Na een welverdiende vakantie ben ik terug. En god, wat is dat moeilijk. Heb ik net drie weken als een amoebe in zee liggen dobberen, met zand tussen mijn tenen liggen vegeteren op exotische stranden en een poging gedaan tot iets wat op surfen moet lijken, mag ik weer aan de bak met een hersenactiviteit die teruggebracht is tot die van de verse garnalen op de barbecue. Ondanks de harde werkelijkheid ben ik blij, blij weer wat fatsoenlijke muziek te horen na alle coverbands en Engelstalige liedjes waar ik met moeite vertaling van kon maken. De imitaties waren niet van de lucht met als dieptepunt een Indonesische Elvis look-a-like die zichzelf the King of rockabilly noemde, met een open gulp in zijn podiumbroek. Met mijn feestneus op en mijn winterjas aan ga ik nu dus onder andere het vierjarig bestaan van de site vieren. Het begon echter allemaal met TodaysArt. Op een interessante tocht door het Haagse centrum allerlei prikkelends ervaren. Dat was geinig. Voor de programmering in het Paard was ik echter minder te porren, net als mijn gezelschap overigens. Ik ben netjes opgevoed. Tegen wil en dank kreeg ik van mijn muziekminnende vader al op tweejarige leeftijd een dikke koptelefoon op mijn hoofd geklemd en brulde ik een peuterversie van Ca plane pour moi mee. Mijn vader, destijds werkzaam als plugger en artiestenbegeleider voor diverse platenmaatschappijen, bracht wekelijks verse aanvoer. Ik keek er naar uit als hij thuis kwam met een tas vol vers vinyl. Zijn carrière als dj en zanger van de legendarische Leidse rockband Nou & mocht dan achter de rug zijn, hier zag ik als jonge gulzige geïnteresseerde ook brood in. Op zijn knie leerde ik begrijpen van rock ’n roll, van gitaren en van gevoelens die worden opgeroepen bij het luisteren naar muziek. Hij vertelde mij over zijn irritaties, het arrogante gedrag van The Bee Gees die hij uiteindelijk aan hun lot heeft overgelaten na het klagen over biefstuk, sterretjes in zijn ogen bij het verhalen van de legende van the Who; de auto die in het zwembad van drummer Keith Moon, the loon, gevonden werd. Zijn ontmoeting met mr. Johnny Cash. De vriendschappen die ontstonden met Olivia Newton John, met Kiki Dee en Slade. Ontmoetingen met de groten der aarde waaronder The Osmonds. Ik werd meegesleept naar studio’s waar ik mijn ogen uitkeek. Mijn eerste single kreeg ik van mijn vader, mijn eerste elpee ook en hij bracht me naar een vaag adres in de regio om een kaartje voor mijn eerste concert op te halen. Hij bracht me naar Ahoy en wachtte uren buiten. Ik was elf en dolgelukkig. Hij was druk met mijn muzikale opvoeding en had alweer kaartjes gekocht voor het concert van Europe. De platen bulkten zijn kasten uit en ik mocht ze altijd lenen. Soms gaf hij er één weg aan vrienden van me die er gelukzalig mee aan de haal gingen. Het muzikale erfgoed van een liefhebber met een uiteenlopende smaak, een waanzinnig interessante collectie. We lagen behoorlijk op één lijn totdat ik, zo ongeveer na The Doors en The Beatles, geïnteresseerd raakte in house. Nee, dat was niet te volgen. Dat mistte alles wat elementair was. In het begin snapte ik daar niets van en was ik jarenlang op feestjes in alle genres te vinden. Tegenwoordig deel ik in grote lijnen zijn mening. Op een paar stijlen na valt het allemaal zwaar. Zo ook daar die avond op TodaysArt, waar ik, totaal vervreemd van de muur van elektronisch geweld die op me afkwam, lusteloos op een bank in de gang zakte. Bezorgd vroeg ik me af wat er met me gebeurde. Hoe kun je totaal uit een bepaalde muziekstijl groeien? Je irriteren aan muziek die je ooit omarmde en waar je nachtenlang je lijf op kapot danste? Ik vrees dat het maar één ding kan betekenen. Ik word oud en dit is de eerste keer dat ik hardop kan zeggen dat het me geen reet kan schelen. Oud doch opgelucht; nooit meer drum ’n bass voor mij.