Vorige week, relaxed onderuit in het warme zand van een Portugees strand, las ik een redactioneel stuk van de hoofdredactrice van, in mijn ogen, één van de belangrijkste modemagazines van Nederland. Het thema van deze maand was muziek. Het schudde me gelijk wakker uit mijn diep tevreden roes van zon, zout en alcohol. Ik schoot overeind. Deze dame durfde te beweren dat vrouwen minder verstand van muziek zouden hebben dan mannen. Na het uitlezen van haar stuk, kon ik in haar geval direct beamen dat dat waar was. Op haar persoon was deze stelling duidelijk van toepassing. De vrouw in kwestie ontleent haar muzikale kennis en collectie puur aan de mannen waar ze ooit relaties mee had. Meer verstand van mode dan van muziek en dan ook nog kortzichtig, gezien deze twee onderwerpen bijna niet zonder elkaar bestaan in de hedendaagse cultuur. Enfin, het komt erop neer dat zij van elke partner weer wat nieuws leerde, muzikaal gezien. Dan ving ze bij zo’n vriendje een leuke sound op en besloot die dan maar te adopteren. Andersom gelde de regel niet kennelijk. Haar ex-vriendjes vormen voor haar een connectie met bepaalde bands en ze creëert op die manier haar eigen exen soundtrack. Zo verschrikkelijk niet van deze tijd. Ik herken het heus. Muziek verbindt, doet denken aan situaties en personen en haalt goede dan wel slechte herinneringen feilloos boven. Maar een eigen mening en, daaruit voortvloeiend, een eigen persoonlijkheid ontwikkelen gaat verder dan het weten te combineren van een leuk jurkje met een paar schoenen. Was ze dan zelf nooit nieuwsgierig? Misschien nam ik het artikel ietwat persoonlijk op maar wat wil je? Het uitwisselen van muziekkennis daarentegen is een leuk en eerlijk proces waarin zowel man als vrouw kunnen uitblinken. Zo pikte ik diezelfde avond op een terras aan The Strip van idyllisch Albufeira weer eens wat gouden tips op van een Engelsman. En hij van mij. We deden beiden goede zaken, muziek en alcohol verbroederen nu eenmaal. Ik vergat zelfs even naar de hilarische parade van opgedofte Engelse meisjes te kijken, de reden waarom ik op die A locatie was neergestreken. Als het over muziek gaat, vergeet je de rest al snel. Met Akon -kan iemand die man stoppen?-, Beyoncé & Shakira en 50 Cent op de achtergrond raakten we verwikkeld in een soms felle discussie over wie wel en wie niet. De Portugese Ricky Martin, by the name of Tony Carreira in ieder geval niet. Ha! En of hij onder de indruk was van de kennis die ik daar nonchalant uit mijn mouw schudde. Dezelfde nacht lag de Q al voor mijn kamerdeur inclusief een begeleidend briefje met een lijst bands waarvan hij hoopte dat die op mijn smaak zouden aansluiten en de vraag mijn voorkeuren via email kenbaar te maken. Ik bedoel maar, hoe kun je zoiets zeggen? Niet alleen zijn vrouwen vaak net zo goed op de hoogte, maar het is ook en vooral de vrouw die rebelleert in de muziekcultuur. Black Cracker van Bunny Rabbit, die shockeert met een -kan niet anders dan ironisch bedoelde- tatoeage van een hakenkruis op haar onderarm. Amy Winehouse die al rondzwalkend vechtpartijen veroorzaakt in Londense pubs. Fat, feminist, lesbian Beth Ditto met haar bejubelde stijl die provocatief rondslingert met haar vetkwabben. Meisjes zijn rock ‘n roll. Ze doen het beter dan hun mannelijke equivalenten tegenwoordig, op wat slaapverwekkende verhalen van Pete Doherty na. Pete verveelt, flikt steeds hetzelfde kunstje als een hondje dat voor de zoveelste keer gaat zitten en een pootje geeft. In Nederland is het niet veel beter. Hier moeten we het maar doen met het erfgoed van een André en een Herman. In levende lijven waren ze soms nog wel goed voor een hilarisch of, vaker sneu, dagvers verhaal maar dood is dood en dan valt er toch weinig meer te rock ‘n rollen. Jan Smit is wat ons rest in bekend Nederland. Een relatieve rebel. Doet het met oudere vrouwen en vervolgens met de meest begeerde vrouw van Nederland, volgens FHM dan. Nee dan een Britney Spears, ultieme koningin van het vuige. Scheert na een scheiding en geboorte van de volgende zoon gewoon haar poppenkop kaal, laat in diezelfde aan waanzin grenzende toestand nog wat tatoeages op haar nog uitgezakte buik inkten en besluit terstond om nooit meer slipjes te dragen onder een minirok en voortaan wijdbeens uit auto’s te stappen. Vervolgens plant ze een comeback, playbackt de show opvallend aan elkaar, schrijft haar fans brieven van 2000 woorden, kotst aangrenzend een herentoilet onder om tot slot afgevoerd te worden door haar begeleiders. En zo zijn er hopen chicks die het flikken, de rebel uithangen, soms met rehab tot gevolg. Eetstoornissen, een goed met dope en alcohol gevulde it-bag nonchalant bungelend aan de arm en op de valreep nog even een poepsjieke bak crashen tegen een willekeurige boom. Niet alleen de zoete gezichtjes, waar vaak een hoop brutaliteit achter schuil gaat, maar ook een Elle - love her or hate her- Bandita die met haar ongeschoren oksels, in your face, voor opschudding zorgt. Het zijn maar een paar willekeurige voorbeelden van een wereld vol provocerende meisjes. Meisjes rocken hard en op zo’n natuurlijke wijze dat je denkt dat het nooit anders geweest is. Deze column draag ik op aan al die meisjes. Meisjes die van muziek houden, zelf muziek maken. Queen Bee’s die rocken en rollen. Concerttip: 27 juni, The Gossip met frontvrouw Beth Ditto. Melkweg.