Momenteel is de Britse band Air Traffic voor enkele optredens in ons land. Het Paard van Troje was één van de locaties waar deze jonge Britten concerteren. Deze show had verder ook nog een zeer bijzonder tintje, het was namelijk een 3FM show. De zender had een week lang vrijkaarten weggegeven voor dit optreden. Vrijdag 5 oktober was het dan zover en de vier jongens van Air Traffic wisten de kleine zaal naar hun hand te zetten. Voordat de Britse act het podium van de kleine zaal bestormt wordt het publiek warm gemaakt door de Eindhovense formatie The Sugarettes. Dit kwartet werd onlangs nog uitgeroepen tot Hollandse Nieuwe door de VPRO. En na dit optreden mogen we concluderen dat deze term een schot in de roos is. Het oogt gelijk fijn, twee dames (gitaar en bas) en twee heren die een onvervalst partijtje noisepop aan Den Haag cadeau doen. Spil in het web is Joep van Son die samen met Iskaa als een soort frontduo fungeert. Beide verzorgen wisselend de leadvocalen en de gitaarpartijen. Toch is het de lange blonde Iskaa die alle ogen op haar gericht krijgt. Gestoken in een vrolijke jurk, laat ze de muziek van The Sugarettes klinken als PJ Harvey. Terwijl Joep op zijn buurt de indie noisepop richting Smashing Pumpkins trekt. Iskaa is trouwens geen onbekende in het Nederlandse muzieklandschap. Ze maakt al een aantal jaar furore met de formatie Foam. In Den Haag speelde dit collectief al eens op State-X New Forms. Ook bassiste Cox Dieben is een lust voor het mannelijk oog. Op een vijfsnarige bas en in een kort lederen rokje steelt ze onlosmakelijk de show. Wie dacht dat vrouwen niet echt een instrument kunnen beroeren moeten deze donkere schone maar een bewonderen. Drummer Marnix van den Broek is het meest onopvallende lid van de band. Echter weet hij met zijn drumpads en samples wel de juiste toon aan te slaan. De muur van gitaren klinkt lekker snerpend in het gehoor en de ritmesectie fungeert als een solide pompende eenheid. Hier en daar brengt The Sugarettes een ctachy songs, zoals Bounce en Enola Gay. Waarbij de tekstregel ‘drop the bombs’, veelal herhaald wordt. Even later is het dan tijd voor de band waardoor de kleine zaal van het Paard totaal is uitverkocht, Air Traffic. Deze vrijdag is zondermeer een legendarische avond voor de Haagse poptempel. Niet alleen laten deze vier jongens uit het Engelse Bournemouth de kassa van het Paard rinkelen. In de grote zaal spelen Pete Murray en zijn trio de sterren van de hemel en is het optreden eveneens uitverkocht. Het is een mooie avond voor het Paard. Air Traffic was 3,5 maand geleden al te gast in Den Haag. Toen werd dit viertal als de grote verassing en één van de hoogtepunten van het natte Parkpop bestempeld. Maakte de band toen indruk met hun aan Muse denkende sound, vanavond gaat het allemaal wat springeriger en is Air Traffic duidelijk weer zo’n typische Britse band die precies past in de Britrockhausse van dit moment. Frontman Chris Wall en zijn kameraden gaan gelijk strak van start met Get in line. Nog voordat er ook maar één gitaar is aangeraakt schreeuwt en gilt het publiek in het Paard er op los of hun leven er van af hangt. Iets wat ten tijden van The Beatles de dagelijkse gang van zaken was. Of dit nou gemeend is of een gimmick van het publiek, dat over het algemeen uit jonge meisjes bestaat, is tijdens dit optreden niet duidelijk geworden. In ieder geval heeft het publiek zich na elk nummer goed laten horen met een gilkanonnade van de bovenste plak. Soms wekt dit op de lachspieren, maar ook op de zenuwen van de band. Zanger Chris Wall weet zich hierdoor bijna geen houding te geven en schreeuwt en gilt nog eens terug naar de menigte vlak voordat hij plaatsneemt achter de elektrische piano. Air Traffic gaat in een sneltreinvaart door de set heen. De typisch Britse muziek is aan het begin van de set lekker springerig en doet denken aan die andere Britse band, The Fratellis. Bassist Jim Maddock weet ook niets van navelstaren en met zijn rode haar springt en headbangt hij er in ieder uptempo nummer lustig op los. De setlist van Air Traffic staat over het algemeen in het teken van het album Fractured Life. Alle sterke nummers van de cd komen langs; Just abuse me, I can’t understand, Time goes by en vooral het prachtige Charlotte scoort hoog vanavond. Maar ook enkele nieuwe nummers staan op het repertoire. Muzikaal doet het denken aan de Britse popgeschiedenis; Coldplay, Muse, Bowie, he Jam, allemaal zitten ze verweven in de nummers van Air Traffic.Zo nu en dan weet Chris Wall een toon te raken die weer veel weg heeft van Jeff Buckley. Zeker in het eerste toegift nummer Empty space klinkt Wall als de Amerikaanse legende. In het nummer No more running pakt de band uit met veel percussie en laat zien dat het niet voor één gat te vangen is. Echter zijn het de hitjes Never even told me en Shooting star die het het beste doen.