Tekst: Leontine de Reede (The Alley Cats. Leo Gstrein), Remco van der Ham (Dead Stereo, The Beertasters, Field) en Lilian van Dijk (Trio Escobar, Blues Junkies, Denvis & The Real Deal) Foto’s: Eefje Lammers (Dead Stereo, The Beertasters, Field, The Alley Cats, Leo Gstrein) en Lilian van Dijk (Trio Escobar, Blues Junkies, Denvis & The Real Deal) De programmering van het podium op de Grote Markt bestond voornamelijk uit fijne luistermuziek, enkele uitzonderingen daargelaten. Het aanwezige publiek bekeek de bands dan ook lekker vanuit een stoel op het terras, genietend van een drankje en de aanwezige zon. Aan Dead Stereo de twijfelachtige eer om Plein Open te openen op de Grote Markt. De drie jonge heren wonnen eind vorige maand het Talent Event 2007, maar staan vanmiddag voor een nagenoeg leeg plein te spelen. Erg jammer, want Dead Stereo is een zeer talentvolle band. Met de nadruk op talentvol, want er mag hier en daar nog wel wat gesleuteld worden. Desondanks is Dead Stereo een fijne, frisse aanvulling op de bands in Den Haag en als zij de kans krijgen om rustig te groeien kan dit wel eens een hele grote band gaan worden. We gunnen het ze in ieder geval van harte en het winnen van het Talent Event is in ieder geval een mooi begin. Een heerlijk zonnetje schijnt over de Grote Markt als The Beertasters beginnen te spelen en dat past perfect bij de vrolijke ska van de heren uit Delft. De band is maar liefst tien man sterk met daarbij vier blazers, twee gitaristen, toetsenist, drummer, bassist en een zanger. Ze maken er een echt feestje van en de eerste dansjes vooraan het podium zijn een feit. Vooral zanger Robin geeft een aanstekelijke performance. Een echt goede zanger is hij niet, maar een charmante frontman des te meer. Ook het nummer Ik had een droom, geschreven voor de finale van de Highschool Music Competition 2006 komt nog even voorbij. Net als Dead Stereo is The Beertasters een talentvolle jonge band en ook hier moet er nog heel wat gebeuren. Het contrast met de eerste twee bands en Field is groot. Niet alleen qua muziekstijl, maar ook qua niveau. Field, bestaande uit (ex-)Conservatoriumstudenten, speelt prachtige luisterliedjes in de stijl van onder andere Radiohead en Jeff Buckley. Naast de vier vaste bandleden speelt vandaag ook toetsenist Evert Aalten mee, wat een erg goede aanvulling is in de nummers van Field. De set begint stevig, wat meteen goed de aandacht trekt. Echter zitten er teveel te rustige nummers in het midden van de set, waardoor de aandacht van het publiek soms weer wat dreigt te verslappen. Een rustige set kan prima werken in een café of middelgroot podium, maar voor een festival mag het wat meer “knallen”. Verder niets dan lof, want bands van het niveau van Field zijn vrij zeldzaam in de regio en die moeten we dan ook zeker koesteren. De Grote Markt gonst vooral van het winkelende publiek en lunchafspraakjes. Metvhet aantreden van The Alley Cats komt daar al snel verandering in. Door Rene Bom aangekondigd als de band die alleen maar liedjes speelt van ‘dooien’. Rockabilly en rock n roll is wat de klok slaat en daar zijn liefhebbers voor die uit hoeken en gaten tevoorschijn komen om de band te supporten, maar vooral om de Grote Markt te vergasten op een feestje midden op de dag. Met een ijverig stel muzikanten die, al bezig sinds 1984, het klappen van de zweep kennen wordt de toon al snel gezet. Swing while you can op Buddy Holly en ja, ook skanken mag want de Alley Cats houden de gemoederen bezig. Leo Gstrein, spreek uit als Gestrein, mag opvolgen. Het is jammer dat de aanhang van The Alley Cats het hazenpad alweer hebben gekozen en als het dan ook nog begint te druppelen kijken de achterblijvers wat bezorgd. De bezorgdheid blijkt een foute constatering want Leo met band, met daarin bedreven muzikanten als geluidskunstenares Edith de Waal, brengt een goed te verteren geluid op de zaterdagmiddag van Plein Open. Catchy rock slaat de klok in de mix met soms bizarre trippopachtige geluiden die Edith uit haar Roland apparaten tovert. Zuivere gitaarriffs die je samen met Leo’s pakkende stemgeluid terugbrengen in de werkelijkheid. Met het Trio Escobar, lees Burma Shave min één, zijn we beland in de wereld van de filmmuziek. Bassist Remco, gitarist Niels en drummer Thijn zijn een pad ingeslagen dat leidt van een dorre woestijn in het zuiden van de Verenigde Staten tot een onbekende plaats in Oost Europa waar een taal gesproken wordt die niemand verstaat, met andere woorden: een geïmproviseerde tekst van Remco. Het begint met een muzikale intro, als begeleiding van een gesamplede mannenstem. De band heeft zelfs een ‘oude indorockhit bewerkt’. ‘Nou ja, we hebben hem twee jaar geleden zelf geschreven’, lacht Remco. En geeft zelf commentaar na afloop: ‘Kan het nog fouter, vraag je jezelf af?’ Het nummer uit Tsjechië, Balkan, Rusland krijgt de lachers op zijn hand. ‘Waar is de ondertiteling?’ roept iemand uit het publiek. Een ander nummer heeft een Nederlandse tekst, die als zondanig nauwelijks te herkennen is en begint met Apenheul. De bandleden zelf hebben er duidelijk veel lol in. Of heel Nederland hierop zit te wachten is de vraag, maar voor Plein Open is het een leuke act. Ook Blues Junkies bestaat uit drie man: Sander op gitaar, Frans op bas en Raymond op drums. Alle drie afkomstig uit andere bands, vonden ze elkaar om eens wat nieuws te proberen. Na het winnen van een Herman Brood wedstrijd zat de band meteen goed in de lift. Het repertoire bestaat uit snelle rock’n’roll, gepeperd met wat punk. Naarmate het optreden vordert, maakt Sander steeds meer de positie van frontman waar. Met een stoere blik in de ogen gezicht levert hij vooraan op het podium ogenschijnlijk zonder veel moeite de ene fraaie solo na de andere af. Hier staan drie muzikanten, die hun instrument goed beheersen. Het publiek weerspiegelt het genre van de band: een beetje ruiger dan bij Trio Escobar. De soms driestemmige zang klinkt goed. Op een gegeven moment meldt Sander: “We horen net dat er gezeik is met de buren. Het moet allemaal wat zachter, anders komt de politie.” De knoppen worden een fractie teruggedraaid, maar toch rockt de band lekker door. Het zou nog net een tikje heftiger kunnen, verder is er niets mis met deze formule. Denvis & The Real Deal past nauwelijks op het podium. Afgezien van de gitaarspelende frontman tellen we drie blazers, twee toetsenisten, twee zangeressen, een drummer, een bassist en een gitarist. Vanuit Eindhoven zijn ze via een optreden in Schiedam in Den Haag beland. Dat is de reden waarom de band als laatste in plaats van als middelste staat. En dat is eigenlijk jammer, want een in Den Haag nog niet bekende band trekt weinig publiek zo aan het begin van de avond. “Dit is een soloproject van Denvis van The Spades en dat kan je niet alleen doen,” kondigt René Bom de band aan. Met een trompetsolo – maar dat ding is geen gewone trompet – trapt Denvis & The Real Deal af. De Amerikaanse rock, country en blues liggen in het verlengde van acts als Calexico en Willy Deville. Echt spannend is het allemaal niet. Je merkt het aan het publiek. Een stuk of vijftien mensen kan het goed waarderen en slaat op een gegeven moment zelfs aan het dansen, maar de rest blijft onverschillig. Zou dat ook komen doordat frontman Denvis bijna niet van zijn barkruk komt?