Een vriend van mij stelt bij het beoordelen van vrouwen een aantal eisen. Om de potentiële waarde vast te stellen, begint hij daarbij met een nauwkeurig onderzoek van de platenkast. Zonder enige vorm van subtiliteit graait hij in cd-rekken, trekt hij hoesjes uit de rij en checkt als een belastinginspecteur de waarde van de collectie. Zijn oog reikt verder dan je denkt. Verstopte exemplaren van Celine Dion worden gevonden, daar kun je op rekenen. Zijn opvatting is dat een goed meisje minstens vijf cd’s in haar kast heeft staan die hij ook heeft, én waardeert. Daarbij is het helemaal geil als de vrouw in kwestie nog minstens drie platen bezit die hij zou willen hebben. De eerlijkheid dient te zeggen dat ik ook zo iemand ben. Eenmaal binnen wil ik niets liever dan achter de pc duiken om te ontdekken wie ik precies voor me heb en ja, dat is waar vooroordelen geboren worden. Per definitie heb ik gelijk, de onprettige eigenschap die mij ook tweewekelijks door het schrijven van mijn column heen helpt. Ik kan mijn mening ongezouten opdringen aan alles en iedereen en tot nu toe zonder weinig tegenstribbelen. Het is een vrij kwetsende vorm van typeren. Mensen sparen die muziek op in alle jaren die een waardevol leven telt. Het kan pijn doen als je daar zomaar ineens een straf op zet, maar het is niet anders. Zo heb ik hier en daar dan ook al, op slinkse wijze, de vreselijkste collecties en iTunes bibliotheken ontdekt. Vaak voelde je ‘m al aankomen en worden je vermoedens bevestigd. Het is, om die reden, makkelijker de vraag er standaard in te koppen, op de man af: “wat zijn de meest genante liedjes die je iTunes herbergen?” Soms kunnen deze getuigen van een goed gevoel voor humor, verrassende diepzinnigheid aan de dag leggen of psychische mankementen onthullen. Niet zelden komen er gruwelijke tearjerkers voorbij die vast eens gedownload zijn in een sfeer van liefdesverdriet en zelfmedelijden of er komen, totaal onvergeeflijk, feestcafé knallers van Jan Smit tevoorschijn, uiteraard gevolgd door een ellenlang excuus hoe de track in de pc geslopen is, meestal door schuld van anderen. Het zet de persoon in kwestie meteen in een bepaald daglicht. Waarom je schamen voor het liefhebben van een gerenommeerde schlagerartiest als Dennie Christian? Geef me eens een goede reden waarom je niet gewoon dol kunt zijn op zo'n gekkie als Dries Roelvink of die ludieke studenten muziekclub Hermes House Band? Het zal je maar raken, zo'n ontzettend ware tekst als ‘I will survive’ uit de kelen van een dozijn schorre hockeypuisten. En als je van nature gek bent op een depressief geluid moet je dat ook gewoon eerlijk zeggen om je gesprekspartner sportief de keuze te bieden op tijd te ontkomen. Want ik vind, je moet achter je keuzes staan, die verdedigen en tja, soms blijk je dan niet te matchen, even goede vrienden. Of niet. Zo heb ik deze toets pas nog los gelaten op iemand via de MSN. Ik vinkte mijn standaard lijstje af. Vroeg nonchalant wat hij vond van Faithless, Black Eyed Peas, The Cranberries (God behoede me, ze komen terug), The Corrs en Meatloaf. Het slagingspercentage was maar matig, want de persoon in kwestie probeerde mijn vragen nerveus te negeren dan wel te omzeilen met dubbelzinnige antwoorden en grapjes. Hij had me door. Spannend werd ’t pas echt bij de laatste vraag die ik hem opdrong. Nogal kort door de bocht stelde ik de allerbelangrijkste vraag. Hiermee valt of staat een vriendschap of meer; “Luister je wel eens naar Herman van Veen?” Herman van Veen. Het is een obsessie geworden. Vrienden van Herman van Veen zijn niet de mijne. Of nou ja, ik heb het niet specifiek over de man Herman van Veen maar vooral over zijn stem. De man zelf heeft me eens zeer vriendelijk bejegend, toen ik nog een kleuter was. Het was in een repetitieruimte waar hij weer die vreselijke kamelenkeel opzette. Stond ‘ie weer luidkeels te oreren over Alfred, de eend. Met een van afgrijzen vertrokken gezicht droop ik af. Daar moet ik dit trauma opgelopen hebben. Uiteraard bleef de vraag onbeantwoord. Lichtelijk verbaasd was de reactie die ik hierop ontving. Hoe verzon ik het? Nou, dan toch niet! Ik klikte het venster dicht en ging offline. Mensen vinden elkaar bij duikverenigingen, in Star Wars chatrooms en op zogenaamde bear, behaarde mannen, parties. Het lijkt me dan ook niet onredelijk overeenkomsten te zoeken in muzikale smaak en Herman van Veen voor altijd uit mijn territorium te weren. Leontine, woonachtig in Leiden, met rookverslaving en weinig geduld. Houdt van film, literatuur, kunst, magazines en reizen. Avontuurlijk ingesteld. Tegenstander van veel complexiteit. Houdt niet van chocola en bier maar wel van kaassoufflés en wijn. Heeft genoeg vrijheid nodig en heeft duidelijke mening. Eist eerlijk, inhoudelijk onderhoud over platenkast (gedetailleerd) en heeft een hekel aan de nasale alt van Herman van Veen.