Tekst: Cok Jouvenaar (Marc Ford, Kim Wilde), Yasmine Boer (Beef, Mau Mau, Israel Vibration) en Peisam Tsang (Nneka) Foto's: Maaike van Grol (Beef, Mau Mau, Israel Vibration), Eef te Pas (Nneka, Marc Ford) en Ron van Varik (Kim Wilde) Parkpop 2007 zal, net als de editie van 2006 de boeken ingaan als één van de allernatste. Ondanks het barslechte weer kwamen er toch 175.000 mensen naar het Haagse Zuiderpark. Deze enthousiastelingen kregen dan ook een programma voorgeschoteld met 'voor elk wat wils'. De grote trekker was jaren '80 popicoon Kim Wilde. Muzikale hoogtepunten waren ondermeer The Frames, Johan en de Noorse Maria Mena. Als aftrapper op het Staedion podium begint Beef met een groovy intro die je met hooggespannen verwachtingen naar de opening van de act leidt. De verwachtingen worden meer dan waar gemaakt als de Eindhovense band daarna spettert met Mindset, waar de ska danspasjes uit de kast worden gehaald. Ondanks de eeuwige regen heeft het publiek er zin in en is het bij Beef lekker druk. De parapluutjes gaan op ritmische bewegingen mee met het nummer Memory fast forward en met de laid back Late night sessions houd je er nog een zonnig gevoel aan over. Naast de bekende nummers die worden gespeeld zijn de heren van Beef bezig met een nieuw album en krijgen we alvast een voorproefje met The new original en Justified, waar Bram Wouters (zang en gitaar) meezingt met de leadzanger Pieter Both. Hier bewijzen ze weer dat echte reggae niet alleen uit Jamaica uit de pan getoverd hoeft te worden. Drummer Jonas Filtenborg (Leona) drumt vandaag mee met Beef en de special request horns met Jan van Duikeren (trompet), Louk Boudestein (trombone) en Guido Nijs (tenor sax) mochten ook niet ontbreken. Ondanks dat de zomer ver te zoeken is in het Haagse Zuiderpark, weet Mau Mau er toch een tropisch tintje aan te geven. Deze Italiaanse wereldmuziekband weten de menigte flink op te zwepen met hun up-tempo ritmes. Wanneer Faboi Barovero een meeslepende intro geeft op het accordeon en Luca Morino (zang, gitaar) vertelt dat het paradijs niet alleen daarboven is, maar hier op de aarde en de band begint te spelen, ben je bekeerd. Bij het nummer Venus numerera worden we vervoerd naar een zwoele avond, die met dank aan de trompettist Arnik Guerra het zelfs nog een salsa feeling krijgt. Met Sunche pedra laat Luca zien dat hij een echte vent is, door te zeggen dat er zolang is gevochten voor gelijke rechten voor mannen en vrouwen, maar dat het eigenlijk op neerkomt dat vrouwen toch veel beter zijn dan mannen, nietwaar? Tot slot geeft, de oorspronkelijk uit Kameroen afkomstige, Bienvenu Tate Nsongan (percussie, zang) een opzwepende percussie soloperformance op het nummer A loste faro. Terwijl Family Stand nog bezig is op Green stage, maakt Nneka zich op voor het optreden op Yellow Stage. Willem Venema, ex-Mojo, loopt druk heen en weer met een krukje, waar de in Hamburg residerende Nigeriaanse zangeres Nneka Egbuna straks plaats zal nemen als zij al zittend gitaar zal spelen en zingen. Ondanks het slechte weer, hebben de bandleden er zichtbaar zin in. De drummer zit dikwijls breed grijnzend achter zijn kit. Uiteraard is soulmate dj Farhot ook weer mee. Samen met hem is zij de basis van Nneka: hiphop, soul en reggae vermengt met beats en scratches en nu omringd met een heuse band. Dj Farhot is ditmaal een stuk beter te horen; eerder deed Nneka ook al een optreden op de Haagse BinneNach. De verrassing van de avond toen. Ook vandaag op Parkpop maakt Nneka een goede indruk. Met haar warme, ietwat gehaaste, soulvolle stem verwarmt ze het verregende publiek. Ze heeft een boodschap uit te dragen en doet dat met veel passie. Onder meer Confession, Beautiful en Lost souls worden ten gehore gebracht. Rond het avondeten mag Marc Ford het Staedion podium betreden. Op dat moment komt de regen echt met bakken uit de hemel. Slechts de diehards hebben een plek vooraan het podium bemachtigd. Misschien door het slechte weer en hierdoor de lauwe reacties van het Parkpoppubliek weet Marc Ford niet te overtuigen. Samen met zijn drie medemuzikanten komt zijn optreden mager en kil over. Muzikaal is het allemaal niet verkeerd en doet het veel denken aan de southern rock uit de jaren zeventig en Neil Young in het bijzonder. Tijdens het gehele optreden zoekt Ford nauwelijks contact met zijn publiek of met zijn muzikanten. Hierdoor krijgt het optreden iets van een lauw achtergrondmuziekje. Het lijkt erop dat deze Amerikaan zich er met een Jantje van Leiden er van af maakt. Als de twee Jamaicaanse oudgedienden Cecil Spence (Skelly) en Lacelle Bulgin (Wiss) het podium oplopen op krukken met dreadlocks waar geen eind aan komt, dwingen deze rastafari's onmiddellijk respect af. Israel Vibrations combineert zijn traditionele rootsreggae met reggae trends van recenter datum zoals dancehall en dub. Zoals bij elk goede reggaeformatie was 'the positive vibration' duidelijk voelbaar. Met hun geïnspireerde teksten en toegewijde songs, blijven zij garant staan voor Jamaicaanse rootsreggae van de zuiverste soort. De muziek wordt afgewisseld door rustige tunes, waardoor de sfeer erg relaxed wordt. Het is stampens vol en stilstaan is onmogelijk. En als je niet wist hoe je hierop moest dansen, dan had je een mooi voorbeeld aan de twee achtergrondzangeressen. De reggaeband weet de nummers met veel gevoel, plezier en passie te brengen. Je had alleen al genoeg aan de expressie van hun gezichten om te weten waar het over gaat. Kortom, Israel Vibration keeps on feelin irie! Parkpop lijkt patent te hebben op artiesten van vergane glorie. Acht jaar geleden mocht Blondie acte de presence geven en dit jaar moeten we het doen met Kim Wilde. Deze mevrouw Wilde maakt alle verwachtingen waar, maar de verwachtingen waren dan ook dat het optreden ronduit slecht zou zijn. Haar naam mag dan Wilde zijn, er valt niets wilds meer te ontdekken aan deze veertiger. In Engeland presenteert ze een tuinprogramma en misschien moet ze het daar gewoon bij laten. Op deze leeftijd jezelf nog in een sexy outfit hijsen is heel eerlijk gezegd te treurig om naar te kijken. Je zou bijna niet meer geloven dat Kim Wilde vijfentwintig jaar geleden nog de natte droom was van elke tienerjongen. Daarnaast was de setlist zo vlak en voorspel als maar kan. Van tevoren kon men weten dat de setlist zo bestaan uit de hits View from a bridge, Never trust a stranger, Cambodia, Chequered love en You came en kon men er vergif op innemen dat Kids in America de toegift zou zijn. The Frames zou een betere afsluiter zijn geweest en verdiende dit eigenlijk ook. Kim Wilde kon alleen maar teren op oude roem.