Tekst: Ramon Keyzer, Cok Jouvenaar, Remco van der Ham en Tino van Leeuwen Foto's: Peter de Hoog, Ron van Varik, Joost le Feber, Peisam Tsang en Cok Jouvenaar Donderdag 22 november, de tweede échte dag van het Crossing Border festival. Rondom de Koninklijke Schouwburg is het een dampend gebeuren. De verwachtingen zijn hooggespannen dit jaar, want op papier lijkt dit één van de betere edities te worden van het festival. Dit blijkt ook wel, want even over half acht is het al gezellig druk. Dit belooft wat te worden voor de rest van de avond en het weekend. Grote bekende namen als publiekstrekkers worden ter zijde gestaan door een flink aantal nieuwkomers, die écht in het oog springen en indruk maken. Op deze derde donderdag in november staan er enkele toppers op het programma. Kula Shaker liet er geen gras overgroeien en zette 'm in zijn vijfde versnelling. Spinvis deed waarvoor het gekomen was. Flip Kowlier, Anja Garbarek, Niels Duffhues stegen boven zichzelf uit. Dan Geesin, Phosphorescent en Windmill zullen na deze editie geen onbekenden meer zijn. Akron / Family maakte er in de late uurtjes nog een feestje van in het NTG. Anja Garbarek De Scandinavische zangeres Anja Garbarek staat met een zeskoppige band achter haar te spelen in de Royal Room. Met een katachtig geschminkt gezicht en theatrale bewegingen trekt zij alle aandacht naar zich toe. De band achter haar staat volledig in dienst van de muziek, die overigens moeilijk in een hokje is te plaatsen. Is het jazz? Is het pop? Is het theatermuziek? Laten we het maar op het midden houden. Hoogtepunt van haar optreden is het schreeuwend voordragen uit een boek. Johnny's Landing Rond de klok van half acht mag, op het podium van Paul's Room, het jonge trio Johnny's Landing het spits afbijten. Deze jonge Haagse band wordt gezien als de nieuwe lichting. Vrij Nederland zette in hun special de band zelfs in de schijnwerpers. Des te groter is de druk op zo'n jonge band. Ondanks of misschien wel dankzij deze last op de schouders maakt dit trio geen verkeerde indruk. Wil Johnny's Landing in het lokale kroegwezen zich niet helemaal geven en niet goed uit de verf komen, op Crossing Border levert de band een keurig stukje werk af. Zelfs een aantal nieuwe liedjes worden ten gehore gebracht. Net als het bestaande repertoire zijn dit echte alternatieve gitaarpopliedjes met kop en staart. Hier en daar richting underground of blues, terwijl de stem van Dominique stabiel en diep blijft en soms doet denken aan PJ Harvey. So What De Haagse poprockband So What heeft de eer Crossing Border op donderdag 22 november te mogen openen in de Cuatro. Deze tent is ingericht als gezellig bruin café en voor het podium staan tafels en stoeltjes opgesteld. Er is al heel wat publieke belangstelling voor deze jonge band die eerder dit jaar ook al op KoninginneNach speelde. De vier heren zijn strak in het pak gehesen en spelen energieke catchy nummers die soms doen denken aan Arctic Monkeys. Speciaal voor Crossing Border is het nummer 'Sister dance' geschreven. "Toen we dit nummer vanmiddag speelden werden we bekogeld met soepstengels", verteld zanger Bram Wesdorp. Dit keer is de respons louter positief en lijkt de tijd rijp om het in de rest van Nederland te gaan proberen. Niels Duffhuës & Strijkkwartet Iets later dan aangekondigd verschijnt om 19.45 uur Niels Duffhuës op het podium in de Paradise zaal. Ondersteund door een strijkkwartet doet hij zijn ding, voor het grootste gedeelte op keyboard, maar later ook op gitaar. De nummers zijn ijzersterk en bevatten vele sfeervolle momenten. Hoewel Niels tijdens het performen geen contact zoekt met de zaal - zijn gezicht is gericht naar het strijkkwartet - doet hij dat tussen de nummers juist wel. Hij zoekt de confrontatie op met het publiek middels grappige anekdotes en dat wordt beantwoordt met een hoop gegniffel. Voor de liefhebbers zijn er na het optreden geluidsdragers van Niels te koop, waarbij je een schilderijtje van zijn hand kan krijgen. Dan Geesin Nederlands met een Engels accent, zo praat Dan Geesin. Op stage 2 van het NTG laat deze man enkele prachtige melancholische en vrolijke liedjes horen. Geesin woont zo'n dertien jaar in ons land, maar heeft nog steeds het typische van een Brit. Als instrumentarium gebruikt hij niets meer dan een simpel traporgeltje. Hij weet hier dan ook precies uit te halen wat hij nodig heeft. Zijn 'spoken word' gedeelte tussen de liedjes door maakt het allemaal compleet. In zijn teksten blijkt hoe vindingrijk deze man toch is. Een goede keus dat Crossing Border zijn tekening laat exposeren. Deze man verdiend meer publiek dan dit half gevulde zaaltje, al is het alleen maar om te weten hoe het is om met je mond dicht te zingen. Flip Kowlier "Wij zijn de flip-kowlierkes", stelt Flip Kowlier zichzelf en zijn band voor. "En ik heb een nieuwe plaat gemaakt", vervolgt hij. Zijn derde solo cd is getiteld 'De Man Van 31' en is een zeer persoonlijke plaat geworden dat gaat over ouder worden. In thuisland België is hij inmiddels een gevestigde naam en won hij al meerdere belangrijke muziekprijzen. In Nederland heeft hij die aanhang (nog) niet, want diezelfde middag speelde Flip een in store optreden in de Plato waar letterlijk geen, maar dan ook helemaal geen publiek op af kwam. Dit deert hem niet en vanavond op stage 1 NTG speelt hij enthousiast zijn vriendelijke liedjes waarbij hij zichzelf begeleid op akoestische gitaar. Hij wordt bijgestaan door zijn band bestaande uit een drummer, gitarist, toetsenist en bassist die naast elektrische basgitaar ook contrabas speelt. Gedurende het optreden liep de zaal langzaam vol, en was er dan toch nog de volkomen terechte aandacht voor deze charmante Vlaamse liedjesschrijver. Richard Hell De Anerikaanse schrijver Richeld Hell maakt zijn opmars in de Paul Steenbergen Foyer. Hij begint met het voorlezen van een seksgetint verhaal, getiteld 'Public Hair', waarna hij wat gedichten voordraagt. Hierna wordt hij geïnterviewd en komen verschillende onderwerpen aan bod. Zoals bijvoorbeeld zijn carrière als muzikant halverwege de jaren '70 in de New Yorkse punkscene. Als bassist heeft hij een tijdje in Television gespeeld, maar live optreden vond hij niet echt leuk. Over de invloed die de muziek van zijn band op de daaropvolgende periode had, is hij vrij luchtig. Verwijzend naar de status die The Ramones tegenwoordig hebben, zegt hij: "Die band was één grote grap." Spinvis Een bijzondere avond voor Erik de Jong (Spinvis). Het is vanavond namelijk precies vijf jaar geleden dat Spinvis voor het eerst optrad, eveneens op Crossing Border. "Wat vliegt de tijd", voegt Erik er zelf aan toe. Vanavond speelt Spinvis een deel van de show van de theatertour 'Op Een Morgen In Het Heelal' en opent het optreden met de titeltrack van de theatertour, afkomstig van de cd 'Goochelaars & Geesten'. De sfeer is bijna magisch in de Royal Room van de Koninklijke Schouwburg, met dank aan het prachtige decor dat Spinvis heeft meegebracht. Een groot scherm met een projectie van het heelal, versterkt door de speciale belichting op het podium, doen je geloven echt door het heelal te zweven. De prachtige liedjes van Spinvis en zijn uitermate goede begeleidingsband maken het optreden compleet. Eén van de hoogtepunten van de set is het nummer 'Een nagemaakte gek' met een sample van de negentiende-eeuwse cabaretier Abraham de Winter. De sample is afkomstig van een wasrol, opgenomen in 1880. Opvallend is dat de bekendste nummers, zoals 'Smalfilm', 'Bagagedrager' en 'Ik wil alleen maar zwemmen', vanavond niet gespeeld worden. Het publiek lijkt het optreden er in ieder geval niet minder om te waarderen en na afloop krijgt Spinvis een terechte staande ovatie. Basquiat Strings Basquiat Strings is een klassiek strijkkwartet uit Engeland, aangevuld met een bassist (contrabas) en drummer. De drie heren, op cello, contrabas en drums, en drie dames, op viola en Emma en Vicky op viool, zijn allemaal klassiek geschoold. In de complexe muziek heeft de jazz toch de overhand. De nummers zijn stuk voor stuk pakkend, zeer divers en worden vol overgave gespeeld. De variatie in de nummers is heerlijk en zorgt voor een warme intieme sfeer in de donkere bovenzaal van het NTG. Phosphorescent Terwijl Spinvis in de grote zaal het overgrote deel van het Crossing Border publiek bezig houdt krijgt de echte fijnproever en avonturier nu alle kans om op ontdekkingsreis te gaan in het Crossing Border landschap. Zo is er in de nok van de Koninklijke Schouwburg het podium met de naam Paradise. In dit Paradijs gaf Niels Duffhuës eerder op de avond een werkelijk prachtig optreden. Phosphorescent weet dit allemaal te overtreffen. In zijn eentje, gewapend met een gitaar en een effectenpedaal, geeft Mathew Houck een werkelijk fenomenale performance weg. De stem van deze bebaarde bard doet denken aan de grootheden van het bekende genre; Dylan, Wainwright III, Neil Young en Lou Reed. Zelfreflectie en markante gebeurtenissen lijken centraal te staan tijdens dit optreden. Onwisbare indruk weet Phosphorescent te maken als Houck zijn effectpedaal inzingt en zo een koortje laat horen, gevolgd door geschreeuw, getergd gekerm en overspannen geluidjes. Alsof er een vocale orkaan is losgebarsten op de zolder van de Schouwburg. Afel Bocoum & Alkibar Afel Bocoum speelt vanavond met zijn band Alkibar op Stage 1 NTG. Allen zijn ze gekleed in traditionele Afrikaanse gewaden, waardoor de warme Afrikaanse klanken van thuisland Mali nog beter aankomen bij het publiek. De spirituele en ritmische nummers die hij met zijn band ten gehore brengt worden steevast in het Frans aangekondigd. Naast een elektrische basgitaar en twee akoestische gitaren wordt er ook gebruik gemaakt van traditionele instrumenten. De percussionist zit achter een tafel met een enorme halve witte bol voor zich, waar hij met kleine stokjes op trommelt. Verder zijn er nog twee vrij kleine snaarinstrumenten waarop wordt getokkeld en een snaarinstrument waar doormiddel van een strijkstok op wordt gespeeld. Het geheel zorgt voor een warm, opzwepend en swingend optreden. Dez Mona Het lijkt dan écht één van de betere edities van Crossing Border te zijn dit jaar, toch kent het festival enkele doublures van twee jaar geleden. Zo mag het publiek Dez Mona weer verwelkomen op het bovenpodium van het NTG. In 2005 was Dez Mona de grote verrassing van Crossing Border. Nu uitgebreid als kwintet gaat de band rond zanger Gregory Frateur verder waar het twee jaar geleden is gestopt. Veel eigen repertoire dit keer. 'Moments Of Dejection And Despondency' is de tweede plaat van dit collectief en lijkt een stuk toegankelijker te zijn dan de voorganger. Donker, jazzy, foggy en bluesy met een vleugje chanson en melancholie zijn nog altijd de ingrediënten. Het stemgeluid van Frateur blijft uniek. Vandaag is hij gekleed in een lichtgrijs/blauwig kostuum en weet net zoals twee jaar geleden het geheel naar zijn hand te zetten. Zelfs een uitvoering van een nummer van Mahalia Jackson wordt geheel eigen gemaakt. Daarnaast worden ook nummer in duovorm (bas en zang) ten gehore gebracht. Kula Shaker Dé hoofdact en publiekstrekker van vandaag is zonder twijfel Kula Shaker. Deze psychedelische Engelse popband hield er na twee albums in 1999 mee op. Nu zijn ze terug met een nieuwe cd; Strangefolk en vandaag staan ze dan op het Crossing Border festival. De grote zaal van de Schouwburg is goed gevuld en het publiek heeft plaatsgenomen op de theaterstoeltjes. Dit duurt niet lang, want zodra de heren de eerste tonen van 'Hey dude' inzetten gaat het publiek massaal staan. Hieruit blijkt meteen dat dit optreden eigenlijk in een zaal zonder stoelen zou moeten worden gegeven. Vooral vooraan wordt enthousiast meegezongen en wordt er gedanst op de psychedelische, door Oosterse sferen beïnvloede, popliedjes. De orgelspeler, die qua uiterlijk erg veel lijkt op Ringo Star, zorgt met zijn orgelspel voor een nostalgisch jaren '60-'70's gevoel. Na opener 'Hey dude' en 'Second sight' spelen ze een nieuw nummer; "We're now gonna play a song we've never played before, and we're gonna fuck it up just for you", aldus zanger Crispian. Vervolgens spelen ze een prima nummer dat waarschijnlijk 'American day' zal heten. "We are running a bit behind schedule so we will not go off stage and come back for an encore, because they'd probably won't let us back on again", zegt zanger Crispian Mills na een klein uur spelen. Dan spelen ze het politiek getinte nummer 'Great dictator of a free world', dat gaat over mensen als George Bush, Silvio Berlusconi en Saddam Hoessein. Na 'Great Hosannah' en afsluiter 'Govinda' is het optreden helaas alweer voorbij. Kula Shaker speelde een perfecte mix van hun grootste hits, zoals 'Tatva' en 'Hush', en prima nieuwe nummers. Een waardige afsluiter van een heerlijke festivaldag; Kula Shaker is terug en Crossing Border is nu echt begonnen. Jam de la Crème Na het succes van de eerste editie in strandtent De Karavaan wordt Jam de la Crème nu ook op Crossing Border gehouden. Veel van de muzikanten die vanavond op Crossing Border spelen, waren toen ook van de partij. Onder hen onder andere Leona Philippo (Leona), Victor Dirks (S.C.A.R.), Ahab en Ki (Kern Koppen), Wietse Voermans (Squirrel & The Hazelnuts), Laura Nijhuijs en Linda van Leeuwen (Mellow Yellow) en Ingmar Spaaij (The Crowd, Field). Ondanks dat er toch heel wat begaafde muzikanten uit de kast zijn gehaald is de jamsessie niet altijd even sterk en blijft het een beetje hangen in instrumentaal geneuzel. Gelukkig zijn er ook heel veel hoogtepunten in de sessie. Vooral de eerste bezetting komt goed uit de verf met Victor Dirks, Jaimie van Hek, Ingmar Spaaij, Linda van Leeuwen, Laura Nijhuijs en Leona. Ook de 'battle' tussen Leona en saxofonist Wietse Voermans is erg leuk. Windmill De band Windmill is afsluiter in de Paradise-zaal. Frontman Matthew Thomas Dillon ziet eruit als een nerd, compleet met bril en een kapsel dat echt niet kan. Als je hem hoort zingen, denk je dat hij flink in zijn ballen geknepen wordt. Het zou leuk zijn als hij zo één nummer zou zingen, maar hij doet het gedurende de hele set. De liedjes lijken ook erg veel op elkaar en dat komt waarschijnlijk omdat de akkoordenschema's van Matthew - die hij op keyboard speelt - vrij identiek zijn. De drummer, bassist en celliste geven wel enigszins jus aan de songs, maar echt boeiend is het allemaal niet. Akron / Family Twee jaar geleden werd het Crossing Border publiek opgeschrikt door een stel dwaze malloten. Akron / Family was in het huis en zette één van de podia van het Theater aan het Spui toentertijd op stelten. Het publiek was toen wel degelijk wakker. Dit wordt weer een dolle boel. Met deze instelling gaan de meeste laatblijvers nog richting het NTG en zien daar nog drie van de vier familieleden zitten. Het recept is hetzelfde gebleven. Een chaotisch heen en weer geschuif op het podium en improviseren tot je er bij neer valt. Toch blijft het experiment van twee jaar geleden grotendeels achterwege. Dit keer komen ze over als een stel ongenuanceerde hippies in carnavaltijd. Muzikaal is het allemaal wel in orde. Meerstemmige zang over beren en Amerika. Toch lijken deze drie heren met alles en iedereen de draak te willen steken. Iets wat zeker lukt, aan de reacties van het publiek te merken. Men weet nou eigenlijk niet of dit nou leuk is of gewoon flauwekul. Zoals altijd zal de waarheid wel in het midden liggen. Desondanks gaat de band ruim drie kwartier langer door dan op het schema stond en wordt het uiteindelijk toch nog een feest met het publiek dat meezingt, meeklapt en uiteindelijk al meespelend op het podium belandt.