Nieuw op Kaderock is de HaagWonen tent, waar de nadruk ligt op singer-songwriters. Helaas ligt de tent op geringe afstand van het buitenpodium, waardoor de akoestische optredens regelmatig overstemd worden door het gitaargeweld. Jammer van de leuke programmering op dit podium met o.a. Vanself, Katbite, Tino en EON. Tekst: Ferry Bovet (Marne & Erik), Vico Sneep (Den Haag Songwriters Guild) en Tino van Leeuwen (Vanself) Foto’s: Ferry Bovet (Marne & Erik), Vico Sneep (Den Haag Songwriters Guild) In de HaagWonen tent heerst een gemoedelijk sfeertje. Marne & Erik, dat zijn Marne Miesen en Erik Schurman. Deze laatste gitarist/producer behoeft in de Haagse popscene nauwelijks introductie. Marne misschien wel, al is hij al jaren vrijwel dagelijks op televisie (Nederland 3) in de serie Topstars. Daarnaast zit hij in het musicalcircuit en zal volgend seizoen aantreden in Hair. Op zang en gitaar brengt het duo een reeks bekende covers, die voor elk publiek goed te behappen zijn. ‘Faith’ van George Michael, ‘Take on me’ van A-Ha, maar ook Haagse krakers als ‘Another 45 miles to go’ van Golden Earring en ‘Rain down on me’ van Kane komen akoestisch voorbij. ‘Daar gaat ze’ van Clouseau is wel een beetje een vreemde eend in de bijt, maar jong en oud geniet. Tussen 17:00 en 19:00 heeft het Den Haag Songwriters Guild de programmering verzorgt. Het singer-songwritersblok begint met EON uit Utrecht. Het singer-songwritergehalte bij deze band is te vinden bij de zanger en de gitarist. Ze spelen als vijfkoppige band en beginnen erg goed. Naarmate het optreden vordert, begrijp je ook meer wat ze willen. De muziek bevat postrock invloeden en raakvlakken met Jamie Lidell. De soul- en funkachtige feel geeft de band net dat randje waardoor het interessant blijft. Een band waar we misschien meer van gaan horen. Leine is een dame met alleen gitaar. Ze komt op met een bloem vastgezet aan haar gitaarband. Deze bloem representeert haar muziek goed, omdat ze zeer lieve en rustige liedjes speelt die bij haar timide uitstraling past. Ze zingt zacht, maar met emotie en overgave. Zelfs als je haar ziet denk je dat ze huilt bij het zingen. Helaas begint op een gegeven moment The Alley Cats op het buitenpodium, waardoor ze bijna onverstaanbaar wordt. Ontzettend zonde. Stanislaw Tremor is een trio waarbij je denkt: “Apart!?”. Poëtische verhalen ondersteunt met gitaar en bas. Ook een laptop komt eraan te pas om de muziek van beats te voorzien. De zanger steelt de show met zijn aparte verschijning en manier van zingen. Met behulp van een compleet papierwerk leest hij zijn gedichten voor en de manier waarop hij af en toe (op hilarische wijze) kijkt naar zijn bandleden is leuk om naar te kijken. De verhalen en de muziek zijn apart, maar moeten misschien iets meer uitgewerkt worden. Tino speelt na Stanislaw Tremor. Tino’s muziek is, zo hoor je direct, autobiografisch. Het zijn ook goede liedjes. Alleen moet Tino meer letten op zijn uitspraak, anders komen de teksten af en toe knullig over. Bij bepaalde nummers ondersteunt Niels Zeven hem met toetsen. Kanttekening was dat het keyboardgeluid de gitaar en zang bijna wegdrukte. Op een gegeven moment wordt Tino plots gewaarschuwd dat dit het laatste nummer is, waardoor de set erg kort wordt. Tino weet desondanks een aantal mensen in het publiek te raken, waardoor hij er toch weer fans erbij heeft gekregen. Als laatste bij de Songwriters Guild is Katbite aan de beurt. De line-up is anders dan normaal. De drummer speelt op een Caja, een Peruaanse trommelkist. Ook speelt frontvrouw Kat Leese naast gitaar ook op piano. In de tweede helft van de set komt de bassist erbij. Het zijn goede liedjes in een typische Katbite vorm gegoten. Soms wordt er wel te moeilijk gespeeld waardoor de liedjes sneuvelen. Dat is erg jammer, maar het speelplezier straalt ervan af en weten ze het publiek goed te vermaken. Ondanks de zeer rommelige opbouw en de uitloop van meer dan een uur is het singer-songwriters blok toch een succes en een fijne afwisseling op het gitaargeweld op de andere podia. De vijfkoppige band Vanself speelt op het HaagWonen podium twee sets. Hun stijl: akoestische hiphop. Tja, wat moet je daar dan van verwachten? Eens kijken wat de heren op het podium doen. Het wordt al snel duidelijk dat Vanself een geheel geïmproviseerde set speelt. Thema’s die voorbijkomen zijn bijvoorbeeld ‘Kliklaminaat’ en ‘De trekpop’. Heel grappig allemaal, om de jongemannen - waarvan een groot deel bekend is van het jamcircuit - zo bezig te zien. Er wordt tekstueel lol getrapt en dat kan het publiek goed waarderen. Het jazzy/funky sausje dat over de muziek heen gegoten is, doet een klein jongetje zelfs helemaal uit zijn dak gaan. Het is een leuk optreden, maar neem Vanself vooral niet te serieus!