Het heeft even geduurd maar de naam Mondo Leone staat de laatste tijd garant voor volle zalen. Op vrijdag 16 maart was zijn nieuwe programma ‘Hemel op aarde’ te bewonderen in de Grote Zaal van het Korzo Theater. Een uitverkocht huis voor een fijne avond vol mooie liedjes, schitterende filmpjes en ontwapende verhalen. Voordat het publiek goed en wel zit, zit Leon Giesen al klaar in het midden van het podium omringd door twee akoestische gitaren, een basgitaar, een elektrische gitaar, pedalen, een beeldscherm en wat nog meer. Het decor achter hem wordt opgevuld met drie grote schermen, waar straks de films en het beeld op te zien zullen zijn. Voordat Mondo Leone aan zijn gloednieuwe programma ‘Hemel op aarde’ wil beginnen warmt hij het publiek op met een oudje. “Deze week is het boekenweek en vorig jaar tijdens de boekenweek was er een project ‘Strips in Stereo’. Een aantal striptekenaars hadden hun favoriete Nederlandstalige liedje verstript, zo ook één liedje van mij!” Met enige trots slaat Leon een brug naar de boekenweek en ‘Strips in Stereo’, waarna ‘Naakt en kaal’ inzet. Op de schermen is het stripje van Joost Swarte te zien. Na deze proloog gaat dan langzaam ‘Hemel op aarde’ van start, maar niet voordat Mondo Leone’s eerbetoon aan het New Yorkse en Wereldberoemde Chelsea Hotel heeft geklonken. Leon legt uit waarom dit hotel zo bijzonder is. Grootheden uit de rock ’n roll geschiedenis beleefden hier hun finest hour. Bob Dylan woonde er een tijdje, Patti Smith kwam en ging, Jimi Hendrix hield hier zijn drugsfeestjes, Sid Vicious nam hier zijn overdosis en Leonard Cohen schreef de klassieke song ‘Chelsea hotel no. 2’. Leon meldt hierna dat in de documentaire ‘I’m your man’ over Cohen uit de doeken wordt gedaan dat dit nummer over Janis Joplin gaat. Toch heeft Leon niets gevoeld van dit alles tijdens zijn verblijf in dit legendarische hotel. Dan heeft Korzo wel kennis gemaakt met de wereld van Mondo Leone. Via persoonlijke verhalen tot klein geluk laat hij ons weten wat volgens hem de hemel op aarde is. Dit begon al vroeg, namelijk op zijn zestiende. Toen waren er vijf dingen belangrijk; sex, muziek, avontuur (algemeen), een motor en een tatoeage. Bij de laatste twee onderwerpen blijft hij een tijd hangen. Er wordt verteld over een motortrip naar Italië tijdens slecht weer. “Ik ben een mooi weer rijder”, laat Leon nog weten. Zijn verhaal over zijn ‘oldtimer’ Moto Guzzi California en een ontmoeting met een kenner werken op de lachspieren, evenals de bijna rock ’n roll ervaring in Dublin, waarbij Leon werd versierd door een mooie Ierse. Muzikaal en visueel is de film Spreeuwen waarbij Leon, ingetogen prachtige flageoletten uit zijn gitaar haalt. Dit verhaal wordt gevolgd door het verhaal over Auschwitz. Samen met zijn goede vriend en cameraman Marcel Prins maakte hij de film over de Spreeuwen en bezocht hij Auschwitz, waar Marcel’s opa in de oorlog is gedeporteerd. Een zwaar onderwerp wat Giesen op zijn manier bespreekt. Een stuk lichtvoetiger is het liedje wat hij heeft geschreven over zijn driejarig zoontje; ‘rijden met mijn zoontje van drie’, is de toepasselijke titel. Van een ander kaliber is de muziek en tekst die Giesen bij een filmpje van You Tube heeft gemaakt, waarop een man gratis knuffels uitdeelt. Aan het eind van het programma vertelt Leon Giesen nog even over de auditie bij Toontje Lager (een populaire band tijdens de eerste Nederlandstalige popgolf begin jaren tachtig) en zijn baswerk bij het folkpopduo Bright Blue Gorrila en hun album voor de Japanse markt. Waarbij de directeur van de platenmaatschappij vond dat ‘Banana in the Sky’ een goede cd-titel zou zijn. Hierna zou er een Japanse tournee inzitten, maar zoals altijd blijkt het bekende verhaal; “Ken je dat verhaal over die band die naar Japan ging? Nou, die gingen niet”. Tot slot wordt een jeugdzonde van Giesen uit de ouwe doos gehaald. Met een typisch jaren tachtig electropopdeuntje ala Yazoo doet hij uit de doeken dat hij van Boney M, Abba en KC and the Sunshine band heeft gehouden. Hiermee weet Giesen wel de zaal om zijn vinger te winden en doet nog twee toegiften zoals gepland. Als eerste ‘Symphonie in Groenten’, min of meer het vervolg op ‘Ravioli in Gis Mineur’, waarna een filmfragment van Bert Haanstra’s klassieker Alleman wordt vergezeld door nieuwe muziek van Mondo Leone. Op de schermen wordt het fragment over de Twist (tenslotte is Alleman uit 1962) getoond. Uiteraard werkt dit erg op de lachspieren. Wederom kunnen we na dit avondje Mondo Leone zeggen dat Giesens leven alles behalve saai is en zijn ontwapende manier van vertellen echt een stukje hemel op aarde is.