Het seizoen lijkt geopend en dus binnenkort in de Melkweg de meesters van de onvervalste rauwe hiphop. Je weet wel, van vroeger. Wat van vroeger komt is meestal goed. Pure melancholie. Politiek controversieel en één van de meest invloedrijke rapgroepen binnen het hiphopgenre. Ook wel bekend van de oorverdovende sirenes die het bijpassende, opstandige gevoel oproepen. Public Enemy dus, niet zonder reden ooit wel the black Sex Pistols genoemd. Hoe je daar als kaaskop tienermeisje van kon houden was een vraag die ik meerdere keren met een diepe zucht heb beantwoord. Hoe kun je van muziek houden die zo vrouwonvriendelijk is? Dat begrepen een hoop volwassenen niet. Ik was dertien en het kon me geen reet schelen waar ze het over hadden, Chuck D enzo. Van mij mocht het naast het omleggen van volledige politiekorpsen ook gaan over bitches, interesseert mij wat. Ik vond ze, rebels als ik was, onwijs gaaf. Feministen die vaak zelf niet bepaald aantrekkelijk waren vonden het in ieder geval niet ‘dope’, net als dat ze Pamela Anderson en Anna Nicole Smith in H&M ondergoed uit de bushokjes wilden trekken en versnipperen. Lynchen die goedkope vrouw die te koop loopt met haar vleeswarenafdeling. Laatstgenoemde is inmiddels als rottend kadaver ter aarde besteld. Dat krijg je ervan, wie niet horen wil moet voelen. Ook het devies van Flavor Flav’, bekend om zijn klok, maar bij de dames vooral beroemd om zijn taaie rechtse. Ze speelden in de Groenoordhallen in Leiden, ergens eind jaren ’80. Ik mocht er graag rondslenteren als er weer eens een grote act kwam optreden. Iron Maiden, Slayer en Queen stonden bijna in mijn achtertuin. Zo ook die grote boze negers van Public Enemy. Was een hele toestand. Kende ze alleen van cassettebandjes. Ik erheen op mijn grote Adidassen en een fluorescerende zweetband om met daarop het bekende doelwit van de rapcrew. Buiten heb ik er ademloos naar geluisterd en gehiphopt met wat andere randgroepjongeren die ik kende van de vrijdagmiddag-hiphop-soos. Het ging alles te boven wat ik tot nu toe gehoord had op het hiphopvlak. Jaren later stonden ze op Lowlands en besloot de posse groupie te worden van Hilton en mijzelf. Dravend kwamen ze het veld over na de show, waarschijnlijk aangetrokken door het kittige roze. Amicaal gearmd strompelden we het veld over en zongen we hits van Destiny’s Child. Een kwartier later ongeveer was ik het al zat. Waren hun teksten nog vrouwonvriendelijk, respectloze losse handjes bleken nog vervelender. Een briljant idee kreeg ik. Ik wist een act waar we heen moesten, zouden ze vast opzouten. Dimmu Borgir. De heren PE hielden echter stand ondanks het gegrunt. Met vingers in hun oren weliswaar en dat scheelde toch al weer. Klaar was ik ermee. Netjes op de bus naar Amsterdam gezet. Leuk verhaal voor later. Zit hoe dan ook weer in de oldschool hiphopvibe. Vorige week daarom nog even buurten in de Melkweg bij Just Ice en T la Rock. Was al gekrabbeld of ik ook nog kwam. Gelijk op inspringen, moest ik bij zijn. Bij binnenkomen gelijk een mooi sfeertje. 95% mannen, meer testosteron dan zuurstof om in te ademen in de oude zaal. Dikke grijns van vriendin Hilton. Voelde zich als een carnavallende Brabo in een feestwinkel. Hing alweer opgetogen aan een petje met coole sportjas. Geen omkijken meer naar. Lekkere ambiance weer, dat moet gezegd. Geen 'da bomb' of 'the shizzle'-coole, hippe sh*t met dikke Patta's aan je poten. In Amsterdam kan dat allemaal. Met zijn allen zelfde legging, kicks en MallePietje-Bimbo-haar. Lekker gek creatief en urban doen, stuk voor stuk stylistes. Sfeer gelijk omgelegd. Vrouwen kunnen dat. Maar die waren er dus juist niet. Vanavond alleen rauw manvolk. Oldschool hiphopfeestjes met een extra toegevoegde waarde. Hier één grote verbroedering, dat voelde je gewoon meteen. Liefde voor de muziek in een ongekende 'terug in de tijd'-extase. 'Pull up' brullen en hops, daar gooide die Just Ice alweer zo'n gouwe ouwe verbogen vinyl op zijn tafel. Dertigers die zich in de menigte proberen op te dringen om een T-shirt of handtekening te kunnen bemachtigen. Hilarisch. Ik bedoel, we hebben het hier over mannen. Normaal gesproken zijn het de dames die door het manvolk smakelijk worden uitgelachen en gestraft om hun hysterische hebzucht. Maar kijk dit eens, de man in zijn natuurlijke habitat. 'T is alsof het nooit anders is geweest. Het juiste gevoel krijg je erbij met de film 300 in je achterhoofd. Ik stond erbij en keer ernaar. Prachtig ding, die oldschool hiphopscene. Komen allemaal weer terug, die posses. Zo onuitroeibaar als the Rolling Stones en ook zeer verdienstelijk. Public Enemy nu al op een 20 Year Anniversary Tour met vlijmscherpe albums op naam als ‘It takes a nation of millions to hold us back’ en ‘Fear of a black planet’. Met de crew veilig op het podium ga ik achterin de zaal onbezorgd genieten van alle klassiekers. Fight the Power, yessss!