Tekst: Lilian van Dijk (Spaug, Alamo Race Track, Green Hornet, Fishbone), Remco van der Ham (Weltmeister, The Polar Exploration Ship, Mala Vita) en Leontine de Reede (Ziggi, Typhoon, Freestylers, Lovin L'ectro) Foto's: Ron van Varik en Peisam Tsang Na de zinderende 25ste verjaardag van Werfpop 2006 waren er dit jaar vooral zorgen over slagregens en daaruit voortkomende modderpoelen met vastgeslibde bezoekers. De Leidse Lakenfeesten werden al sinds de aftrap op donderdagavond, na de fameuze Peurbakkentocht, geteisterd door storm en een hoop nattigheid. Zou het geluk omslaan na de laatste edities onder perfecte weersomstandigheden? Maar nee, alweer mochten we genieten van een blij schijnend zonnetje, soms verstopt achter een pluim sluierbewolking ter afkoeling. De picknickkleedjes werden uitgespreid en bezoekers ploften met een biertje neer in het gras. Het Leidse Werfpop, kleinschalig vergeleken bij grote broers als Parkpop en wederom gevierd in de bosrijke omgeving van het Leidse Hout, heeft ook op deze stralende zondag in juli weer een mooie dag opgeleverd met een gevarieerde line-up die stond als een huis. Lees hieronder het verslag. Het Rotterdams/Leidse Spaug, winnaar is van de voorronde voor Werfpop 2007, maakt een goede start. De band wordt vaak vergeleken met Radiohead, maar vreemd genoeg kende zanger/gitarist Arno Blok die band nog niet toen hij vier jaar geleden met gitarist Jan van Es, drumster Jetske Blonk en bassist Jelle de Wit de band oprichtte. Toch moet je een beetje in die richting denken om het genre van Spaug te omschrijven. Composities komen meestal voort uit een gezamenlijke inspanning van het viertal, na een voorzet van Arno. De band doet graag mee aan wedstrijden, omdat spelen belangrijker is dan winnen. Dit keer was het raak, net als indertijd met de Mikado Award, waarmee de band een plek veroverde op Wantijpop. Het optreden mag nog niet elke toeschouwer overtuigen, maar Spaug is op de goede weg. Het mag hier en daar nog wel wat strakker, vooral wat de drumpartijen betreft, maar verder is het muzikaal aangenaam toeven bij deze band. Natuurlijk staat het veld nog lang niet vol, maar degenen die op tijd zijn gekomen, hebben zich goed kunnen vermaken. Om 14:00 is het tijd voor een half uurtje punk 'n roll uit Leiden met de band Weltmeister. De invloeden liggen naar eigen zeggen bij o.a. AC/DC en Motörhead en dat is ook goed hoorbaar in de set. Toch komt Weltmeister bij lange na niet op het niveau van hun voorbeelden. Het geheel rammelt behoorlijk en vooral bassist Van Lion is, in ieder geval vandaag, niet altijd even strak. De nummers zijn erg rechttoe rechtaan en er zit weinig variatie in. Het is wel leuk dat de leadzang steeds wordt afgewisseld tussen de bassist en de twee gitaristen Jeff en Pijn. Dat houdt de set nog enigszins leuk om naar te kijken. Weltmeister weet op Werfpop in ieder geval niet overtuigen. We hadden al een tijd niets meer gehoord van The Polar Exploration Ship, maar op Werfpop kregen we gelukkig weer een teken van leven van de Haagse band. Het laatste optreden dateerde alweer van de BinneNach op 28 april jongstleden. Bij openingsnummer Sweet Jane valt meteen al op dat band wat steviger is gaan spelen en dat rock de overhand heeft gekregen. De gehele set blijft overigens vrij stevig. Er wordt ook niet meer van instrument gewisseld gedurende het optreden, wat voorheen wel een paar keer per optreden gedaan werd. De set verloopt in het begin wat stroef en het is duidelijk dat de band een tijd niet heeft opgetreden. Gelukkig komen de bandleden er, naarmate het optreden vordert, steeds beter in. Al komt de band niet op het niveau van bijvoorbeeld de KoninginneNach 2006. Laten we hopen dat de band de komende tijd weer veel gaat spelen en dan komt dat niveau vast wel weer terug. En met het debuutalbum op komst zullen we vast nog veel van The Polar Exploration Ship gaan horen. Tijd voor het eerste feestje op Werfpop: Mala Vita. Geen publiek is te moeilijk voor de band en het duurt dan ook niet lang voordat het grootste deel van het publiek vooraan staat te springen en dansen. Tijdens The Hague Festivals wist Mala Vita de Grote Markt in Den Haag ook al op z'n kop te zetten en dat is vandaag niet anders. Ergens is het wel jammer dat er geen blazers meer in Mala Vita zitten, maar echt minder is het er niet door geworden. Het gaat dan ook erg goed met Mala Vita; een Essent Award, het debuutalbum Disorganizzata dat binnenkwam op nummer 61 in de albumcharts en optredens op vele festivals gedurende deze zomer. Frontman Mickael heeft weinig moeite om het publiek mee te krijgen en de nummers worden vrolijk meegezongen door het steeds uitzinniger wordende publiek. Het belooft wat voor de rest van de dag. Alamo Race Track staat vanaf de eerste noot lekker ontspannen te spelen. Het gaat de vier mannen de laatste tijd voor de wind. Het is niet niks als je single, Black cat John Brown, via YouTube wordt opgepikt en wordt gebruikt in de soundtrack van een episode van Grey's Anatomy. De gelijknamige cd komt deze maand in de US uit. Wat meteen opvalt, is het uitstekende gitaarwerk. Soms wordt snel even gestemd, waardoor alles loepzuiver blijft klinken. Deze band weet precies hoe je een mooi liedje in elkaar draait. Je ziet het publiek vooral aandachtig luisteren. Dat de band minder beweeglijk is dan sommige andere, wordt ruimschoots gecompenseerd door de kwaliteit van het gebodene. Zanger/gitarist Ralph Mulder heeft wel gevoel voor humor: hij draagt het nummer My heart op aan alle slakken die hij de dag ervoor in Groningen heeft doodgetrapt. Tegen het eind doen drie kleine meisjes mee met samen één tamboerijn, die ze keurig in de maat schudden. Geen wonder: hier staan de dochter van drummer Guy Boers met twee nichtjes. Een vertederend slot voor een van de beste optredens van het festival. Over het veld struint een vrolijk, divers publiek rond. Tekenend voor het Werfpop festival, maar ook de zon hoort daar de laatste jaren bij. Ook de fine fleur van de Leidse muziek scene is present. We zien vertegenwoordiging uit de hoek Kraak & Smaak, Kus, de Katwijkse boys van The Dead Rudolfs die vorig jaar nog op het podium stonden, maar ook Kit Carrera (Absent Minded, Maroen) vinden we tussen de bezoekers die weer in behoorlijke getale op zijn komen dagen. Ricardo Blijden a.k.a Ziggi, een veelzijdige dancehall/reggaeartiest, die zich inmiddels dubbel en dik heeft weten te bewijzen in het Nederlandse muzieklandschap, is gedreven. Hij wordt begeleid door the Renaissance band. Zijn show is divers. Van opzwepende, up-tempo Dancehall tunes tot reggae vibes om op te wiegen. Van luchtige, algemene liefdesliedjes tot onderwerpen met een serieuze, geëngageerde ondertoon. Bekend bij het publiek zijn vooral de hits High time, Notorious, Call me en Outta control maar ook de nieuwste single wordt snel opgepikt. Sympathieke Ziggi heeft patent op een gemakkelijk contact met zijn toehoorders. Ook de band lijkt in zijn element al lijkt het soms alsof een van de muzikanten er even naast zit in de overgangen tussen de dancehall tracks en rustigere nummers. Erg strak zit de set daardoor niet in elkaar maar onduidelijk is of dat de schuld kan zijn van technisch euvel. Gezegd moet dat het waarschijnlijk weinigen opvalt, Ziggi en band overtuigen door oprechtheid en brengen zomerse vrolijkheid. Het is heftig, het is energiek, het is rauw. Green Hornet houdt het simpel. Drums, keyboards en gitaar of twee gitaren. Eigenlijk een pluspunt dat er geen bassist bij zit, want het basgeluid is en blijft het hele festival door een overheersende, doffe dreun. Gitarist/zanger Olaf Veenstra neemt graag risico's. Hij klimt op de boxen vóór het podium en op die naast het drumstel en gooit bijna een microfoonstandaard over de rand. Koos Borg mept er geconcentreerd op los op zijn drumkit en toetsenist/zanger/gitarist André Dodde geeft een snelcursus 'hoe ga je om met een klein, laag orgeltje'. Je kunt erbij zitten of staan, wijdbeens, voorovergebogen, op je hurken, zo lang je er maar heftig op blijft spelen. De band viert dit jaar zijn vijftienjarig bestaan. De grote doorbraak is nog uitgebleven. Komt het omdat de nummers niet zo beklijven bij de toehoorders, zijn ze niet zo toegankelijk of is dit een typische live band, die het best tot zijn recht komt op het podium? Laten we het op het laatste houden. Op het veld wordt druk gedanst en spontaan geklapt. Rappers uit het oosten lijken niet te stuiten. Het is een uniek en interessant proces zoals die jongens uit de regio Zwolle elkaar supporten en voor het voetlicht brengen. Een golfbeweging die de Nederlandse hip hop scène de laatste jaren voorgoed heeft veranderd. Na het succes van vrienden Opgezwolle (2005) en Jawat! (Werfpop 2006) is ook Typhoon, op het podium met zus Dinopha, meer dan welkom op het Leidse Werfpop. Een traditie lijkt geboren. Typhoon's teksten gaan echter niet zomaar alleen over de lulligste onderwerpen. Geëngageerd, recht voor je raap, direct in je kanis. Typhoon wind er geen doekjes om en bepaald hiermee zijn eigen richting. Op het pas verschenen debuutalbum Tussen licht en Lucht worden de meest uiteenlopende onderwerpen besproken. We vliegen op Werfpop door een set die Typhoon voor eens en voor altijd op de kaart zet. Een positief charisma en de tomeloze energie van een jonge hond die je bij je kladden grijpt en maakt dat je voor hem wilt springen. Gelikte beats geklapt onder een soms luchtig sausje van tropische swing. Een luid gejuich gaat in de menigte op als blijkt dat ook de mateloos populaire Sticks (Opgezwolle) een nummertje komt meedoen maar ook Blaxtar, de tweede surprise van de show, mag rekenen op een dik applaus. De grasmat gaat er uiteindelijk volledig aan bij afsluiter Bumaye. Fishbone bestaat nog steeds uit zeven man. Met nog twee leden van het eerste uur: frontman Angelo Moore, het kleine, beweeglijke mannetje met het hoedje op dat zingt, saxofoon speelt en vreemde geluiden ontlokt aan de theremin, en bassist John Norwood Fisher. die met die rare pluk haar, die ook niet onverdienstelijk zingt. De rest is van recenter datum. De meest recente cd, Still Stuck In Your Throat, kwam vorig jaar uit. De alternatieve rock doet het goed bij het publiek. Soms begint een nummer met een stukje reggae of ska, dat ineens overgaat in donderend gitaargeweld dat meer bij metal hoort. Bij Fishbone is zowat alles mogelijk. De gitaarsolo's van Rocky George van Suicidal Tendencies maken indruk. Het aantrekken van Dré Gibson op toets en rap/zang is een slimme zet geweest. Hij is een stuk jonger dan de rest en mag in de solostukjes die hem zijn toebedeeld een flinke dosis energie over het publiek uitstorten. De blazers zijn ook niet verkeerd. Je moet ervan houden en dat geldt duidelijk niet voor iedereen, maar op een festival is Fishbone het bekijken en beluisteren best waard. Met de Londonse act Freestylers, onder het grote publiek vooral bekend geworden door de megahit Push Up, scoort Werfpop nog eens dubbele bonuspunten. Het festival heeft er een waanzinnige act mee binnengehaald die wordt gesnoept door een op los geslagen meute. Vlammende raps, gillende gitaren, breakbeats. Een allegaartje dat de groep tot een succesformule heeft om weten te smelten. "Alles wat ze zelf mooi vinden" wordt gecombineerd in een sound die de bezoekers ook mooi vinden. LL Cool J en the Beastie boys worden bijvoorbeeld gesampled en lopen naadloos over in weer een volgend goed idee van de producersclub. Zo gevarieerd als de set reageren ook de mensen op het veld behoorlijk divers. In de modderpoel voor het podium ontstaat een moshpit waar sommigen niet ongedeerd uit weg komen naast ritmisch dansende liefhebbers. Beats en drums pompen zo hard dat je oren er bijna van bloeden in een retestrakke set die vriend en vijand wakker schud voor de rest van de week. En dat zonder de weergaloze lichtshow die Den Haag met de Nach in vuur en vlam wist te zetten. Afleidingsmanoeuvres of compensatiegedrag hebben de Freestylers niet nodig. Een van de oudere successen, single Ruffneck, maakt zonodig nog meer indruk dan het grijsgedraaide Push up. De organisatie van Lovin L'ectro, het meest innovatieve en succesvolle electro-concept in Leiden biedt de slotact van de avond aan. Elk jaar weer een uitsmijter waar reikhalzend naar uit gekeken wordt door het dance publiek. Dat is deze editie niet anders. Organisatoren en resident dj's Tomaschek en Nick Ryder verrassen met een vers uit New York geïmporteerde act. Chip en Dale, twee vervaarlijk uitziende politieagenten met dikke snorren houden van achter de draaitafels toezicht over het veld. Bij deze serieuze taak, het met succes opruien van de festivalgangers, worden zij bijgestaan door twee schaars geklede dames, eveneens afkomstig uit het NY politiecorps. In de electro scène zijn verkleedpartijen geen ongewone aangelegenheid tot genoegen van vele bezoekers. Chip en Dale kunnen dan ook succesvol aansluiten bij cultfiguur als dr. L'ektroluv. Maar Chip en Dale hebben meer in petto dan opwindende electro en minimal - en hun ontklede collegae. Ook visueel interessante electropunker James Nidecker is op visite. Met een rood Terminator-like oog en gezichtsbeschildering brult hij een krachtige brij distortion over de gelederen die nieuwsgierigheid wekt. Jammer dat hij het vanavond maar bij één track houdt. Tot ongenoegen van Chip en Dale moet de stekker er tegen elf uur dan toch echt uit. Het geluid verstomt en de zwaailichten doven.