Gabriel Rios, vooral bekend van het nummer Broad daylight, werd geboren in Puerto Rico. Na zijn middelbare school is hij naar België verhuisd om bij zijn vriendin te wonen. In Gent heeft hij de kunstacademie gedaan, maar koos er toch voor om singer-songwriter te worden. Zijn eerste album Ghostboy was een groot succes in de Benelux. Met de komst van zijn nieuwe album Angelhead staat Gabriel Rios op zondag 17 mei, vaderdag, in de grote zaal van het Paard. Alhoewel van het vaderdaggevoel weinig is te merken, daar het overgrote deel van het publiek uit vrouwen bestaat. Voor het optreden van Gabriel Rios begint, is er enige twijfel of er een voorprogramma is. Als het inmiddels half negen is geweest, lijkt dit niet meer te gebeuren. De lichttechnici zijn ook nog bezig met het afstellen van de lampen op het podium. Om een uurtje of negen is het zover en begint de band met het nummer The boy outside, dat toevalligerwijs ook het eerste nummer van het nieuwe album is. Het is een onverwacht stevige binnenkomst, maar niet onprettig. Zodra Gabriel het podium opkomt, is het eerste vrouwengegil al te horen. Nu de kop er af is, wordt er al meteen wat rustiger ingezet met, één van de mindere nummers van de avond, Common cold. Gabriel probeert het publiek mee te krijgen, maar krijgt zelfs weinig respons op een simpele vraag als: Hoe voelen jullie je? Na het nummer wordt er weer wel gegild. Vervolgens worden er twee nummers van het eerste album gespeeld; het verschil is duidelijk merkbaar. Het publiek begint te dansen en de muzikanten op het podium beginnen ook meer te lachen. Vooral de drummer en de percussionisten hebben lol. De bassist en de gitarist staan een beetje op een eiland. Bij het nummer Las cavaleras vraagt Gabriel of iemand weet wat dat betekend. “Skull” wordt er geroepen uit het publiek. “Kom je uit Puerto Rico?” “Nee, Equador!” “Ja, in het midden van de wereld, daar gebeurt het! Het nummer gaat dus over een jongen die overal schedels in ziet. Maar uiteindelijk maakt het niet uit, want de doodshoofden doen hem geen kwaad.” De gitarist kijkt in de richting van de zanger, waarop Gabriel zegt: “Als hij zo kijkt, dan vindt hij dat ik teveel praat. Daarom praat de band ook niet meer met me. Willen jullie mijn vrienden worden?” De laatste single, Angelhead, wordt op een mooie manier uitgevoerd. Dan breekt er een minder deel aan in de set, vier nieuwe nummers. Ze hebben het allemaal net niet. Het klinkt iets te poppy. Ook de band lijkt er minder van te genieten en de zang van Gabriel komt ook niet tot zijn recht. Die schiet hier zelfs te kort. Bij For the wolves laat Gabriel het publiek meeklappen, maar ook dit is niet echt overtuigend. Daarna volgen wat oudere nummers en dat blijkt toch beter te werken. Na Carlito mag er dan eindelijk meegezongen worden. De intro van Broad daylight wordt ingezet, maar helaas valt ook dit nummer wat tegen. Het lijkt meer op een verplichting dan dat er muziek wordt gemaakt. Het nummer is zo minimaal dat het direct opvalt dat er weinig wordt genoten door de band. Het publiek zingt daarentegen gewoon vrolijk mee, want het blijft een mooi nummer. De meer Latijns-Amerikaanse liedjes worden vervolgd en het publiek is weer aan het dansen. De bassist geniet zichtbaar bij het dansbare en hardere repertoire, bij de rustigere stukken waar hij minder speelt, oogt hij saaier. De gitarist speelt aanvullende gitaarriedeltjes met Santana-achtige uitbraken. De drummer kan zowel rocken als swingen en de percussionisten zorgen ervoor dat er gedanst kan worden. De vriendin van Gabriel, één van de percussionisten, doet ook tweede zang en dit is zeker een goede aanvulling. De toetsenist speelt salsapartijen en versterkt de akkoorden die Gabriel op zijn gitaar speelt. Op het moment dat de frontman het laatste nummer aankondigt, komt er een massaal nee-geroep vanuit het publiek. Gabriel belooft daarop dat het een vet laatste nummer wordt. Deze loopt stiekem over in een halve toegift. De helft van de band gaat van het podium en Gabriel blijft over met zijn vriendin en de toetsenist. Wish wordt ten gehore gebracht, een gevoelig en rustig nummer dat dit keer wel past. Ook deze drie verlaten het podium en na enig applaus komt de band terug en worden er nog twee toegiften gespeeld. Over het algemeen is dit een goed optreden, alleen jammer dat de zaal niet echt los is gegaan. Dat heeft misschien te maken met de rare opbouw van de set. Met een commercieel middenstuk dat niet echt aanslaat. De typische Latijns-Amerikaanse muziek past Gabriel Rios toch het best. Hoe goed Gabriel ook zijn best doet, hij krijgt het publiek niet mee. Ondanks zijn grapjes en pogingen om de menigte erbij te betrekken.