Zelden of nooit was het zo vol op een dinsdagavond in de Papestraat. Op dinsdagavond 12 juni was het een drukte van jewelste in het centrum van het hofkwartier. Eén van de meest eigenwijze kroegen van Den Haag vierde haar zilveren jubileum. Lokaal Vredebreuk bestond op de kop af precies 25 jaar. Reden voor een groot feest met vette muziek en liters bier natuurlijk. Bij de naam van Lokaal Vredebreuk gaat bij de meeste muzikanten wel een belletje rinkelen. Vaak worden de eerste stappen met een band gezet in het gezelligste keldertje van de Papestraat. De leus "talent moet ergens beginnen" geldt zeker voor dit podium. Veel Haagse acts, die later hun sporen in de muziek wel verdienden, zijn hier begonnen. Enkele namen uit een roemrijk verleden zijn Suburbs, Nojoke (met Leo Gstrein), Black Heart Betty, Grof Geschut en uiteraard Smutfish. Zij werden groot op dit kleine podium. Vanavond staat er een gelegenheidsformatie op het podium. The Local Hero's All Stars band met Klaus Kuiper van het Korzo Theater op accordeon, Hans van The Alley Cats op pedalsteel, zangeres Sarah Ockhuysen en andere ex-leden van Nachwach. Het repertoire bestaat uit covers en onvervalst bluesmateriaal, zoals een bloedstollende versie van I Put a spell on you van Screamin' Jay Hawkins, Hootchie Coochie man van Muddy Waters en O Mary don't you wheep, een traditionele Amerikaanse folksong bekend van Pete Seeger. Het overgrote deel van het publiek zijn stamgasten van de het JP Blueslokaal op de donderdagavond. De bluesavond is inmiddels zo populair dat bluesliefhebber uit heel Nederland de naam van JP Blueslokaal kennen. Tijdens de pauzes van de band verzorgt dj Big Fatzo de muziek. Het publiek is zo enthousiast dat het voortdurend de voetjes van de vloer laat gaan. Dj Big Fatzo springt hier slim op in en speelt de ene danskraker na de andere en laat mensen genieten van de platen uit vervlogen tijden. In de loop der jaren zijn veel Haagse muzikanten Lokaal Vredebreuk tot hun stamkroeg gaan rekenen. Jelmer van Stud Muffins en Sham van N.A.O.P. stonden hier ooit achter de bar om bier te tappen. Ook tijdens het zilveren jubileum was het struikelen over muzikaal Den Haag; Rob en Dick van Smutfish, Femke Japing, Richie van The Alley Cats, leden van Typisch Haags, Radio Tonka, Rob Sprinkhuizen (o.a.: Rik en Ik en Hussen), Frank van den Bos van de Kift, Hugo (Remmelt, Muus & Femke), Matty Ros (Langweiligkeit), Dido Smit (ooit manager van Vengeance, Diesel en Easy Meat) en zelfs Leo Gstrein komt met zijn hele band binnenvallen na een oefensessie in het HPC. Onder het publiek is ook Jan Pet. "Zeker weet ik het niet, maar ik kom hier toch wel 22 jaar. Er was altijd al live muziek." Jan Pet is de man achter JP Blueslokaal en met enige trots vertelt hij dat bands uit heel Nederland in de rij staan om hier te mogen spelen. "In het begin moest ik mijn best doen om acts te krijgen, nu zit ik al tot december vol. Afgelopen mei bestond Blueslokaal vijf jaar." Matty Ros van Langweiligkeit heeft aan Jan Pet heeft gevraagd om tijdens Langweiligkeit een paar vette bluesavonden neer te zetten. "Dit gaat Langweiligkeitblues heten. Matty heeft mij hiervoor benaderd en daar ben ik erg trots op." Jan is ook trots op het feit dat de laatste tijd zelfs buitenlandse acts de weg naar dit blueskeldertje weten te vinden. "John Primer van de Muddy Waters band speelt hier ieder jaar. Zo zijn die gasten begonnen! Door mijn connecties in de blueswereld komen die gasten hier graag spelen. Mijn ultieme droom is dat dit net zo'n naam krijgt als bijvoorbeeld Paradiso, waardoor buitenlandse bluesacts hier graag willen spelen. Als je hier niet gespeeld hebt ben je er niet geweest, moet er gezegd worden". Terwijl Hugo Remmelt met de band de Rolling Stones klassieker It's all over now meezingt treffen we de twee eigenaren aan: Ellie ten Have en Dries Hoogenraad. Het tweetal straalt en krijgt van de bezoekers bloemen, flessen wijn, cadeautjes en dikke klapzoenen. Dat Ellie en Dries de vijfentwintig jaar hebben gehaald mag een klein wonder heten. Ruim drie jaar geleden liet Ellie zich op 3VOOR12 Den Haag uit over het feit dat Lokaal Vredebreuk misschien zijn langste tijd wel had gehad. De zaken gingen slecht, de horeca liep terug, de jongeren zoeken hun heil anders en de kosten waren te hoog. Maar hoe gaat het nu dan met Vredebreuk willen we weten? Ellie: "Eigenlijk hetzelfde. Nog steeds niet goed, niets voor niets heb ik een baan erbij." "Maar toch is er hoop!", zegt Dries. "De zomer van 2004 was rampzalig. Toen hebben we echt overwogen om de handdoek in de ring te gooien. Ook vorig jaar hebben we een flinke financiële knauw gekregen met het kelderbier. Om over de kosten van de Buma en de Sena maar te zwijgen. Wat ook meespeelt is dat het publiek ouder wordt. Boven je veertigste ga je niet meer vier keer in de week in een kroeg staan. De jonge aanwas is moeilijk aan te spreken. Wij hebben een eigen karakter en dat past niet bij iedereen. Maar daar zijn wij wel trots op!" Dries is sinds dertien jaar de compagnon van Ellie. "Ik was zwanger van mijn tweede dochter, Koosje, en er moest iets gebeuren. De tent liep toen goed maar ik moest of iemand erbij halen of ermee stoppen. Wij waren al jaren bevriend en Dries had op dat moment een uitkering. Hij wist snel zijn papieren te halen en sindsdien runnen we samen de zaak." laat Ellie weten. Dries vervolgt: "Waar we erg veel last van gehad hebben zijn de woensdagavonden in het Paardcafé. Toen zijn bij ons de woensdagavonden een zachte dood gestorven." Toch zijn er weer nieuwe dingen voor in de plaats gekomen, zoals het Den Haag Songwriters Guild iedere zondagavond. "Deze avonden gaan steeds beter. Er is een vaste kern die regelmatig komt, maar het duurt nog wel een aantal jaar voordat deze zondag echt is gevestigd" Frappant is dat Lokaal Vredebreuk veel dingen als eerste start die vervolgens door anderen wordt doorgezet. "Ja zo gaan die dingen", zegt Ellie. "We hebben hier voordrachtavonden gehad met onder andere Theo van Gogh, Diana Ozon, Astrid Roemer en Eric Schreurs (tekenaar van Joop Klepzeiker). En Flamenco. Altijd gratis. Maar dan worden ze groot en kunnen ze geld verdienen." Dries relativeert; "En gelijk hebben ze!" Ondanks deze verhalen komen Ellie en Dries niet teleurgesteld over. Wellicht weet dit tweetal met hun no-nonse mentaliteit en heldere manier van denken toch het licht te zien. Zo kregen ze van de bardames en -heer nieuwe T-shirts aangeboden met daarop het overbekende logo van Lokaal Vredebreuk met "25 jaar" eronder. Ellie en Dries hadden op hun beurt weer een cadeau voor de bezoekers. Een dvd met enkele bijzondere momenten van de afgelopen vijfentwintig jaar in Lokaal Vredebreuk. Tot slot vragen we hoe lang het tweetal het nog wil volhouden? Ellie: "Zo lang als het leuk is. Als je met tegenzin naar je werk gaat moet je stoppen" "Nog vijfentwintig jaar! Dat is toch het enige goede antwoordt", lacht Dries. "Weet je, Lokaal Vredebreuk is net als de Pater. Het moet er altijd blijven. Ook al ben je er nooit geweest."