De band Vitesse was eind jaren zeventig en jaren tachtig één van de meest spelende en energiekste (live)bands van ons land. In de twee decennia dat drummer/zanger Herman van Boeyen met een encyclopedie aan muzikanten de Nederlandse podia probeerde te veroveren scoorde deze legendarische naam slechts vier hits. Toch heeft de band een stempel gedrukt op het Nederlandse poplandschap. Dit werd nog eens bevestigd tijdens de tributeavond in Bazart op zaterdag 13 oktober. Misschien gaat er bij de jongere muziekliefhebbers niet direct een lichtje branden. Vitesse is niet alleen de naam van een voetbalclub, maar een kleine twintig jaar lang is dit een band geweest van een drummer die ook zong of een zanger die ook drumde; Herman van Boeyen. Misschien is daarom een stukje Nederpopgeschiedenis hier wel op zijn plaats. Herman van Boeyen was ooit drummer in Red White & Blue. Dit was het vervolg op Cuby & The Blizzards. Naast van Boeyen zaten ook Harry Muskee en Eelco Gelling in deze band. In 1975 één van de headliners op Pinkpop in Geleen. Een jaar later slaat Herman de handen ineen met een andere Herman (Brood) onder de naam Vitesse. Herman Brood liet na één album Vitesse voor wat het was en maakte furore als rock 'n roll junkie. Herman van Boeyen is vanaf dat moment, tot het einde van Vitesse in 1994, dé man achter deze band. In een kleine twintig jaar was Vitesse hét uitzendbureau voor de rockmusici. Velen hebben later elders hun sporen verdiend. Een kleine greep; Jan van der Meij (Powerplay/Frederique Spigt), Dany Lademacher (Wild Romances/Bart Peeters), Rudi Englebert, Freddi Cavalli, Otto Cooymans (The Scene), Rob van Donselaar (Producer: Paul de Leeuw/Rowwen Heze ), Rob ten Bokum (Producer/Componist), Peter van Straaten (Powerplay/Boudewijn de Groot), Rudy de Queljoe (Brainbox/Massada) en Persijn 'Dakota' Joling (Pilgrims/Candy Dulfer). Ook Den Haag heeft zijn inbreng in Vitesse gehad. Gitaristen Peter Langerak (The Blues Rock 'n Soul) en Mark Boon (Diesel/Margriet Eshuijs/Stips) maakte een korte periode deel uit van Vitesse. Later zijn hieruit bands als Powerplay, The Wild Romance, Raiders Of The Last Corvette, Diesel, Massada en The Zoo ontstaan. In de popprogramma's van de jaren tachtig was Vitesse een graag geziene gast, zoals bij NCRV's Lost Vast en Countdown. Legendarisch is vooral het optreden tijdens de allereerste Veronica Rocknight in 1982, waarbij Vitesse samen met Doe Maar en de Golden Earring het podium deelde en tenslotte de drie bands samen een vette jam inzette. In Bazart is het vooral jeugdsentiment voor de eind dertiger en veertiger die ten tijde van de gouden Vitesse jaren een jaar of veertien/vijftien waren en de band op handen droegen. Deze jaren kwamen aan de Loosduinsekade weer tot leven. De gedachtes aan Veronica's Countdown, getoupeerde haren, Dallas, het staartje van Toppop met Ad Visser, strakke spijkerbroeken, Nike, Kappa, linnentasjes, Nederland Muziekland, Doe Maar, Telebingo en Neonreclame kwamen weer naar boven. Het beloofd een bijzondere avond te worden, voor en door fans. Al het verdiende geld gaan naar de stichting Jaimy. Een stichting die zich hard maakt voor speelgoed voor kinderen met kanker. Een prachtig nobel initiatief wat aan deze avond is verbonden. Na de aankondiging van Lost Vast man Jan Rietman en het intro van de film The Raiders Of The Lost Ark gaat de band bestaande uit Vitesse-fans van start. On my own, Generator of love en Young girls worden ietwat schuchter gespeeld. Het is duidelijk, de bandleden zijn zenuwachtig en het etiketje van hun helden hangt te veel aan deze avond. Zanger Marco Miedema weet dit prima te verwoorden: "Een jongensdroom die uitkomt". Hoewel het bereik en het rock 'n roll niveau bij Miedema achterwege blijft, past zijn stem best bij de muziek. Aan het begin van de avond zijn het vooral bassist Johan Volman en drummer Rob Boshuijzen die het beste lijken te zijn ingespeeld. Vooral laatstgenoemde weet de band goed te dragen. Iets wat bij een band als Vitesse natuurlijk zo moet zijn. Het is voor hem een echte thuiswedstrijd. Al snel wordt het vijftal bijgestaan door gitarist/zanger John Kuster en gaat het optreden gestaag verder met We'll do the music en Hot shot. Echter als het instrumentaaltje Surinam Airways wordt ingezet krijgt John technische problemen. Iets wat gitarist Michael Riesenback prima opvangt. Zijn gitaarspel heeft veel weg van Totogitarist Steve Lukather. Het is geen toeval dat Michael een T-shirt aan heeft van zijn voorbeeld. Ook probeert hij het nummer Can't keep a promise van leadvocalen te voorzien. Gevoel legt hij er zeker in. Halverwege de set wordt de eerste gast geïntroduceerd, Guido Ludwig, die in de laatste Vitesse periode zijn baswerk liet horen. De Duitser stuwt het geheel lekker vooruit. Vooral in de ballad Ever since I met you komt zijn spel goed van pas. Zonder meer is het nummer Sweet dreams het beste nummer van de set. Dit nummer wordt opgedragen aan Marja, een onlangs overleden fan. Emotie en spel valt hier goed op zijn plek. Hierna mag dj Ton weer van zich laten horen. Dit doet hij door middel van vele Nederpopklassiekers; Onder andere Urban Heroes, Tower, Brood, Solution horen we langskomen in dit feest van herkenning. In deze pauze wordt er hier en daar afgevraagd of je écht nog zo gek kan zijn van deze band? En hoe goed is het niveau van deze fanband? Hier en daar was het geheel niet echt synchroon. Na de eerste set lijkt de conclusie te zijn dat Vitesse de tand des tijds niet heeft doorstaan. De tweede set brengt daar echter verandering in. Peter Langerak komt op en trekt het geheel naar zich toe. De gitarist heeft er echt zin in en dat straalt van hem af. Overtuigend en vol overgave opent hij met Springtime confusion en Midnight oil. Vocaal wordt hij terzijde gestaan door Jennifer op achtergrondzang. Even later verwelkomt de band bassist Rudi Englebert. Zonder enige twijfel brengt hij Viteffe naar een hoger niveau. De rock 'n roll is duidelijk van zijn gezicht af te lezen. De band piekt helemaal zodra Otto Cooymans de gelederen komt versterken achter de toetsen. Het nummer Good enough to rock & roll wordt gespeeld. Een nummer van een andere Nederlandse band uit vervlogen jaren, Hollander. Zowel Cooymans als Englebert speelden hier voor hun Vitesse carrière in. Hierna lijken de 'greatest hits' aan de beurt te zijn: Rosalyn, Rock 'n roll band en Good lookin' worden gespeeld. Zo kennen we ze weer, de drive die Vitesse heet zit er helemaal weer in. Alleen gitarist Carl Carlton is er niet bij. Samen met Englebert en Cooymans maakte hij deel uit van Vitesse in de gouden Vitesse jaren in de eerste helft van de jaren tachtig. Dan volgt hét nummer van de avond, gezongen door de oerrocker Rudi Englebert, Sucker for my telephone. Een nummer van Raiders Of The Last Corvette. Een band die in 1984, met het drietal Carlton, Englebert en Cooymans, een opvolger van Vitesse was toen Herman van Boeyen weer met andere leden aan de slag ging. Na dit hoogtepunt maakt de kern van de band zich op voor het slot van de set. Uiteraard ontbreken de nummer Screwed, blewed and Tattooed, Runaway en Running and hiding niet. De derde korte toegift moet er een worden met Nederpopklassiekers van bands die gelieerd zijn aan Vitesse, zoals Diesel, Wild Romance, Powerplay en Downforce. Echter heeft de stem van zanger Marco Miedema het min of meer gehad deze avond waardoor na drie nummers, waaronder (Feel like) doing it (cha cha) van Herman Brood de grand finale wordt ingezet, Radar Love. Dit Golden Earring nummer is de perfecte toegift. Op Cooymans en Englebert na komen alle musici het podium op om dit feestje goed te beëindigen. Hierna is het echt welletjes en kan het publiek, dat vanuit het hele land is gekomen, weer naar huis, . Het was tenslotte maar voor effe, Vitesse.