Een podium is de naam poptempel pas waardig als er met enige regelmaat bijzondere concerten en legendarische momenten plaatsvinden. In de illustere rij namen van U2, Pearl Jam, Smashing Pumpkins, Mick Jagger en Prince, die in het verleden op het Paard podium stonden, hoort The Cult bijna thuis. Het lukt de programmeurs van het Paard van Troje de laatste tijd gelukkig weer steeds vaker grote en legendarische namen naar Den Haag te halen. Ooit begonnen als donkere gothic wave band The (Southern) Death Cult, en uitgegroeid tot een rockgrootheid van wereldformaat. Van die donkere kant valt bij de huidige The Cult weinig meer te vinden. Het publiek in de uitverkochte zaal bestaat grotendeels uit dertigers en veertigers die ongetwijfeld fan waren in de glorietijd van The Cult toen ‘She sells sanctuary’ en ‘Wild flower’ in de hitlijsten stonden. Er valt geen vleermuis of cybergothic te ontdekken in het publiek. De band start overtuigend en het geluid staat meteen als een huis. Ian Astbury heeft niet meer dat lange zwarte haar en is gekleed in een eenvoudige podiumoutfit. Gitarist Billy Duffy heeft nog steeds hetzelfde haar, een strak in de gel staand grijs/wit wavekapsel en een stoere rocker uitstraling. De twee zijn de spil van The Cult. De “begeleidingsband”, bestaande uit een drummer, bassist en gitarist, bestaat niet uit de oorspronkelijke leden, maar geven de band een zeer stevig en strak fundament. Openingsnummers ‘Fire women’, ‘The witch’, ‘Little devil’ hebben de tand des tijd ruimschoots doorstaan en brengen de zaal gelijk in extase. Want rocken kan The Cult nog steeds. Ian Astbury is goed geluimd en spreekt veelvuldig het publiek toe met persoonlijke notes. Als twee bezoekers nogal ruw tegen elkaar opduwen, spreekt hij deze opvoedend toe en deelt mee dat hij aan zijn eigen twee zoons moet denken, die hij thuis ook altijd uit elkaar moet trekken. De heren zijn ouder en wijzer geworden. Ze drinken water en er valt geen druppel alcohol te bespeuren op het podium. Het optreden in het Paard is volgens Astbury een perfecte “intieme” repetitie voor het voorprogramma dat de band de dag erna speelt bij The Who in Ahoy Rotterdam. Opvallend is hoe sterk de oudere nummers zijn uit de tijd van succesalbums ‘Love’ en ‘Sonic temple’, maar daarentegen zijn de nieuwe nummers van de in september uitkomende nieuwe plaat minder pakkend en vrij recht toe recht aan. Doordat de band magistraal strak speelt en het geluid perfect is, gaan toch ook de nieuwe nummers er goed in. Tijdens de golden oldies als ‘Sweet soul sister’ duikt het publiek vol overgave in de massa der herkenbaarheid. Pogingen tot stagediven worden door de security steevast de kop in gedrukt, maar aan het eind van de set gaat het dak er gewoonweg af en explodeert de zaal tijdens het uptempo slot van het laatste nummer ‘Soul asylum’ afkomstig van het album ‘Sonic temple’. Het publiek krijgt na veel geschreeuw een toegift van drie nummers waarbij het dak er compleet afgaat als ‘She sells sanctuary’ gespeelt wordt. Na wat handjes geschud te hebben verdwijnt de band zichtbaar voldaan de kleedkamers in. Het Paard van Troje is weer een bijna legendarisch optreden rijker.