Op dinsdag 24 oktober gaf Luka Bloom gaf een zeer intiem optreden in een half gevulde grote zaal van 't Paard van Troje. Bijna elk nummer werd voorzien van een leuke anekdote of ingrijpend verhaal verteld door de man zelf. Hierdoor wist hij al snel een heerlijke ambiance te creëren wat resulteerde in een gezellige avond Ierse folk muziek. Luka Bloom is een pure singer-songwriter met warme stem en is onnavolgbaar op zijn gitaar. Sabrina Dinan verzorgt het voorprogramma en is door Luka Bloom zelf op sleeptouw genomen door Europa. Ze zingt prima singer-songwriter liedjes en begeleid zichzelf daarbij op akoestische gitaar. Het klink allemaal wel aardig maar toch kan ze het publiek vanavond niet overtuigen. Ze zijn vooral met elkaar bezig en er moet blijkbaar veel bijgepraat worden. Dan is plotseling de noodzaak tot praten verdwenen, wordt de bar gesloten en hangt iedereen direct aan de lippen van Luka Bloom. Nonchalant komt hij het opvallend lege podium op gewandeld en neemt hij plaats op de voor hem klaargezette stoel. Van zijn vele bezoeken aan Nederland heeft Luka ook nog wat Nederlands opgepikt, en zo opent hij met de woorden “Heel mooi terug in Den Haag te zijn.” “De komende negentig minuten gaan we op een reis” vervolgd Bloom. Vroeg in de set speelt hij het nummer ‘Tribe’, de titeltrack van zijn eerder dit jaar verschenen album. Tevens is dit het eerste nummer die hij samen met zijn zoon inzong en opnam. “Meer nummers van het nieuwe album doe ik niet'” zegt Luka, “want daar heb ik een laptop voor nodig, en ik heb geen zin in een karaoke show.”. Zijn vaak serieuze onderwerpen weet Luka meestal erg grappig te verpakken. “Ik ben altijd een fan geweest van U2, niet zo zeer van hun muziek, maar meer om het feit dat ze zich nooit verbonden met de commercie” vertelt de Ier. “Helaas hebben zij zich nu verbonden met i-pod, en ik houd niet zo zeer van i-pods. Ik heb geen probleem met de spelers of met de muziek die erop staat, nee ik houd niet zo van de koptelefoons”. “Heb jij de laatste twee jaar nog wel eens een gesprek kunnen voeren met een vreemde in de trein?”, vraagt hij het publiek. “Dit nummer heet ‘Fire’ en is mijn anti-koptelefoon liedje.” Bloom heeft het publiek aan het denken gezet en speelt het nummer wat gaat over het feit dat het steeds meer draait om de individuen en dat de mens zich meer en meer isoleert. Ook heeft hij een goede verklaring voor het feit dat George Bush de Dalai Lama recentelijk ontving; “President George Bush heeft waarschijnlijk ergens gehoord dat ik vorig jaar de Dalai Lama heb ontmoet, en dat kan hij natuurlijk niet op zich laten zitten.”. Het blijft knap hoe één man met één gitaar zo'n vol geluid neer kan zetten. Met zijn duim speelt hij bas op de bovenste snaren en met de rest van zijn vingers razend snel gitaar. Het zijn stuk voor stuk mooie liedjes die meestal in het folk en singer-songwriter hokje passen en soms de (akoestische) rock raken. Eén van de hoogtepunten was toch wel het 'No Matter Where You Go, There You Are', waarin Bloom verhaalt over een Algerijnse vriend die naar Ierland emigreerde. Aan het eind van de negentig minuten durende reis speelt hij nog een liefdesliedje over zij gitaar: ‘Conversation’. Eigenlijk wilde hij dit nummer ‘Me And My Gitar’ noemen, maar dit deed hem denken aan een bestaand nummer van een ander. Uiteraard komt de als Kevin Barry Moore geboren Ier terug voor een toegift. “Dit nummer is voor alle goth's” zegt Luka, waarna hij een snelle en rommelige versie van The Cure's ‘In between Days’ speelt. De toegift duurt drie nummers lang, en vormt het einde van een bijna 2 uur durend optreden van een heel normale vriendelijke kerel die zeer begaan is met de wereld, en dit gebruikt als inspiratie voor hele mooie liedjes. Het publiek was enthousiast, muisstil en zong mee wanneer dat werd gevraagd. Het was een hele fijne warme herfstavond in het paard.