Het is al wat jaartjes geleden dat fusiongitarist Mike Stern de Boerderij aandeed voor een concertje. Op woensdagavond 7 november was het weer zo ver. Het snarenwonder binnen het genre wist weer een onuitwisbare indruk achter te laten in een meer dan negen kwartier fusionspektakel. Hij had dan ook enkele muzikale godenzonen in zijn bezetting. Meer dan twintig jaar draait gitaarvirtuoos Mike Stern al mee in het circuit van de Jazz en Fusion. Hij heeft dan ook een CV opgebouwd die meer dan indruk alleen maakt. Brecker Brothers, Miles Davis, Billt Cobham, Steps Ahead, Jaco Pastorius zijn slechts enkele namen die erop voorkomen. Als sideman of als ster hij weet zijn plaats in een band en op het podium duidelijk te veroveren. In Zoetermeer kwam Stern op bezoek met een formatie waar de liefhebbers hun vingers bij aflikten. Het was dan ook niet vreemd dat de Boerderij vanavond zo goed als uitverkocht was. Drummer Dennis Chambers is geen onbekende bij jazz/fusion publiek. Al sinds zijn zesde is deze drummer niet van het podium af te slaan. Zijn spel is eerder imponerend dan indrukwekkend. Dit hebben acts als Funkadelic, Brecker Brothers, Special EFX en gitarist John Scofield vele malen mogen ondervinden. Samen met Anthony Jackson vormde hij de ritmetandem vanavond. De zwaarlijvige Jackson is uitgegroeid tot een levende legende. Op zijn zes snarige bas heeft hij veel talenten begeleid en ondersteund. Lee Ritenour, Michel Petrucciani, Paul Simon, Steve Gadd en het naamdroppen kan uren doorgaan bij deze man. Saxofonist Bob Franceschini is de wat onbekendere in dit rijtje. Hoewel deze man niet zo’n enorme staat van dienst heeft als zijn drie medekompanen vandaag doet zijn prachtige tenorspel zeker niet onder. Hier en daar neigt zijn spel naar Bob Mintzer (Yellowjackets), David Sanborn of wijlen Michael Brecker. In de wat rauwere stukken komt Sonny Rollins wat meer naar boven. Mike Stern lijkt altijd op tournee te zijn. Standaard gekleed in een zwart T-shirt met lange mouwen, donkerblond stijl haar tot ver over de oren en gewapend met een Telecaster gitaar. In de rug twee Fenderversterkers die precies het overbekende, soms zenuwachtige geluid van deze snarenfietser eruit halen. Herkenbaar als altijd komt de man opgelopen en na een vrolijke blik naar de andere muzikanten start hij. Hoewel het al weer bijna anderhalf jaar geleden is geweest sinds zijn laatste album ‘Who Let The Cats Out?’ is verschenen staat dit album vanavond centraal. Zeker het hoekige stuk ‘KT’ van dit album maakt de gemoederen los bij het publiek. Ook het samenspel met drummer Chambers is iets wat van meet af aan opvalt. Niet voor niets wordt deze drummer wel eens ‘het kanon’ genoemd, want ook vanavond laat Chambers een heel spectrum horen. Van orkaanwerk tot subtiel en briljant verstilde drums met brushes. Bob Franceschini gaat zo nu en dan los in de stukken waarbij Stern zich meer op de achtergrond laat zien. In de ballads komt hij uit de bocht met prachtige noten aaneengeregen in statige thema’s en vrolijke melodieën. De mooiste momenten die Franceschini ons laat horen zijn de momenten als hij en Stern zich als een tweeling laten horen over de ondersteunde maar aanwezige beat van Jackson en Chambers. Zeker voor de pauze grijpt het spel van de saxofonist echt naar prachtige hoogtes. Vele jazz- en fusiongoden lijken ons de laatste tijd te ontvallen, maar Bob Franceschini laat in de band van Stern horen dat hij misschien wel de hoop is voor de toekomst. Stern zelf geniet voor tien. Zijn innemende blik en zijn niet aflatende glimlach verraden dat hij het enorm naar zijn zin heeft. Alsof Sinterklaas hem een vroeg cadeautje heeft gestuurd, zo kijkt hij constant om zich heen, naar het publiek dat volop staat te genieten van de band en naar zijn vrienden op het podium. Hij mag ook zo trots als een pauw zijn met deze mannen om hem heen. Chambers doet er nog een schepje boven op als hij in het stuk voor de pauze veel van zijn drumperikelen laat zien en regelmatig van beat veranderd. Disco, latin, rock, reggae, funk en soul worden verregen in elkaar of het de normaalste zaak van de wereld is. Stern met zijn ogen dicht en een lach van oor tot oor weet mee te komen met Chambers. Maar vraag niet hoe. Anthony Jackson daarentegen maakt het geen zak uit. Gezeten op een stoel naast het drumstel lijkt hij alles gade te slaan. Hij gaat in alles mee. Zijn spel is ongeëvenaard en slechts zijn blik en open mond verraden dat hij opgaat in zijn basspel. Hier en daar blikt hij even naar Chambers of Stern om daarna weer met beiden benen op de grond te staan. Gaandeweg blijkt wat voor motor deze man is. Het wordt snel duidelijk dat het publiek vanavond niet alleen is gekomen voor Mike Stern, maar ook voor dit zessnarige basmonster wiens spel eigen, apart en toch richting Pastorius wordt gestuurd. Als Anthony Jackson en Mike Stern na de pauze (waarin Stern zelf zijn cd’s verkoopt) weer te keer gaan in een ballad en de noten van Jackson over het podium dwarrelen als sneeuw in maart, maakt het voor het publiek al niet meer uit. Zoetermeer is na de eerste set al compleet ingepakt door Stern & co. Net als een dag eerder in Paradiso en een dagje later in Groningen het geval zal zijn. Zelden heeft Stern zo’n sterk collectief om zich heen geformeerd als dit driemanschap. Het up-tempo en voluit groovende sluitstuk van de avond is slechts voor degene die echt geen genoeg heeft kunnen krijgen, want door dit optreden is men al boven zichzelf uitgestegen. Na de laatste noten is er geen weg meer terug. Stern, Chambers, Jackson en Franceschini bewijzen een goedgeoliede machine te zijn, vol met hart en soul en niet voor een gat te vangen zijn. We zouden eigenlijk wel meer willen.