vrijdag gingen we moe en voldaan naar huis. Het was een mooie en bijzondere trip waar muziek en plezier mooi samengingen. The Affection kan niet wachten om naar Den Haag te komen. Een mooie vriendschap is ontstaan tussen twee bands, die ieder in eigen stad en land aan de weg timmeren. Over een maandje doen we het hele circus nog een keer in Den Haag. Tourschema Suburbs en The Affection: Donderdag 22 november: Paardcafé in Den Haag (The Affection) Vrijdag 23 november: De Paap in Den Haag (Suburbs en The Affection) Zaterdag 24 november: The Last Waterhole in Amsterdam (Suburbs en The Affection) en De Maatschappij in Scheveningen (The Affection)