De Haagse organisator, muzikant en undergroundspecialist Jan Borchers staat midden in de huidige experimentele en underground scene. Uitgerust met een goede neus voor de vernieuwingen in de experimentele muziek zal Jan voor 3VOOR12 Den Haag regelmatig concerten en gebeurtenissen uit de underground spotten en verslaan. Deze keer is het onderwerp de legendarische en zeer invloedrijke, vernieuwende Amerikaanse gitaarband Slint. Zij waren onlangs in Nederland. Slint, bekend van de twee invloedrijkste albums uit de geschiedenis van de Amerikaanse undergroundmuziek, stonden afgelopen maandagavond in Paradiso. Slint is eind jaren tachtig geformeerd en heeft als band twee belangrijke albums in die periode afgeleverd. ‘Tweez’ uit 1987 (opgenomen door Steve Albini) en ‘Spiderland’ uit 1991. Na een titelloze single valt er een stilte rondom Slint en vertrekken de artiesten de jaren daarop naar verschillende bands op zoek naar nieuwe uitdagingen. Dave Pajo speelt heden ten dage nog steeds bij Tortoise, Brian McMahon bij The For Carnation, Britt Walford in Evergreen en Ethan Bucker bij King Kong. Sinds 2005 is Slint weer bij elkaar en met daarna alweer een onderbreking doen ze dit jaar hun Spiderland tour door Europa. Deze avond staat in het teken van dit beroemde album. Het album dat gekarakteriseerd wordt door zijn donkere en syncope ritmes, verspreide gitaarlijnen alsof de duvel op je hielen zit. Een klassieker in zijn genre. De plaat had zo’n impact dat tot op de dag van vandaag het wellicht tot het eerste echte postrock album gerekend kan worden. De hoes van ‘Spiderland’ is van een serie foto’s van de band genomen door Louisville zanger/muzikant Will Oldham. Terug naar het concert. De concentratie bij het vijftal is erg hoog en de boog is strak gespannen. Het publiek reageert hier dan ook met alle respect door muisstil af te wachten wat er te gebeuren staat. Nadat de eerste tonen van het nummer ‘Breadcrumb trail’ klinken weet je waarom je gekomen bent. Hier ligt de hele basis van de postrock voor het oprapen. Mogwai, Mono, 65daysofstatic, Explosions In The Sky, Godspeed, etc. De uitvinders van dit genre zijn nu zelf aan het woord. Het concert komt tot ongekende hoogten, waar zelfs de versie op de plaat van 16 jaar geleden het nakijken heeft. Strak en overtuigend spelen ze de nummers. De wisseling van sferen met de belichting is knap gedaan. Het nummer ‘For dinner’ wordt geweldig neergezet. Het titelloze nummer van hun enige single is en blijft een juweeltje. Wat een gecontroleerde energie straalt deze band uit. Maar gedurende het concert begin je toch iets te missen. Het is of de hele set, maar dan op een hele knappe manier, een coverset is geworden. Geen nieuwe wendingen of uitspattingen te bespeuren, maar te goed om vergane glorie te zijn. Om dan voor het laatste nummer met een “nieuw” nummer te eindigen heb je lef voor nodig, want dit heeft een averechts effect op de rest van de set. Het concert wordt na een uur en een kwartier met dit nieuwe nummer abrupt beëindigd, de zaal in vertwijfeling achterlatend. Alles wat overblijft is dat ze hun reputatie met dit concert hebben geprolongeerd voor diegene die ze nog nooit gezien heeft, maar laat Slint in godsnaam iets nieuws uitbrengen op ditzelfde of op een ander niveau, zodat we verder kunnen genieten.