Maar heel zelden breken Canadese acts wereldwijd door, of raken bekend in ons kikkerlandje. Om hun eigen product beter op de kaart te zetten, ging de Canadese ambassade een samenwerking aan met het Paard. Op 23 mei stonden twee Canadese paradepaardjes op het podium. De zaal is behoorlijk gevuld. Veel expat Canadezen zijn op de acts afgekomen. De ambassademensen hebben eind van de middag al kunnen genieten van een barbecue met muzikale voorproefjes van het optreden van Oh Susanna en Elliott Brood en kennelijk hebben die naar meer gesmaakt. Oh Susanna is een soloact van een singer-songwriter die haar sporen al verdiend heeft. Het eerste full-length album, ‘Oh Susanna’, kwam al in 2003 uit. Begin deze maand verscheen nummer twee, ‘Short stories’. En die titel omschrijft eigenlijk precies waar Suzie Ungerleider mee bezig is. Elk liedje is een kort verhaaltje over iets dat haar bezig houdt of heeft aangegrepen. Onderwerpen die dicht bij haar staan: gebeurtenissen uit haar jeugd, haar zusje, haar zoontje, vrienden van vroeger. Haar stem is een lust voor het oor. Er zit een prachtige countrysnik in. Normaal neemt ze nog drie bandleden mee, maar bij deze Europese tour staat ze alleen op het podium. Tijdens haar optreden is het doodstil in de zaal. Het publiek is meer dan bereid te luisteren. Hier staat een singer-songwriter van grote klasse. Zij ontroert met haar eenvoud, haar aangrijpende nummers. Enig minpuntje is haar wel erg simpele gitaarspel. Als je haar met band hoort op MySpace klinkt dat toch wat gevarieerder en is het country element ook sterker. Elliott Brood is uit heel ander hout gesneden. Alleen al de opstelling. Gebruikt drummer Stephen Pitkin nou echt gewoon een koffer als bass drum? En zijn dat orgelpedalen die gitarist Casey Laforet, op kousenvoeten, bedient? De band heeft sowieso iets met koffers, want naast hem staat een koffer met een effectenmachientje erop. Dat is het tweede wat opvalt aan deze band: effecten, sampletjes, ze zijn er niet vies van. De leadzanger, Mark Sasso, heeft drie instrumenten ter beschikking: een gitaar, een banjo en een ukelele. Dat laatste dingetje gebruikt hij maar in één liedje, trouwens. Hij heeft een stem die zich ergens ophoudt tussen Rod Stewart en Bruce Springsteen. Soms helder, soms behoorlijk gruizig. Over podiumpresentatie geen klachten. Het is een energiek trio. Casey Laforet zit op een stoel en wringt zich in allerlei bochten, alsof hij per se onder de microfoon moet blijven. Je denkt bijna dat hij wat spastisch is, maar als hij moet zingen, blijkt hij gelukkig keurig rechtop te kunnen zitten. Ook Stephen Pitkin zingt en brult een nootje mee. Elliott Brood maakt er een gezellig feestje van. Het is natuurlijk ook leuk om voor ‘eigen’ publiek, lees Canadees en ander Engelstalig publiek, te kunnen optreden. De mannen combineren de techniek met gewoon mooie, soms flink opzwepende liedjes, heel intens gezongen. Tegen het eind springt Casey Laforet de zaal in om met een paar dames uit het publiek een dansje te maken. Dit is een band die ervoor zorgt dat iedereen met een grote glimlach op zijn smoel de zaal verlaat. “We komen graag nog eens terug,” roept Sasso halverwege het optreden. Elliott Brood is van harte welkom, net als Oh Susanna.